Έχουμε καλούς πολίτες, αλλά κακούς πολιτικούς… Σωστό ή λάθος; Εχουμε καλούς πολιτικούς, αλλά κακούς πολίτες… Σωστό ή λάθος; Σάρκα από τη σάρκα των πολιτών οι πολιτικοί… Κατά τους πολίτες και οι πολιτικοί τους σ’ ένα πρώτο επίπεδο, λοιπόν. Αλλά και κατά τους πολιτικούς και οι πολίτες τους σ’ ένα δεύτερο. “Ο λαός ομοιούται τοις άρχουσι”, επιμένει να μας θυμίζει ο Ισοκράτης. Μεγάλη η δύναμη του παραδείγματος. Και του καλού παραδείγματος και του κακού παραδείγματος. Αυτά γενικά. Εν είδει εισαγωγής στην πρώτη σημερινή, μετεκλογική, βεβαίως – βεβαίως, στάση.
«Έτσι ήρθαν τα πράγματα, μα έτσι δεν θα πάνε». Και ο τίτλος του πιο γνωστού στην Ελλάδα βιβλίου του μεγάλου Τούρκου συγγραφέα Αζίζ Νεσίν στον νου μου, ενώ γράφω τη στήλη. Εξακολουθεί να το πιστεύει αυτό με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού όπως φάνηκε στις εκλογές κι έδωσε στους τελευταίους κυβερνώντες, για εφτά μήνες, μια δεύτερη ευκαιρία. Το δίλημμα “σωστό ή λάθος” εδώ δεν ισχύει. Να μην πεθάνει η ελπίδα, η ευχή όλων μας!
Εκ των ων ουκ άνευ ότι η χώρα μας χρειάζεται συναινέσεις και συνθέσεις για να περάσει τον κάβο του μνημονιακού χειμώνα. Χρειάζεται όμως και δουλειά, δουλειά πολλή, όπως μας λέει ο ποιητής, για να «σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα»… «τί, Ἰδέτε· ἐκόλλησεν ἡ ρόδα του βαθειὰ στὴ λάσπη»… Εχουμε γνώση της πραγματικότητας ή πετούμε στα σύννεφα; «Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει, πώς την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε», μάς… προσγειώνει με τον στίχο του ο Μπέρτολτ Μπρεχτ.
Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι
Εξακολουθεί να κάνει τον γύρο του Διαδικτύου, δακρύζοντας και τις πέτρες ακόμα, το σκίτσο του Γιάννη Αντωνόπουλου, που έβαλε στο σάιτ του πριν από τρεις περίπου εβδομάδες, λίγες ώρες μετά το φευγιό για το άλλο ημισφαίριο της ζωής του παπα – Στρατή Δήμου, του παπά που τίμησε και άγιασε το ράσο του, στην Καλλονή της Λέσβου, όπου ιερουργούσε, έχοντας αφιερώσει τη ζωή του, με την οργάνωσή του “Αγκαλιά” και το δίκτυο Εθελοντών που είχε δημιουργήσει στις χιλιάδες των προσφύγων, θυμάτων του πολέμου. Οχι δεν ξέχασε να πάρει στην αγκαλιά του οδεύοντας για τον παράδεισο, τον μικρό Αϊλάν που πέθανε την ίδια μέρα, ακολουθούμενος από χιλιάδες άλλα προσφυγόπουλα, ο σε ρόλο μια ζωή Καλού Σαμαρείτη, παπα – Στρατής! Ποια σύνορα και ποια συρματοπλέγματα!
«Θέλω να σας πω ότι οι άνθρωποι του κόσμου, οι άνθρωποι του πολέμου, τα παιδιά που αναζητούν την ελπίδα είναι αδέλφια μας και η “Αγκαλιά” θα συνεχίσει να βρίσκεται κοντά τους και να τους δίνει την ελπίδα για την επόμενη μέρα. Σας προτρέπω να αγωνίζεστε όσο μπορείτε καθημερινά για την ειρήνη και την αγάπη… Μόνο έτσι λεγόμαστε άνθρωποι!». Απ’ τα που έγραψε ο παπα – Στρατής, όντας χτυπημένος απ’ τον καρκίνο, 10 μέρες πριν την εις ουρανούς μετάστασίν του…
Η αλληλογραφία μας
Στέλιο Κουνελάκη, πρόεδρο Πολιτιστικού Συλλόγου Λουσακιών, Λουσακιές Κισάμου: Στην ιερή μνήμη των γονιών του Μιχαήλ και Κυριακής Νταγκουνάκη και στον τόπο που γεννήθηκε, στο σχολείο που έμαθε τα πρώτα του γράμματα και επέστρεψε στις αίθουσές του, ύστερα από 25 χρόνια, δάσκαλος και διευθυντής του, είχε αφιερώσει το προς έκδοσιν βιβλίο του “1898-1998 – 100 χρόνια Λουσακιές, μέσα από το σχολικό αρχείο”, ο αξέχαστος Γιάννης Νταγκουνάκης. Τραγική ειρωνεία… μετά το άσχημο παιχνίδι της Μοίρας, να το αφιερώσετε και στη μνήμη του. Οντως το βιβλίο αυτό είναι ένα έργο πρότυπο που συνδυάζει την πολιτική κατάσταση, την εκπαιδευτική πολιτική και το κοινωνικό σύμπλεγμα της παιδείας και η έκδοσή του απ’ τον Σύλλογό σας αποτελεί ελάχιστη τιμή στο έργο του συγχωριανού σας Γιάννη Νταγκουνάκη, δασκάλου, οραματιστή παιδαγωγού, ανθρώπου με πάθος για την παράδοση και τις Λουσακιές. Πάντα άξιος στην υπηρεσία των Λουσακιών και… του λούσου των!
Φίλο ιερωμένο, Χανιά: Δεν ξέρω ακόμα αν οι μαντινάδες έχουν θέση στις “Στάσεις”, όπως στα “Πεταχτά”, πάτερ, καθώς όλα είναι ανοιχτά και τίποτα σίγουρο. Αυτό δεν σημαίνει, ωστόσο, ότι δεν θα βάλω και μάλιστα μετά πολλών ευχαριστιών την… ευχετήρια που μου στείλατε: «Καλά γραφτά ευχόμαστε στη νέα σας τη στήλη/ οι νέοι αναγνώστες σας και οι παλιοί σας φίλοι», γράφετε…
