Eρχονται στιγμές στα μέσα εκεί κάθε κυβερνητικής θητείας που στελέχη, υπουργοί και πρωθυπουργοί πιστεύουν ότι είναι ανίκητοι, ότι δεν χάνουν από κανέναν. Αυτό είναι σύμπτωμα της ημετέρας Μεταπολίτευσης.
Και γυρίζεις στην πόλη κι ανταμώνεις τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος που σου λένε: «Απ’ αυτόν δεν χάνει ο Αρχηγός. Γράψ’ το».
Τι να πρωτογράψεις για τον χιλιοειπωμένο εγωισμό; Γι’ αυτή τη φωτιά της άμετρης αλαζονείας που σιγοκαίει όλους τους ενοίκους του Μεγάρου Μαξίμου. Εκεί στα μέσα περίπου, κάθε κυβερνητικής θητείας, το είδωλο στον κομματικό καθρέφτη μεγεθύνεται αλλόκοτα, παραμορφώνεται.
Ετσι ο καθρέφτης που αντιπροσωπεύει την κοινωνία (και τις διεργασίες που συντελούνται) βεβηλώνεται. Αλλά αυτοί με μια συνήθη επανάληψη, δε νοιάζονται καθόλου. «Απ’ αυτόν δεν χάνω… Γράψ’ το».
Ένα τέτοιο σύμπτωμα (σα θρυαλλίδα πολιτικής κρυογονικής) βιώνουμε τώρα. Εξάλλου κανείς δεν έχασε απ’ τους προηγούμενους (sic!). Ετσι δεν είναι;
