Μεταρρυθμίσεις, των μεταρρυθμίσεων, ω… μεταρρυθμίσεις

Ο γράφων είναι πολλών ετών και μάλλον μπορεί να εκφέρει άποψη για την από δεκαετίες… επιδημία μεταρρυθμίσεων και αλλαγών σε αυτή την ταλαίπωρη χώρα, όπου καμιά μεταρρύθμιση από αυτές δεν έβγαλε ούτε καν έναν χρόνο ζωής.
Δεν έχω φυσικά τις γνώσεις να κρίνω ποιες από αυτές ήταν σωστές ή όχι, αλλά το γεγονός είναι πως σχεδόν καμία δεν πρόλαβε να δοκιμαστεί το αναγκαίο χρονικό διάστημα. Οι περισσότερες και δραματικότερες από αυτές αφορούν την εκπαίδευση.
Οχι μόνο κάθε κυβέρνηση, που θα αναλάβει τα ινία σε αυτή τη χώρα, αλλά και κάθε υπουργός, προσπαθεί να αλλάξει ό,τι κατεβάσει η… κούτρα του.
Θυμάμαι πριν τρία χρόνια, σε συνέντευξη της κορυφαίας Ελληνίδας εκπαιδευτικού και συγγραφέως Ελένης Γλύκατζη – Αρβελέρ (που χρημάτισε αρχικά πρύτανης στη Σορβόνη και μετά τιμητικά όλων των γαλλικών Πανεπιστημίων) να εκφράζει την απορία -και κάπως αγανάκτησή της- για τις αλλεπάλληλες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα, αναφέροντας αυτό το γεγονός. Τη μάστιγα δηλαδή των αλλαγών ακόμα και μέσα στην ίδια κυβέρνηση, σχεδόν κάθε χρόνο, αφού, όπως τόνιζε, χρειάζεται μία δεκαετία για να κριθεί το αποτέλεσμα κάθε μεταρρύθμισης.
Αλλά μόνο στην εκπαίδευση; Πόσες ονομασίες και μετατροπές υπέστη το Σύστημα Υγείας; Αναφέρθηκε ότι το φορολογικό σύστημα έχει αλλάξει μεταπολεμικά κάποιες δεκάδες φορές, την ώρα που στις Η.Π.Α. σε διακόσια χρόνια άλλαξε μόνο τρεις!
Οι κανονισμοί της Βουλής, η εργατική νομοθεσία και αμέτρητα άλλα, που κάποιοι θεωρούν χρήσιμο να τα αλλάζουν συνέχεια, ίσως προς το χειρότερο…