Χιλιάδες μίλα μακριά από τα Χανιά. Από τη Γαλλία, στη Γερμανία κι από εκεί στο Βέλγιο αλλά και στην εξωτική Ζιμπάμπουε! Χανιώτισσες και Χανιώτες που μένουν μακριά από τον τόπο τους, μας “ταξιδεύουν” και μιλούν στα “Χ.ν.” για την εμπειρία τους από τη ζωή στο εξωτερικό. Καλύτεροι μισθοί, ταξίδια, γνωριμία με νέες κουλτούρες και ανθρώπους, καλό σύστημα υγείας και αίσθημα ασφάλειας είναι μερικά από τα πλεονεκτήματα που επισήμαναν οι συνομιλητές μας. Το καλό φαγητό, η θάλασσα και φυσικά, τα αγαπημένα τους πρόσωπα, φίλοι και οικογένεια είναι όσα κυρίως νοσταλγούν από την Ελλάδα και ειδικότερα τα Χανιά.
Μαρία Κοκολάκη : «Oπου κι αν είσαι, σημασία έχουν οι άνθρωποι»
Η 29χρονη Μαρία σπούδασε νομική στην Αθήνα και βρίσκεται στο Παρίσι τα τελευταία πέντε χρόνια. Δύο μεταπτυχιακά αργότερα και έχοντας πλέον βρει δουλειά σε ένα δικηγορικό γραφείο στη Γαλλία, μοιράζεται την εμπειρία της με τα “Χ.ν”.
«Ο βασικός λόγος για τον οποίο έμεινα εδώ ήταν οι σπουδές και επειδή βρήκα κάτι πάνω στον τομέα μου. Αν δεν έβρισκα κάτι πάνω στον τομέα μου σίγουρα θα έβρισκα κάτι στην Ελλάδα, δεν είναι η γη της επαγγελίας, αν κάνεις αυτό που σ’ αρέσει μπορείς να βρεις να το κάνεις οπουδήποτε, το πιστεύω 100%», μας είπε η Μαρία όταν τη ρωτήσαμε τους λόγους για τους οποίους έφυγε.
Σχετικά με την αντιμετώπιση που δέχτηκε ζώντας στο Παρίσι μας είπε «δεν είχα πρόβλημα, είναι πολύ συχνό να σε ρωτήσουν για την καταγωγή σου χωρίς όμως διάθεση περιθωριοποίησης, περισσότερο έχουν διάθεση να μάθουν πράγματα για σένα. Ό, τι ανθρώπους βρίσκεις σε μία χώρα μπορείς να τους βρεις και σε μία άλλη, μπορεί να σε υποδεχτούν καλά, μπορεί να μην σε υποδεχτούν καλά».
«Σε πολιτιστικό επίπεδο μπορείς να ενημερωθείς πάρα πολύ καλά, αλλά δεν είναι κάτι τέτοιο που σε κρατάει σε μία πόλη. Μ’ αρέσει που μπορώ να κάνω βόλτες ατελείωτες, ότι έχει πολλά πάρκα, ότι εργασιακά μπορώ να εργαστώ σ’ αυτό που μ’ αρέσει. Υπάρχει το σύστημα ασφάλισης και η ιατρική περίθαλψη όπου τα πράγματα εδώ είναι λίγο πιο οργανωμένα αλλά εγώ δεν το υιοθετώ αυτό 100%», μας είπε όταν τη ρωτήσαμε για τα πράγματα που της αρέσουν στο Παρίσι. Παράλληλα, τόνισε ότι για την ίδια «το σημαντικό είναι να κάνεις αυτό που σ’ αρέσει και να είσαι με άτομα τα οποία αγαπάς, τα οποία σε καλύπτουν. Σίγουρα το Παρίσι είναι πάρα πολύ όμορφο, αλλά νομίζω ότι οι άνθρωποι σε συνδέουν παρά η πόλη αυτή καθαυτή».
