Μεταρρυθμίσεις

Οι Ευρωπαίοι δεν έχουν ξεκαθαρίσει τι ακριβώς θέλουν να μεταρρυθμιστεί στην Ελλάδα, ούτε και γνωρίζουν ότι η Ελλάδα αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση μέσα στην Ευρωζώνη. Φορτώνουν συνέχεια την ατζέντα των απαιτήσεων και μας πιέζουν ασφυκτικώς. Δεν έχουν καταλάβει ότι με το να θέτουν τελεσιγραφικές προθεσμίες εμποδίζουν τον κρατικό μηχανισμό να λειτουργήσει μεθοδικά, αναγκάζοντάς τον να λαμβάνει με συνοπτικές διαδικασίες ανορθόδοξα μέτρα που συμβάλλουν στη  διατήρηση της κρίσης.
Εχουν διαπιστώσει την ασθένεια, έχουν κάνει τη διάγνωση της αναγκαίας θεραπείας, αλλά λόγω των ιδιορρυθμιών που υπάρχουν στην ελληνική πραγματικότητα, την εφαρμόζουν εξαντλούμενοι σε θεωρίες, που περιπλέκουν, αντί να επιλύουν τα προβλήματα. Οι μνημονιακές δεσμεύσεις είναι η αποδοχή μιας λύσης που δεν σώζει. Και όμως συνεχίζουν να φορτώνουν την κατάσταση με νέα βάρη, με νέους όρους. Μπορεί να μην το λένε μνημόνιο, αλλά τίποτα δεν αλλάζει, αν τ’ ονομάσουν “Σύμφωνο επικουρικής αρωγής”.
Εκβιάζουν φορτικώς, βάζοντας την κυβέρνηση να επιβαρύνει τις μεσαίες τάξεις με αβάσταχτους φόρους και την κατηγορούν επί πλέον ότι δεν έχει κάνει τις διαρθρωτικές αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις που της έχουν πει και έχει αποδεχθεί υπογράφοντας εκβιαστικά επιστολές υποταγής. Πίσω από τις καμουφλαρισμένες με περισπούδαστη φρασεολογία διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις κρύβονται τα συμφέροντα προς εξυπηρέτησιν της ασύδοτης διαπλοκής.
Ερχεται, λοιπόν, η τρόικα να κάνει αξιολόγηση, ψάχνοντας να βρει αν κάναμε τις μεταρρυθμίσεις. Μεταρρυθμίσεις για τις οποίες ο Σόιμπλε με μήνυμα ξεκαθαρίζει ότι, αν δεν ληφθούν τα μέτρα που συμφωνήθηκαν, δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα διάσωσης. Πρόσθεσε ότι προϋπόθεση για οποιαδήποτε κουβέντα, μέχρι το τέλος του προγράμματος, είναι να έχουμε κάνει τις μεταρρυθμίσεις. Και το μεν τέλος του προγράμματος είναι η 8η Δεκεμβρίου, που θα συνέλθει το Γιούρογκρουπ, οι δε μεταρρυθμίσεις, που ζητά ο Σόιμπλε και οι άλλοι, δεν έχουν να κάνουν με ριζικές αλλαγές που θα επιδράσουν στη διευθέτηση του δημοσίου χρέους.
Το οικονομικό κλίμα είναι πράγματι βαρύ στην Αθήνα. Τα βλέμματα πολλών έχουν στραφεί ξανά στη χώρα μας, οι δε απόψεις τους διίστανται κατά πόσο πρόκειται για μεταρρυθμίσεις ή για άσχετες παρεμβάσεις απ’ τον Σόιμπλε και τους ομοϊδεάτες του, που δεν έχουν καμία ιδέα με την ελληνική πραγματικότητα και οι προτάσεις τους δεν συμβάλλουν στη σωστή λειτουργία του κράτους.
Σε τι θα ωφελήσει το Δημόσιο π.χ. η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα ή αν μια απεργία πρέπει να προαναγγέλλεται 24 και όχι 48 ώρες και οι συνδικαλιστές που θα την αποφασίζουν να είναι οι μόνοι υπεύθυνοι έναντι του νόμου και να μειωθούν στο ελάχιστο; Πόσο ηθικό και τίμιο είναι κάθε φορά οι τροϊκανοί να προσθέτουν και νέα κεφάλαια υποχρεώσεων και να μας περνάνε απ’ το κολαστήριο, μέχρι να βρεθεί φόρμουλα που θα εξασφαλίσει τον δανειστή; Είναι μεταρρύθμιση το νέο μισθολόγιο που απαιτεί μειώσεις, βάζοντας χέρι στις πρόσθετες επικουρικές συντάξεις;
Υπάρχουν αρκετές υποδείξεις της τρόικας που δεν έγιναν ή αργήσαμε να τις κάνουμε, όπως η καθυστέρηση κολασμού των φοροφυγάδων, η αναδιοργάνωση της παιδείας, των συστημάτων υγείας και η εξάλειψη της γραφειοκρατίας. Για να μην πιέσουν σ’ αυτές τις αλλαγές, θα πει ότι ή δεν τους ανησυχεί ή είναι άσχετοι και δεν συμμερίζονται τις κυβερνητικές δυσκολίες.
Πάντως κάθε φορά που περιμένουμε την τρόικα, περιέργως καθυστερεί η αξιολόγηση για να αυξάνεται το δημοσιονομικό κενό. Και δυστυχώς την περίοδο αυτή μας συμβαίνουν περίεργες διπλωματικές συγκυρίες που μας αποπροσανατολίζουν και μας καθιστούν ευάλωτους σε κάθε συμφωνία που πάει να γίνει.