Όποιος παρακολουθεί, έστω περιστασιακά, τα όσα συμβαίνουν στη Μ. Ανατολή, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει ότι πρόκειται για ένα πόλεμο, που διεξάγεται χωρίς να έχει κηρυχθεί, μεταξύ Ισραήλ και Ιράν. Επηρεάζονται οι χώρες του Κόλπου και της Ανατ. Μεσογείου, θα μπορούσε δε να γίνει το έναυσμα μιας ολοκληρωτικής τρίτης παγκόσμιας σύρραξης, για την οποία τόσος τρόμος επικρατεί ένεκα απροσδόκητων και αναπάντεχων εξελίξεων.
Η σταγόνα των συγκρούσεων που “ξεχείλισε το ποτήρι” ήταν η επίθεση του Ισραήλ στο ιρανικό προξενείο της Δαμασκού. Σε αντίποινα, αντέδρασε το Ιράν τη νύχτα της 1ης Απριλίου επιτιθέμενο με drones εναντίον του Ισραήλ, ξεπερνώντας τις κόκκινες γραμμές και επαναφέροντας τη διατάραξη της ισορροπίας τρόμου. Για το τι πρόκειται να συμβεί στη συνέχεια, αν δεν αποκλιμακωθεί η ένταση, τι ετοιμάζεται τις επόμενες εβδομάδες για μια ενδεχόμενη ανάφλεξη χωρίς έλεγχο, εκφράζεται βαθιά ανησυχία και από τα μόνιμα μέλη του Σ.Α. του Ο.Η.Ε.
Οι επιτελείς του Κρεμλίνου αναφέρουν ότι οι κρίσεις στη Μ. Ανατολή δεν επιλύονται εύκολα, τροφοδοτούνται δε από ανεύθυνους που μπορούν ν’ αυξήσουν τις εντάσεις στην περιοχή. Η Τεχεράνη είχε ενημερώσει για τα σχέδιά της τις γειτονικές χώρες και όσες φιλοξενούσαν αμερικανικές βάσεις -φυσικά κι εμάς- τρεις ημέρες “πριν την επιχείρηση”, ότι στόχος της ήταν «η αποκλειστική τιμωρία του ισραηλινού καθεστώτος».
Όσοι εξέταζουν προσεκτικά το γεγονός, διαπιστώνουν ότι η επίθεση είναι μια προσπάθεια ελέγχων της ισραηλινής αεράμυνας. Τα drones, όταν ξεκινούν απ’ το Ιράν για να φθάσουν στο Ισραήλ, περνούν επί 3 ώρες 300 χλμ. πάνω από τρίτες χώρες. Επειδή δε τούτο είχε προαναγγελθεί, θα μπορούσαν να καταστρέφονταν τα ιπτάμενα στον αέρα με “καριοφίλια”. Θεωρείται ότι οι Ιρανοί ήθελαν να χτυπήσουν τη βάση, απ’ όπου ξεκίνησαν οι Ισραηλινοί την επίθεση τους στη Δαμασκό, να δείξουν στις Αραβικές κοινωνίες ότι απαντούν στις προκλήσεις του Ισραήλ, αλλά το ΄καναν και για εσωτερική κατανάλωση.
Κάθε μέρα που περνάει, η κατάσταση χειροτερεύει.
Οι ΗΠΑ υποστηρίζουν την άμυνα του Ισραήλ, όχι όμως επιθετικές ενέργειες. Έχει γίνει κατανοητό ότι Ισραήλ και Ιράν είναι δύσκολο να ‘ρθουν σε απευθείας σύγκρουση, γιατί και οι δύο δεν το επιδιώκουν.
Στο Ισραήλ υπάρχει μία “σχολή απόψεων” από τις ηγεσίες των κομμάτων της κυβέρνησης “εκτάκτου ανάγκης”, ότι τώρα είναι η ευκαιρία να λύσουν τις διαφορές τους με το Ιράν. Πάντως πολιτικός αντίπαλος του Νετανιάχου, μέλος του Πολεμικού Συμβουλίου του Ισραήλ και εκλεκτός του Λ. Οίκου, ομιλεί για την ανάγκη ιδρύσεως ενός “Περιφερειακού Συνασπισμού” προκειμένου η Τεχεράνη να πληρώσει με τον κατάλληλο τρόπο και την κρίσιμη στιγμή το τίμημα της επίθεσης.
Για τον Νετανιάχου, δύο εκδοχές υπάρχουν και οι δύο επώδυνες. Να αποδεχθεί το Ιράν ως περιφερειακή δύναμη στη Μ. Ανατολή και τούτο επειδή η υποστήριξη του Ισραήλ από τη Δύση στηριζόμενη στη λογική, “a priori” δεν υφίσταται όπως υπήρχε άλλοτε.