«Οσο να ναι στην Ελλάδα εγώ νιώθω πολύ πιο ασφαλής, καλώς ή κακώς έχω μεγαλώσει στην Ελλάδα κι έχω περάσει 25 χρόνια απ’ τη ζωή μου. Από τα Χανιά μου λείπει περισσότερο η θάλασσα, οι φίλοι μου, η οικογένειά μου», σημείωσε η ίδια, μιλώντας για όσα της λείπουν από την Ελλάδα και τα Χανιά.
Κώστας Σαπουνάκης: Στο Βέλγιο με το μυαλό στον… Αποκόρωνα
Ο 23χρονος Κώστας τελείωσε το Λύκειο στο Γκενκ του Βελγίου όπου μένει και εργάζεται τώρα. Μας μίλησε για τη μετάβαση από τα Χανιά στο Γκενκ. «Δεν ήταν καθόλου εύκολο και δεν συνηθίζεται, απλώς τώρα με τη δουλειά έχω κάνει κάποιες γνωριμίες, φίλους». Μετά την ενηλικίωση και τη στρατιωτική θητεία του προσπάθησε να μείνει στην Ελλάδα, όμως τελικά επέλεξε το Βέλγιο εξηγώντας πως «δεν είναι ότι δεν βρήκα δουλειά, απλά δεν βρήκα δουλειά ώστε να με ικανοποιεί, γιατί στο Βέλγιο τα χρήματα είναι περισσότερα. Το βασικό μου όνειρο είναι να γυρίσω στα Χανιά, στο χωριό μου κυρίως, στα Σελλιά Αποκορώνου. Δεν θα ήθελα κάτι άλλο».
Μιλώντας στα “Χ.ν” για τη ζωή στο Βέλγιο μας είπε «αυτό που μου αρέσει εδώ είναι η Παιδεία και η Υγεία. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν. Είναι οι λόγοι που θέλω να πάρω και την υπηκοότητα για να μπορέσω να έχω όλα αυτά. Έχω την ευκαιρία να κάνω ταξίδια, από αυτή την έννοια έχω κερδίσει. Επίσης, οι συνθήκες εργασίας είναι πιο ανθρώπινες. Απλώς όπως και να το κάνεις δεν ξεφεύγεις, ξεφεύγεις μόνο στον τόπο σου, είναι λίγο περίπλοκο συναίσθημα. Έχουν έρθει αρκετοί συγγενείς, έχω γνωρίσει άλλους Ελληνες, υπάρχει εδώ η ελληνική εκκλησία και κοινότητα και μέσω αυτής γνώρισα κάποιους ανθρώπους και είχα την ευτυχία να γίνω νονός», ενώ επισήμανε ότι η εκεί νοοτροπία είναι τελείως διαφορετική από την ελληνική.
Ο Κώστας μας μίλησε ακόμη για την αντιμετώπιση που έχει δεχτεί στο Γκενκ. «Έχουν υπάρξει ρατσιστικά σχόλια, απλώς δεν είναι τόσο συχνό φαινόμενο, όσο στην Ελλάδα. Σπάνια θα το δεις, δεν μπορώ να πω ότι έχω νιώσει ρατσισμό, παρά σε ελάχιστο βαθμό», ενώ συμπλήρωσε ότι «κάποιος που δεν έχει έρθει Ελλάδα να δει πώς είμαστε, μας θεωρεί τριτοκοσμικούς, από αυτά που ακούνε, δηλαδή, και λέγονται».
Επειτα, τον ρωτήσαμε τι είναι αυτό που του λείπει μένοντας στο εξωτερικό. «Οι δικοί μου άνθρωποι κυρίως μου λείπουν και γενικώς το σπίτι που έχω ζήσει στο χωριό μου είναι νομίζω τα πιο όμορφα χρόνια που έχω περάσει στη ζωή μου. Αυτό είναι και το όνειρό μου να γυρίσω κάποια στιγμή στο χωριό μου να είμαι εκεί να βρω μια δουλειά να μπορώ να ζω αξιοπρεπώς, χωρίς να έχω χρέη».
