Στην αέναη περιστροφή του τροχού του χρόνου, ανταμώνουμε τις θείες και ανεπανάληπτες όσο και κοσμογονικές χρονοστιγμές της Γέννησης του Σωτήρος του ανθρωπίσιου γένους. Και ήρθε –κατά τις Γραφές- την κατάλληλη στιγμή, καθώς το γένος τούτο βάδιζε την οδό της απωλείας, χαμένο στο έρεβος των σφαλμάτων και της ματαιοδοξίας του! Η νύχτα της Βηθλεέμ, απομάκρυνε την εικόνα μιας ανθρωπότητας χαμένης στο δικό της αδιέξοδο! Το φως της νύχτας εκείνης, το φως της κάθε Χριστουγεννιάτικης νύχτας, αποκαλύπτει την αδυναμία του σκότους να απορροφήσει την ελπίδα! Μήνυμα πανανθρώπινο ετούτο για τους όπου Γης νοήμονες!
Και δεν μπορεί ο νους να ξεμακρύνει από εκείνες τις στιγμές της θείας γέννησης τις τόσο μακρινές, τις τόσο κοντινές, προϊόν στέριας γαλούχησης από τη μάνα, τον πατέρα, την παράδοση, την Ιστορία, τη Βίβλο. Γαλούχηση που φέρνει τόσο κοντά το γεγονός, στέρια και θεοδιάλεχτη όσο και ανεξίτηλη οριογραμμή στο άϋλο του άπειρου του χρόνου…
…Σαν έφερε και πάλι ο αεικίνητος τροχός του χρόνου τους καιρούς σιμά στη θεία την επέτειο και φέτος, το 2018 μ.Χ., αγαλλιάζει ο νους και πεταρίζει στο διαφορετικό των ημερών, με ανανεωμένο τ’ όνειρο για κάτι τι καινούριο. Δίνει και δέχεται ο καθείς ελπίδες που εκφράζονται στις χριστιανικές ευχοδωσίες των όπου Γης πιστών.
Μέρες καταλλαγής, μέρες περισυλλογής στη νοερή αναδίφηση της ψυχής στα πίσω, από την πραγμάτωση του γεγονότος μέχρι και την επέτειό του, κι αναρωτιέται και αναζητεί ψήγματα ευγνωμοσύνης του ανθρώπου στη θεία προσφορά του θεανθρώπου. Αποζητά ενδείξεις βελτίωσης του ανθρώπου. Αποζητά ενδείξεις ταύτισής του με τη μέγιστη θυσία του θεάνθρωπου. Αποζητά ενδείξεις θέωσης του ανθρώπου, για να πραγματωθεί η βούλησή Του Πλάστη, για πλάσμα “κατ’ εικόνα και ομοίωση”…Μα δεν τις βρίσκει. Βρίσκει αντίθετα, αναρίθμητες τις ανθρωπίσιες ενοχές στη νοερή της αναζήτηση –εξομολόγηση αν θες- ετούτη, καθώς:
– Η θεία η επέτειος της Γέννησης, βρίσκει την ανθρωπότητα να χάνεται ξανά στο έρεβος της κατηφορικής ατραπού όπου την οδηγούν τα –ίδια τα προ της Βηθλεέμ- σφάλματα και η ματαιοδοξία της, γνωρίσματα αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου, σαν είναι συστατικά του γονιδιώματός της. Βρίσκει τον άνθρωπο για τον οποίο ο Γιος του Όντος έγινε ο «αίρων της δικής του αμαρτίας», ν’ αναβιώνει μια νέο-Βαβέλ στο όνομα μιας άναρχης φθοροποιάς ανάπτυξης που τείνει ν’αφανίσει σε μια ανθρώπινη στιγμή, όσα σ’έξι χρονοστιγμές έφτιαξε ο Πατέρας-Πλάστης…
– Βρίσκει το ανθρωπίσιο γένος να θυσιάζει εις τον `Αρη τον αιματοβόρο, κορμιά αλλόθρησκων κι ομόθρησκων στο όνομα του Μαμμωνά σαν κάτι αναλώσιμο, ας είναι άνθρωποι κι εκείνοι…Homo homini, lupus ! (άνθρωπος εναντίον ανθρώπου, λύκος!)
