Μετανάστευση

Δεν το πρόλαβα… Δυστυχώς, όταν άνοιξα την ΤV, έπεφταν οι τίτλοι… Πρόλαβα μόνο το θέμα… “Ιστορικοί περίπατοι” στο κρατικό κανάλι. Αφιερωμένοι οι “περίπατοι”(;) στην Μετανάστευση!!
Για την χώρα μας βέβαια, και, φαντάζομαι για όλο τον φτωχό Νότο…
Δεν είναι άγνωστο πως η Πατρίδα αιμορράγησε δραματικά δίνοντας το σφρίγος της, από τον 19ο αιώνα ακόμη, και αρχές του 20ου… Να μην πούμε για τη φτωχή άγονη Ήπειρο, με τα βασανιστικά “εσωτερικά ξενιτέματα” κατά τον 17ο αιώνα…
Αμερική λοιπόν η Εξοδος του εργατικού δυναμικού…, κι ό,τι μου ‘ρχεται στο νου θα πω κι εγώ, γι’ αυτή την θλιβερή “διασάλευση” στην “τάξη” τη γαλήνεια έστω και διαστρωμματωμένη στις κλίμακες της ανάγκης…
Μια μικρή προσέγγιση στο ζήτημα τούτο το ιερό, που στράγγιζε για δεκαετίες πολλές τον “ζωτικό χυμό” της επικράτειας με το φευγιό και το κυνηγητό της Ελπίδας, για μια καλύτερη Ζωή…
Διαδικασίες αυστηρές, κάποιος να περιμένει στη ξένη, χωρισμός και δάκρυ “μικός θάνατος” τον είπε ο Λαός, που «ο ζωντανός ο χωρισμός παρηγοριά δεν έχει…».
Αφηγήσεις συγκλονιστικές…
Εργάτες γης, να “πέφτουν” στα τραίνα, στα εργοστάσια, στα μεταλεία… Για κομμάτι ψωμί. Παιδάκια μικρά, στα νύχια των πατρώνων για εκμετάλλευση έως εσχάτων…
Εργατικά ατυχήματα, μπούλιγκ και νοσταλγία… Πού το βάζεις αυτό το διαβρωτικό σαράκι…
– Πόσες φορές αποφάσισα να φύγω. Μα ο δρόμος μου πάντα κλειστός…
– Δεν είχα κανένα… Το μωρό μου κι εγώ… Ο άνδρας μου δούλευε από τη νύχτα, ως τη νύχτα…
– Ναι, με τη φωτογραφία αρραβωνιαστήκαμε. Μα, όταν κατέβηκα από το πλοίο, ΔΕΝ με περίμενε…
Θυμούμαι παλιότερες μαρτυρίες… με πολλή συγκίνηση…
Ήρθαν οι “νύφες” του Βούλγαρη και της Καριστιάνη κι έδωσαν πλήρη εικόνα και συγκλονιστική, με την προσπόριση της Τέχνης.
Ήρθαν κι οι δραστικοί στίχοι του Παπακωνσταντίνου, του άξιου Σαλονικιού τραγουδοποιού, και με πικρό σαρκασμό εικονογραφούν…
«Στην Αμερική Ελλάδα σαν αγριόχορτο φύτρωσες κι εκεί…».
«Αλλοι θα βρουν τον τρόπο τους και θα ευδοκιμήσουν, κι άλλοι ως να πεθάνουνε τη δίψα δεν θα σβήσουν…».
“Α,α,α… Τα χρόνια τα παλιά, βαρειά φορτία φεύγαν για την Αμέρικα….”
…Αδικείται το θέμα… Μπορεί να μην αδικηθεί; Πού να γραφτούν όσα πρέπει… Είναι δυνατόν; Πέφτουν οι τίτλοι μου κι εμένα… Με σκέψη.