Ονουφρία Φιωτοδημητράκη: Με τα ταξίδια “ανοίγει” το μυαλό
Για την ευκαιρία να ζήσει εμπειρίες, να γνωρίσει ανθρώπους και να επισκεφθεί νέα μέρη μίλησε η 27χρονη Ονουφρία στα “Χ.ν” που ζει εδώ και τρία χρόνια στο Βερολίνο αλλά και στο Τιρόλο της Αυστρίας όπου εργάζεται για κάποιους μήνες το χρόνο.
«Στο Βερολίνο αυτό που με γοητεύει είναι η πολυπολιτισμικότητα. Έχεις την ευκαιρία να γνωρίσεις ανθρώπους απ’ όλον τον κόσμο που θα μοιραστούν την κουλτούρα τους, τις ιστορίες τους και θα σου προσφέρουν απλόχερα γεύσεις από την κουζίνα τους. Ενώ, υπάρχουν πολλές επιλογές καθημερινά για ψυχαγωγία ή διασκέδαση. Είναι τελείως διαφορετική εμπειρία οι μικρές αποδράσεις στο εξωτερικό από την εμπειρία του να ζεις σε μία άλλη χώρα».
Η Ονουφρία μας μίλησε ακόμη για τη μισθολογική διαφορά και το σύστημα υγείας στο οποίο τόσο η Αυστρία όσο και η Γερμανία υπερτερούν σε σχέση με την Ελλάδα. «Ο ασφαλιζόμενος έχει την προσωπική του κάρτα υγείας, με το ιστορικό υγείας, η οποία στις περισσότερες περιπτώσεις προσφέρει πλήρη κάλυψη. Νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια για το μέλλον, δεν φοβάμαι μην τυχόν πάθω κάτι, πώς θα γίνω καλά, ενώ μπορώ να βάζω και χρήματα στην άκρη».
Όταν τη ρωτήσαμε τι της λείπει από τα Χανιά και την Ελλάδα μας είπε το φαγητό, οι φίλοι και η οικογένειά της. «Αυτό που με δυσκόλεψε περισσότερο ήταν το φαγητό, η ποιότητα του φαγητού, μετά από λίγο καιρό που έμενα στο εξωτερικό, σκεφτόμουν ότι είμαστε από τους πιο τυχερούς λαούς και ειδικά οι Κρητικοί, η κουζίνα που έχουμε δεν υπάρχει, ειδικά στα Χανιά, το φρέσκο μας το ψάρι, τα λαχανικά και τα φρούτα».
Ακόμη, μας μίλησε για την αντιμετώπιση που έχει δεχτεί ως μετανάστρια στη Γερμανία. «Οταν εμένα στην Ελλάδα δεν είχα βιώσει ποτέ τον ρατσισμό, είχα δει, βέβαια, να τον βιώνουν άνθρωποι γύρω μου. Νομίζω πως παντού υπάρχει ο ρατσισμός. Τον έχω βιώσει, γιατί εγώ είμαι μετανάστρια εδώ που μένω τώρα, αλλά δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά. Είναι άσχημο όταν συμβαίνει, αλλά μετά δίνει τροφή για σκέψη .Νομίζω ότι είναι ένα καλό μάθημα για κάθε ρατσιστή, να ζήσει εκτός των συνόρων της χώρας του. Έτσι θα καταλάβει ότι τα πράγματα μπορούν να αντιστραφούν. Θεωρώ, ότι ένα μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων είναι ρατσιστές και όχι μόνο προς τους μετανάστες αλλά και προς ανθρώπους με διαφορετικό θρήσκευμα, διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό κ.ά»
Τέλος, η Ονουφρία μας μίλησε για τη σημασία που έχουν τα ταξίδια για την ίδια. «Αυτό που πιστεύω πλέον και έχω σαν φιλοσοφία ζωής είναι ότι οι άνθρωποι πρέπει να διευρύνουν τους ορίζοντές τους, να ταξιδεύουν, και αν τους δοθεί η ευκαιρία να μένουν για κάποιο χρονικό διάστημα σε κάποιον άλλον τόπο. Έτσι τελικά μαθαίνεις τον τόπο που επισκέπτεσαι και τον κόσμο, παράλληλα ζεις πράγματα που ίσως δεν θα ζούσες ποτέ. Όσες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίσεις, αυτά που κερδίζεις είναι περισσότερα, ενώ στο τέλος μαθαίνεις καλύτερα τον ίδιο σου τον εαυτό»!
