Μετεκλογικά συμπεράσματα

Οι εκλογές που απασχόλησαν τον Ελληνικό Λαό για δύο μήνες ολοκληρώθηκαν. Σ’ αυτές τις εκλογικές αναμετρήσεις είχαμε γίνει περισσότερο εκλογολόγοι, παρά κριτές πάνω στα πολιτικά προγράμματα των κομμάτων.

Eγραφα σε άρθρο μου στα “Χανιώτικα νέα” στις 7-6-19 μετά το άσχημο εκλογικό αποτέλεσμα για τον ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές και που οι περισσότεροι περίμεναν την περαιτέρω κατάρρευσή του στις εθνικές εκλογές (λόγω της ψυχολογίας του εκλογικού σώματος), να μη βιάζονται να καταλήγουν σε τέτοια συμπεράσματα.
Γιατί διαφορετικά ψηφίζει ο λαός στις ευρωεκλογές και διαφορετικά στις εθνικές εκλογές. Και αποδείχθηκε ότι ήταν μια σωστή πολιτική εκτίμηση.
Το 23,6% του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές έγινε 31,6% στις Εθνικές εκλογές. Και μάλιστα μέσα σ’ ένα μήνα!

Ανάλυση ποσοστών
Σ’ αυτές τις Εθνικές εκλογές η παράταξη της Ν.Δ. έφθασε σε ποσοστό 39,8%. Αυτό το σημαντικό ποσοστό δεν προήλθε από παλαιούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ (2015) ή από σημαντική φθορά της προηγούμενης κυβέρνησης που άνοιξε τον δρόμο στη Ν.Δ., όπως ισχυρίζονται το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ. Προήλθε από την μετατόπιση της Ν.Δ. προς τα Δεξιά (κατάργηση Πανεπιστημιακού ασύλου, νόμον και τάξη, έμφαση στην εθνική ταυτότητα κ.λπ.), που επανασυσπείρωσε την ευρεία παράταξη της Δεξιάς. Αυτό το ποσοστό της Ν.Δ. προήλθε από ψηφοφόρους της συντηρητικής κατεύθυνσης, που στο παρελθόν ψήφισαν άλλα μικρά κόμματα. Αυτό αποδεικνύεται από τα ποσοστά των κομμάτων που θα παραθέσω.
Συγκεκριμένα προήλθαν από τους ψηφοφόρους των δυο κομμάτων που διαλύθηκαν (ΑΝ.ΕΛ. και ΠΟΤΑΜΙ) και από την πτώση του ποσοστού της “Χρυσής Αυγής” και της “Ενωσης Κεντρώων”.
Τα δύο κόμματα που διαλύθηκαν μαζί με τη “Χρυσή Αυγή”και το κόμμα Λεβέντη, έλαβαν στις εκλογές του 2015 ποσοστό 19,5%.
Στις εκλογές του 2019 τα κόμματα αυτά πήραν 4,5%, ενώ το κόμμα “Ελληνική Λύση” έλαβε ποσοστό 3,5%. Επομένως το ποσοστό που μετακινήθηκε προς την Ν.Δ. είναι 19,5 – 4,5 – 3,5 = 11,5%
Αυτό το ποσοστό του 11,5% προστιθέμενο στο ποσοστό 28,5% του 2015, μας δίνει το σημερινό ποσοστό του 40%. Το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ προήλθε μετά την αφαίρεση των ψήφων των κομμάτων Βαρουφάκη και Κωνσταντοπούλου. Εάν λοιπόν αφαιρέσουμε το 5% αυτών των κομμάτων και προσθέσουμε το 1% της ΛΑΕ προς τον ΣΥΡΙΖΑ προκύπτει το 31,5% των εκλογών του Ιουλίου.
Δηλαδή 35,5% (2015) – 5% +1% = 31,5%
Οπερ έδει δείξαι, όπως λέγαμε στα Μαθηματικά.
