Ο Χριστός θανατώθηκε και στο συναίσθημα του κόσμου περί της αναστάσεως, είναι καταλυτικό γεγονός. Απάντηση στο ερώτημα που θέτουν οι σκεπτικιστές, αυτό το φιλοσοφικό δόγμα, που αμφισβητώντας την αυθεντικότητα για οτιδήποτε, που έχει γίνει παραδεκτό ως αλήθεια, δεν έχει δοθεί μέχρι σήμερα. Διατυπώνεται η απορία, «γιατί η νίκη επί του θανάτου απαιτούσε τον θάνατο του Ιησού»; Τι εννοούμε όταν λέμε ότι κάποιος πεθαίνει; Τι σημαίνει όταν ακούμε ότι η «Ανάσταση συνιστά νίκη επί του θανάτου;». Με τι τρόπο «ο αθάνατος νικάει τον θάνατο πεθαίνοντας;» Γιατί κάθε Μ. Εβδομάδα ονομάζουν τις εσπερινές τελετουργίες «Θείον Δράμα;».
Η κυριακάτικη λειτουργία είναι «μίμηση» του θανάτου και της Ανάστασης του Χριστού, διότι επαναλαμβάνεται δογματικώς η διαδικασία να μεταβάλλονται ο άρτος και ο οίνος σε Σώμα και Αίμα του Χριστού. Ο χριστιανικός ναός, κάθε ναός, θυμίζει μια «τραγωδία» και στη Μ. Εβδομάδα, ανεξάρτητα αν κάποιος είναι δογματικός ή όχι αλλά χριστιανός, θεωρεί ότι επιτελείται με τις βραδινές ακολουθίες ένα «θείο δράμα». Πολλοί έχουν συνδέσει τον θάνατο με την Ανάσταση, όχι μόνον οι Χριστιανοί, αλλά και άλλοι λαοί με τον θάνατο της φύσης τον χειμώνα και την ανάστασή της την άνοιξη.
Υπάρχει θρησκεία πριν τη γέννηση και πορεία του Χριστού παρόμοια με τα πάθη, τον θάνατο και την επαναφορά στη ζωή. Έχει ακολουθηθεί μια διαδρομή από το «κενό», το τίποτα, σε κάτι το νέο, το «καινό» που για πρώτη φορά εμφανίζεται, αναζητείται δε το αποκούμπι για αλλαγή διεύθυνσης, ώστε ν’ αποφευχθεί η πτώση στο κενό.
Στην αιγυπτιακή ιερή πόλη Άβυδο, 550 χλμ. νότια του Καΐρου, όπου έχουν ταφεί οι Φαραώ της Δ΄ δυναστείας της αρχαίας Αιγύπτου, έχουμε τον Όσιρι, θεό της φύσης, που δολοφονήθηκε από τον αδελφό του, αναστήθηκε από την Ίσιδα, αποσύρθηκε στον κάτω κόσμο και ονομάστηκε «Θεός των νεκρών». Την εποχή μας έχει καθιερωθεί πενθήμερη εκδήλωση με αναπαραστάσεις του θανάτου και της επαναφοράς στη ζωή του Όσιρι, η λατρεία του οποίου στην αρχαία Αίγυπτο είχε περάσει τα σύνορά της και είχε απλωθεί σ’ όλα τα μεσογειακά έθνη.
Ο θάνατος είναι ένα επεισόδιο της ζωής. Μετά απ’ αυτόν κάτι άλλο έρχεται. Είναι η αρχή της ζωής που επιμένει να υπάρχει, ακόμα και αν δείχνει ότι τελειώνει στη γύρω φύση. Η αγωνία του φθαρτού κόσμου έχει τη δύναμη να ζητάει την Ανάσταση. Η χριστιανική λατρεία γεννιέται και θεμελιώνει την ύπαρξη του φθαρτού κόσμου, έχει τη δύναμη να διαβρώνει τις ψυχοφθόρες συνειδήσεις και είναι μέρος της διαδρομής προς τη νίκη του θανάτου.