Ελένη Αθητάκη: Στην απλότητα της Ζιμπάμπουε
Η 30χρονη Ελένη έμενε με την οικογένειά της στη Ζιμπάμπουε μέχρι τα εννιά της χρόνια, όπου επέστρεψε μετά τις σπουδές της για πρακτική και τελικά έμεινε, έχοντας φτιάξει πια τη δική της οικογένεια εκεί. Στη συζήτηση που είχαμε μαζί της, της ζητήσαμε να μας δώσει μια εικόνα για τον τόπο που μένει τώρα.
«Οι άνθρωποι εδώ είναι πάρα πολύ χαρούμενος και φιλικός λαός αν και φτωχός και βασανισμένος οι άνθρωποι είναι μονίμως μ’ ένα χαμόγελο, πολύ φιλικοί. Δεν υπάρχει καμία εγκληματικότητα και όσο παράλογο και αν ακούγεται αν είσαι διαθέσιμος να δουλέψεις εδώ, η οικονομία είναι καλύτερη με την έννοια ότι δεν υπάρχει καμία πίστωση. Αν δεν έχεις λεφτά, δεν αγοράζεις κι αυτό νομίζω βοηθάει άμα θες να κάνεις δουλειά γιατί είναι άλλη νοοτροπία. Είναι πολύ διαφορετική κατάσταση».
Επιπλέον, σημαντικός παράγοντας για την Ελένη που αποφάσισε να μείνει στη Χαράρε, πρωτεύουσα της Ζιμπάμπουε, είναι όπως μας είπε το αίσθημα ασφάλειας. «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά για ‘μενα από το να αφήνω την κόρη μου να γυρνοβολάει έξω και να ξέρω ότι δεν μπορεί να της συμβεί το παραμικρό». Συνέχισε λέγοντας «η φύση είναι απίστευτη και έχεις πάρα πολύ χώρο, ενώ στην Ελλάδα είναι πολυκατοικίες ο ένας πάνω στον άλλο. Εδώ, ο άγνωστος θα σε δει στον δρόμο και με κανέναν κακό σκοπό θα σου πει “γεια τι κάνεις;” ή αν κάποιος σε δει στενοχωρημένο θα βοηθήσει, κι ας μην έχουν τίποτα να δώσουν θα βοηθήσουν».
Όταν τη ρωτήσαμε σχετικά με αυτά που της λείπουν από τα Χανιά μας απάντησε ότι «όσο γελοίο και άθλιο αν ακούγεται, μου λείπει το φαΐ, η στάκα, τα σουβλάκια, μου λείπει πάρα πολύ η θάλασσα και να μην κολυμπούσα όσο θα ήθελα, μόνο να την κοιτάς, μου λείπει πολύ αυτό τα σκηνικό, εδώ δεν υπάρχει παραλία. Στο τελευταίο ταξίδι στην Ελλάδα συνειδητοποίησα ότι με το να είμαι με τη μητέρα μου, όλους μου τους φίλους, στη γειτονιά μου δεν ένιωθα ολοκληρωμένη, κάτι μου έλειπε. Το αντίστοιχο συμβαίνει όταν είμαι εδώ Ζιμπάμπουε, ναι έχω το σπίτι μου, φίλους και ξέρεις πάντα υπάρχει η νοσταλγία και πάντα μου λείπει η Ελλάδα. Δεν συμπληρώνεται το πάζλ πλέον».