Η μεν λοιπόν Ν.Δ. άντλησε ψηφοφόρους από τα δεξιά της, ο δε ΣΥΡΙΖΑ είχε εκροή ψηφοφόρων από τα αριστερά του.
Τα άλλα κόμματα του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ πιστεύοντας ότι θα συρρικνώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ και ότι θα “αλιεύσουν” ψήφους απ’ αυτόν, έκαναν ένα ανηλεή “πόλεμο” εναντίον του (προς τέρψη βέβαια της Ν.Δ.), αλλά παρόλα αυτά δεν τους ακολούθησε το εκλογικό σώμα.
Η στάση αυτών των κομμάτων ήταν αδικαιολόγητη γιατί δεν προσιδίαζε σε μια καλοπροαίρετη αντιπολιτευτική θέση, αλλά στόχευε στην στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και στην επαναφορά του στο 3%.
Κρίμα, όμως, γιατί σήμερα και η Πορτογαλία και η Ισπανία έχουν κυβερνήσεις συνεργασίας σοσιαλιστών, αριστερών, πρασίνων και κομμουνιστών.
Στην Ελλάδα, όπως συνήθως, συνέβη το αντίθετο. Πιστεύω να γνώριζαν ότι ο μεγάλος κερδισμένος ήταν ο άλλος κυβερνητικός πόλος και που ήταν το κόμμα της Ν.Δ. Ας αφήσουν λοιπόν τα “κροκοδείλια δάκρυα” για την επανάκαμψη της Δεξιάς και ότι οι ευθύνες βαρύνουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Και μάλιστα τώρα που αποδεικνύεται ότι δεν είχαμε μετακίνηση ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ προς την Ν.Δ.! Τώρα που αποδεικνύεται ότι ο δημοκρατικός προοδευτικός πολίτης αντιστάθηκε σ’ αυτή την προπαγάνδα, δίνοντας στον ΣΥΡΙΖΑ ένα μεγάλο ποσοστό ψήφων, που τον καθιστά “κυβέρνηση εν αναμονή”!!

Ο χώρος της Κεντροαριστεράς
Το κυρίαρχο συμπέρασμα της εκλογικής αναμέτρησης είναι ότι ξανά δημιουργούνται δύο κυβερνητικοί πόλοι στο πολιτικό σύστημα. Ο ένας πόλος συσπειρώνει τους ψηφοφόρους της συντηρητικής παράταξης (Ν.Δ.) και ο άλλος πόλος τους ψηφοφόρους που κινούνται μεταξύ Δεξιάς και κομμουνιστικής αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ). Ο Τσίπρας έχει καταστεί με τη λαϊκή βούληση ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης του δεύτερου πόλου, δηλαδή της προοδευτικής παράταξης.
Το μεγάλο ποσοστό ψήφου που πήρε στις εκλογές, του δίνει το δικαίωμα, αλλά και την υποχρέωση να δημιουργήσει μια μεγάλη δημοκρατική παράταξη που να ξαναγίνει πλειοψηφικό ρεύμα.
Χρειάζεται άνοιγμα της οργάνωσης του παλαιού “μικρού” και συμπαθούς κόμματος του 3% προς την κοινωνία. Ο Λαός το ανέσυρε και το μετέτρεψε σε κυβερνητική πολιτική δύναμη, κουρασμένος από την πολιτική των κατεστημένων κομμάτων.
Πρέπει, λοιπόν, αυτό το παλαιό “μικρό” κόμμα του 3% να ανοίξει την οργάνωσή του, που η νοοτροπία της δεν αντιστοιχεί για μια μεγάλη παράταξη, όπως την οραματίζεται ο Τσίπρας. Είναι άτοπο ένα κόμμα που έχει περίπου 2.000.000 ψηφοφόρους, να ‘χει 30.000 μέλη!
