Μέτα… στερεότυπα

Μια µικρή προσωπική ιστορία-εµπειρία, από το πενθήµερο στην Αθήνα.
Με χαρά αποδέχτηκα την πρόσκληση της κόρης καλής µου φίλης, να τη συνοδεύσω σε µια εκδήλωση γυναικών, σε έναν πολυχώρο της περιοχής τους.
Το θέµα της εκδήλωσης “πιασάρικο” και επίκαιρο.
«Η γυναικεία κακοποίηση και οι διαχρονικές ευθύνες των ανδρών και της πατριαρχίας», ή, κάπως έτσι τέλος πάντων.
Η έφηβη κοπέλα, µαθήτρια Γ Λυκείου.
Η αλήθεια είναι, ότι µε παρακαλεσε και η φίλη µου.
«Πήγαινε σε παρακαλώ, να ακούσεις τι λένε, γιατί µου το έχουν παρααγριέψει το παιδί…».
Ντύθηκα καλά, γιατί το βράδυ θα βγαίναµε.
Η πρώτη… στραβή µατιά, έπεσε από τη µικρή.
«Κυρία Λία, έτσι θα έρθετε;».
«Ναι κορίτσι µου, γιατί; Τι έχω;».
“Όχι, τίποτα, αλλά να, εκεί ντυνόµαστε πιο χαλαρά».
«∆εν πειράζει», της απάντησα «Θα κάνουµε εντύπωση!..
∆εν είπε τίποτα άλλο.
Φτάσαµε στο χώρο και ψάξαµε για θέσεις… Τίγκα η αίθουσα.
Τότε, έφαγα τη δεύτερη… κόκκινη κάρτα για το ντύσιµο µου.
Ήρθε µια σωµατωδης κοπέλα και ρωτάει το κορίτσι.
«Μαζί ήρθατε µε την κυρία;».
Πρόσεξα το αµήχανο βλέµµα της µικρής µου φίλης και πήρα το λόγο χωρίς καθυστέρηση.
«Ναι, µαζί ήρθαµε, υπάρχει κάποιο πρόβληµα;».
Μάλλον µίλησα µε έντονο ύφος, γιατί η σωµατώδης κοπέλα χαµογέλασε κατευναστικα και µου απάντησε.
«Όχι, απλά, το ντύσιµο µας είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που εµείς συνηθίζουµε και καµιά φορά στις εκδηλώσεις µας, έρχονται διάφοροι, µόνο για να κράξουν, να κάνουν χαβαλέ ή, να προβοκαρουν».
Μην τα πολυλογώ, ξεκίνησε η συζήτηση και η υποµονή που επέδειξα για περίπου µία ώρα, ήταν η επιβεβαίωση ότι τα νεύρα µου, αντέχουν ακόµα.
Φέρτε µαντήλια να κλάψουµε κορίτσια!
Και µετά, φέρτε γιαταγάνια να πάρουµε τα κεφάλια των αντρών!
Μετά θα βάλουµε φωτιά στα φουστάνια στις γόβες και στα καλλυντικά µας και θα αφήσουµε και δυο πήχες τρίχα παντού, γιατί η καθαριότητα, η περιποίηση και το λούσο µας, είναι κάτι που στην πραγµατικότητα δεν το θέλουµε εµείς, αλλά µας το έχουν επιβάλλει τα… στερεότυπα της πατριαρχικής, ανδροκρατούµενης κοινωνίας.
Κι εκεί που µάζευα τσάντα και παλτό, σηκώνεται µια ζαβή από τις µπροστινές καρέκλες και φωνάζει.
«∆εν είµαστε υποχρεωµένες να µυρίζουµε όµορφα το βράδυ που ξαπλώνουµε δίπλα τους, η περίοδος µας είναι ιερή, είναι παράσηµο, πρέπει να την αγαπήσουν, αν λένε ότι µας αγαπάνε».
Αυτό ήταν… Περπάτησα όσο πιο εντυπωσιακά µπορούσα πάνω στα ψηλοτάκουνα, ανακαλώντας στη µνήµη µου το περπάτηµα της Σίντι Κρόφορντ στην πασαρέλα.
Πρέπει να βγήκε καλό, γιατί όσο διέσχιζα την αίθουσα, για πέντε δευτερόλεπτα δηλαδή, δεν ακούστηκε κιχ.
Στην επιστροφή, είχαµε µια µεγάλη συζήτηση µε την κόρη της φίλης µου.
«Εγώ κυρία Λία σας είπα να έρθετε επειδή ασχολείστε και γράφετε για τις γυναίκες και τα προβλήµατα τους».
«Ναι, ασχολούµαι και γράφω κορίτσι µου…
Και γι’ αυτό ξέρω, ότι το τελευταίο που χρειάζεται µια γυναίκα η οποία κακοποιείται, είναι το να νιώσει µίσος για τους άντρες, ενοχή για τον εαυτό της και οργή…
Αλίµονο σε αυτή, που θα κάνει το λάθος να ζητήσει βοήθεια από άτοµα, σαν κι αυτά που έβγαλαν τα δικά τους απωθηµένα εκεί µέσα σήµερα.
Αλίµονο σε αυτήν, που θα πρέπει να σκεφτεί τι θα φορέσει, προκειµένου να µην κάνει κακή εντύπωση σε αγριεµένες µεταφεµινίστριες.
Και τέλος, αλίµονο σε αυτήν που θα πεισθεί, πως για να γλυτώσει, πρέπει να γίνει µέλος αγέλης κι αντί να βρει τον εαυτό της, να αναγκαστεί να υποδυθεί κάποια άλλη…
Και να βιώσει δεύτερη κακοποίηση.
Την οποία, µπορεί να µην την αντιληφθεί καν».

* Η Χαρίκλεια Ντερµανάκη
είναι συγγραφέας – αρθρογράφος,
καθ. Φυσικής Αγωγής.