– Βρίσκει «κρανίων τόπους» να πληθαίνουν στον γαλαζόθωρο πλανήτη μας, βορά στην αχαλίνωτη όσο στρεβλή τη νόηση των όπου πλάσης Ισχυρών…
– Bρίσκει κάποιους νέο-Ηρώδες να’ χουν στο στόχαστρο παιδιά κάπου στις παρυφές της Μεσοποταμίας στη Συρία, μα και στη θεοβάδιστη την Παλαιστίνη, όπου ωμά κι απάνθρωπα τα θανατώνουν! Απαίσια “επέτειος”(;) της θανάτωσης των 14.000 νηπίων από τον πρώτο τον διδάξαντα Ηρώδη, μετά την νύχτα της θεοδιάλεκτης της Βηθλεέμ! Φευ!! Το ίδιο άχαρο ετούτο σκηνικό κι αλλού…Τα άδολα και δόλια τα παιδιά -τούτους τους δίσεκτους καιρούς- γίνονται σφαχτάρια της ανθρώπινης κτηνωδίας και στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, μα και αλλού!…
– Bρίσκει γενιές φτωχών Λαζάρων να πληθαίνουν στους παγκοσμιοποιούμενους καιρούς της απληστίας των ολίγων, που τείνουν να ιδιοποιηθούν την πλάση ολάκερη και να την κάνουν φέουδο για τους ελάχιστους, τους δυνατούς. Κι αναφωνεί ο κάθε λογικός: «Ουαί τοις αδυνάτοις!»…
– Bρίσκει τους λίγους τους «ανάδελφους» βορά στην απληστία των πολλών. Κι αναφωνεί ο κάθε λογικός: «Ουαί τοις μειονότητες!»…
– Bρίσκει εις το χρηματιστήριο της ηθικής πληθωρισμένες τις ανθρώπινες αξίες, με δείχτες υψηλούς στην αδικία, τον ψόγο, την ιδιοτέλεια και την κακία, και μένει στα αζήτητα σχεδόν, η μετοχή της αρετής, της πίστης, της αγάπης…Οι πλείστοι ακολουθούν το δρόμο της Κακίας σ’εκείνο το αθάνατο το δίστρατο…Κι αυτή η Αξιοκρατία, έχει αποδημήσει σαν έγινε persona non grata στις πλείστες ανθρωπίσιες κοινωνίες…Κι αναφωνεί ο κάθε λογικός: “Quo Vadis Domine?”…
– Bρίσκει τον Οίκο του Πατρός Εκείνου, χρυσοποίκιλτο, και μέσα του να πρωταγωνιστούν αυτόκλητοι οι «αντιπρόσωποί» Του, πλέρια ντυμένοι τη χλιδή και το χρυσό, ν’αναγινώσκουν τον καταγεγραμμένο λόγο Του και να προτρέπουν τους πιστούς. Αδέξια προτροπή για δρόμους, όπου τραβούν αντίθετα πολλοί από δαύτους και που στα σίγουρα για χάρη τους, η δεξιά ευλογοδότρα χείρα Του θα ξαναπιάσει το φραγγέλιο, σαν τύχει και διαβεί για δεύτερη φορά τη θύρα του εμπορευομένού Του Οίκου!…
Εντούτοις, το δέος στο διάβα της Επετείου της θείας Γέννησης, αναγεννάει συνειρμούς ελπίδας στους όπου Γης πιστούς, που κλείνουν μάτια και αυτιά στα τεκταινόμενα των καιρών, για να στείλουν τη σκέψη ενορατικά στο θείο φως του αστεριού της Βηθλεέμ και ανθρώπινα να ψελλίσουν το ελπιδοφόρο άσμα των Αγγέλων εκείνης της μακρινής χρονοστιγμής: «Δόξα εν Υψίστοις Θεώ και επί Γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία!…». Κι ακόμη, διαισθανόμενος ο κάθε λογικός το βάρος της αμαρτίας της οικουμενικής λοξοδρόμησης από τη θεία στράτα, ελπίζει στη μακροθυμία Εκείνου, από τον Οποίο ευελπιστεί να ακουστεί ξανά το: “Αφες αυτοίς!…”…
* Ο κ. Πολυράκης είναι γεωπόνος – συγγραφέας, μέλος της «Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων».