Ο στόχος για μια μεγάλη παράταξη που να εκφράζει όλο τον χώρο της κεντροαριστεράς είναι εφικτός, γιατί υπάρχει η λαϊκή πολιτική βούληση.
Οι όποιες αντιξοότητες και φιλοδοξίες των μικρών όμορων κομμάτων υπάρχουν, θα παραμερισθούν από την ισχυρή δύναμη της λαϊκής βάσης.
Αυτή θα επιβάλει τη συσπείρωση, για να ξαναγίνει πλειοψηφικό ρεύμα, όταν θα αρχίσει να αναζητά ο Λαός άλλη κυβερνητική λύση.
Θα επιβληθεί από κάτω και θα προστρέξει βέβαια στο ποσοστό του 31,5%, που έδωσε ο Λαός στον Τσίπρα.
Η σημερινή κυβέρνηση
Η κυβέρνηση Τσίπρα ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας στις πιο δύσκολες συνθήκες της μεταπολίτευσης. Ο Λαός κάλεσε αυτό το μικρό και συμπαθές κόμμα που πάλευε να μπει στη Βουλή, να τον κυβερνήσει. Από το 3% το ανέβασε στο 36%.
Αυτό το μικρό κόμμα που έγινε ισχυρή πολιτική δύναμη σε ελάχιστο χρόνο, όχι μόνο δεν είχε κυβερνητική εμπειρία, αλλά βρήκε μια χρεοκοπημένη χώρα.
Μια χώρα με άδεια ταμεία, με απάνθρωπα μνημόνια, με το κοινωνικά αναίσθητο Δ.Ν.Τ. από πάνω, με το μέτωπο του “Μακεδονικού” ανοικτό, με το εχθρικό κλίμα των τεχνοκρατών της Ε.Ε., με τα επιτόκια δανεισμού απλησίαστα (πάνω από 10%), με ένα κράτος που ήταν συνηθισμένο να κυβερνάται από την οικογενειοκρατία και τα κατεστημένα κόμματα και με συνεχές “κυνηγητό” από τα ιδιωτικά μέσα μαζικής επικοινωνίας.
Και σήμερα το 2019, τι βρίσκει η νέα κυβέρνηση; Βρίσκει γεμάτα τα δημόσια ταμεία με 37 δισεκ. ευρώ, πρωτοφανές για την ιστορία της χώρας, βρίσκει τα επιτόκια δανεισμού κάτω του 2%, βρίσκει τελειωμένα τα μνημόνια, βρίσκει το δημόσιο χρέος τακτοποιημένο για 15 χρόνια, βρίσκει λυμένο το “Μακεδονικό” ζήτημα, βρίσκει αναβαθμισμένη τη θέση της χώρας στην Ευρώπη και τη Μεσόγειο, βρίσκει τα έντυπα μέσα και τα ιδιωτικά μέσα μαζικής επικοινωνίας φιλικά προς αυτήν. Πολλοί λένε ότι μετά το αποτέλεσμα της εκλογικής αναμέτρησης η χώρα μπήκε στην “κανονικότητα”.
Αν εννοούν σαν “κανονικότητα”, στο να ξαναγυρίσουμε στην έκπτωση της δημόσιας ηθικής, στην σκανδαλολογία, στην ιδιοποίηση των θεσμών για την εξυπηρέτηση προσωπικών ή κομματικών στρατηγικών, στην καλλιέργεια της κουλτούρας ότι τώρα ήλθε η σειρά μας, τότε το μέλλον της χώρας είναι αβέβαιο.
Αν εννοούν όμως σαν κανονικότητα τη δημοκρατική στάση Τσίπρα στην παράδοση της κυβέρνησης, συγκρίνοντάς την με την αντιδημοκρατική συμπεριφορά Σαμαρά, ναι, πραγματικά η χώρα μπήκε στην κανονικότητα. Γιατί τέτοιος πολιτικός πολιτισμός δυναμώνει την αρχή ότι τα κόμματα ασκούν εξουσία εκ περιτροπής.