Μεταμνημονιακοί ασκητές

Ενας Ιταλός κόμης είχε πει κάποτε στον Ελευθέριο Βενιζέλο «κύριε πρόεδρε, οι λαοί πεθαίνουν είτε από νηστεία, είτε πλεονεξία».
Κατανοητό όταν η Ελλάδα ζει μετά το 2009 τη δική της Ασκητική.
Πιότερο κατανοητό ακόμη και τότε που είχαν επιλεγεί ασύμβατες πολιτικές μάς προέτρεπαν να «ζήσουμε λιτό βίο».
Οι σύγχρονες κοινωνίες, όμως, που πετυχαίνουν οικοδομούνται πάνω στα ποιοτικά στάνταρ διαβίωσης.
Ειδικά στον απαρασάλευτο δυτικό κόσμο δεν μπορείς να καταδικάσεις έναν λαό σε μόνιμη νηστικούρα.
Δε λέω πως τα πράγματα είναι τόσο μελανά, μα γνωρίζετε πως τώρα πια υπάρχει ένα μόνιμο άγχος.
Πρώτα κοιτάμε να καλυφθούν οι ανάγκες και οι υποχρεώσεις και… οι απολαύσεις εξοστρακίστηκαν.
Η μεσαία τάξη που κάποτε έχτιζε εξοχικά, πήγαινε διακοπές, σπούδαζε τουλάχιστον δύο παιδιά, τώρα άγχεται και σφίγγεται.
Και αυτό είναι κανονικοοικονομική οπισθοδρόμηση.
Αν είσαι παριάς μπορεί ν’ αγιάσεις, το σίγουρο είναι, όμως, ότι δεν θα μπεις με δυναμισμό στο σύγχρονο παιχνίδι των προκλήσεων.
Και οι προκλήσεις πια καραδοκούν σε κάθε γωνιά της Ευρώπης, σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Για να μπεις στο παιχνίδι δυνατά, πρέπει να ανατάξεις το εθνικό σου υλικό.
Τέτοιας πάστας υλικό είναι η μεσαία τάξη, οι νέοι επιστήμονες, οι ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι, οι κραταιοί επιχειρηματίες που ακόμη αντέχουν.
Αυτή είναι η ατόφια πάστα του λαού μας.