Τα μέτρα για την αντιμετώπιση της covid κούρασαν την κοινωνία των πολιτών. Δοκιμάστηκε το πείραμα της ατομικής ευθύνης και απέτυχε. Αποδείχθηκε ότι σε πανελλαδική κλίμακα καμία έκτακτη επιβολή μέτρων δεν τιθασεύει τον απείθαρχο Έλληνα.
Η πολιτεία το είδε και χαλάρωσε τις απαγορεύσεις. Ετσι οι μάσκες έπεσαν. Πολλοί τις φορούν μέχρι τη μύτη, άλλοι καλύπτουν μόνο το στόμα μερικοί την κρατούν κάτω απ’ το σαγόνι και όταν δουν αστυνομικό την τοποθετούν κανονικά. Η παράταση των περιορισμών δεν αντέχεται. Αμφισβητείται η επιβολή τους. Οι μαζικές παραβιάσεις, ωστόσο, δεν συνιστούν λύση και οι δικαιολογίες θεωρούνται ανεπαρκείς έως απαράδεκτες.
Εφ’ όσον, όμως, δεν τηρούνται τα μέτρα ατομικής προστασίας, όχι μόνο απ’ τους απλούς πολίτες, αλλά και από δημόσια όργανα, η ασκούμενη πίεση στα νοσοκομεία θα συνεχίζεται.
Μερίδα του πληθυσμού μεγαλυτέρων ηλικιακών ομάδων άνω των 40 ετών επιμένει στην αναποτελεσματικότητα των περιορισμών, αποφεύγει τον εμβολιασμό και δεν τηρεί τα μέτρα ατομικής προστασίας. Πρόκειται για συμπεριφορά αντικοινωνική, απαράδεκτη και επιεικώς ανεύθυνη, ενώ η πλειοψηφία των νεοτέρων ανταποκρίνεται στις επιστημονικές εκκλήσεις.
Στόχος των μέτρων είναι να βγει η χώρα όσο πιο γρήγορα απ’ τη μεγάλη αγωνία των άγνωστων επιπτώσεων της πανδημίας και να βιώσει την πρότερη κανονικότητα. Τα νοσοκομεία ν’ απαλλαγούν απ’ το βάρος της φροντίδας των “πανδημιόπληκτων” να πάψουν να είναι νοσοκομεία μόνον covid και να επανέλθουν σταδιακά στην κανονική τους λειτουργία των γενικών εφημεριών. Οι πολίτες να κυκλοφορούν με ασφάλεια πηγαίνοντας στις δουλειές τους, να λειτουργήσουν τα δικαστήρια και να επανέλθει η ζωή χωρίς περιορισμούς.
Η άρνηση μέρους του προσωπικού δημοσίων υπηρεσιών κυρίως ιατρών και νοσηλευτών να μην εμβολιάζονται, να θεωρείται εμπόδιο στην άσκηση των καθηκόντων των και να μην μετατίθενται σε άλλες υπηρεσίες, που θά ’χουν μικρότερη επαφή με το κοινό, αλλά να τους δίδεται υποχρεωτική άδεια άνευ αποδοχών μέχρι λήξεως της πανδημίας. Οσον αφορά τους εργαζόμενους του ιδιωτικού δικαίου, που εξαρτώνται από την υπογραφή σύμβασης εργασίας, ο εργοδότης μπορεί να συμπεριλάβει σ’ αυτήν τον όρο υποχρεωτικού εμβολιασμού. Υπ’ όψιν ότι και οι εμβολιασμένοι δεν πρέπει να παραβλέπουν τη σημασία των ατομικών μέτρων προστασίας “όσο ο ιός βρίσκεται ανάμεσά μας”.
Η πανδημία έπληξε το κοινωνικό κράτος και έδωσε σκληρό χτύπημα στον φορέα της δημόσιας υγείας με τεράστιο οικονομικό κόστος. Γι’ αυτή την πρωτοφανή απειλή έρχεται το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης ν’ αναστήσει όλη τη βιομηχανία των κρατών – μελών, να ξαναδώσει ζωή στην πρωτογενή παραγωγή και να προωθήσει τις νέες τεχνολογίες στις υπηρεσίες του δημοσίου, αλλά και του ιδιωτικού τομέα.
Ομως όσο και αν επανέλθει η ζωή στην κανονικότητα, το συναισθηματικό, το ψυχικό κόστος και η οδύνη των ασθενησάντων και των οικογενειών που έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα απ’ τον κορωνοϊό, δεν μετριούνται με τίποτα.
Μείζον είναι η κατάθλιψη, το στρες, η βία και οι αγχώδεις διαταραχές.
