Λένε αρκετοί: Το κτήριο ανήκει στο Πολυτεχνείο. Αυτό αποφασίζει.
Μόνο που το συγκεκριμένο εμβληματικό κτήριο της Μεραρχίας, αποτελεί πολιτισμική κληρονομιά της πόλης. Δεν είναι ένα οποιοδήποτε κτήριο. Και, πάντως, δεν είναι ένα κτήριο που έτσι απλά η κοινωνία θα συμφωνήσει να γίνει ξενοδοχείο.
Είπε ο δήμαρχος: Να στεγαστεί η Δημοτική Βιβλιοθήκη. Σωστή πρόταση. Γιατί όχι; Μόνο που για να στεγαστεί η Βιβλιοθήκη απαιτείται μια ολόκληρη διαδικασία. Και πρέπει να το δεχτεί ο ιδιοκτήτης του κτηρίου. Δηλαδή, το Πολυτεχνείο.
Μετά τις τελευταίες εξελίξεις, το Πολυτεχνείο -στο οποίο βεβαίως επιτελείται σημαντικό έργο- δεν έχει πάρει θέση σε σχέση με τις προτάσεις που έχουν ακουστεί. Ούτε -έως τώρα- φαίνεται να προσανατολίζεται σε αναθεώρηση των αποφάσεων της συγκλήτου.
Μόνο που οι όποιες προτάσεις -Δήμου κ.α.- είναι εντελώς μετέωρες, όσο ο ιδιοκτήτης του χώρου δεν αλλάζει γνώμη.
Λένε αρκετοί: Μα πού θα βρεθούν τα χρήματα για την αναστήλωση του κτηρίου και την αξιοποίησή του υπέρ του δημοσίου. Μα, αλίμονο αν, επιτέλους, δεν ενωθούν όλοι οι φορείς με σκοπό να πιέσουν προς αυτή την κατεύθυνση. Εδώ, έρχεται η ευθύνη της Περιφέρειας, του Δήμου αλλά και των αρμόδιων Υπουργείων. Αν θέλουν, θα μπορέσουν να βρουν μέσα από προγράμματα τα χρήματα.
Ολα τα άλλα, είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε…
Το θέμα είναι πως οι άνθρωποι όταν είναι να κριτικάρουν κάτι, να το απορρίψουν, να το εμποδίσουν, να το γκρεμίσουν, να του κάνουν κατάληψη δεν έχουν πρόβλημα. Εκεί όμως που πρέπει να γίνουν δημιουργικοί, παραγωγικοί, που πρέπει να θυσιάσουν σκέψη, χρόνο και χρήματα ρίχνουν ο ένας τις ευθύνες στους άλλους. Έτσι το θεωρώ πιθανό πως αν μπλοκαριστεί το σχέδιο του Πολυτεχνείου το κτήριο της Μεραρχίας θα ακολουθήσει τη μοίρα των άλλων παρατημένων δημόσιων κτηρίων της πόλης. Δεν μου αρέσει το σχέδιο του Πολυτεχνείου για ξενοδοχείο, αλλά είναι πολύ καλύτερο από την εγκατάλειψη του κτηρίου. Πρώτα πρέπει, όπως λες σωστά Γιάννη, να αποφασίσει το Πολυτεχνείο αλλαγή των σχεδίων του αλλά θα είναι επίσης δύσκολο να βρεθούν ανθρώποι να ξεκινήσουν άμεσα μια δημιουργική διαδικασία για ανακαίνιση και πολιτιστική χρήση του κτηρίου, δεν βλέπω ο δήμαρχος μας να έχει τα κότσια για κάτι τέτοιο.
Το κτήριο επί 16 χρόνια δεν ήταν εγκαταλελειμμένο. Λειτουργούσε με ανοικτές διαδικασίες για όλους τους πολίτες και στέγαζε δεκάδες συλλογικότητες της πόλης και πολιτιστικές/πολιτισμικές εκδηλώσεις σχεδόν καθημερινώς. Όποιος δεν το βλέπει απλώς εμποδίζεται από τα ιδεολογικά του γυαλιά.
Η πολιτιστική “κληρονομιά” της Πόλης συμπεριλαμβάνει και άλλα κτήρια, Ιδιωτικά (και για αυτό το λόγο καλοσυντηρημένα και κοσμήματα της Ελλάδας)
Επειδή κάποτε πρεπει να μπει έστω λίγη λογική σε αυτό τον τόπο:
1. Πως αποφασίζει σωστά μια κοινωνία απληροφόρητη, μισαλλόδοξη, που θέλει ΜΟΝΟ να ωφεληθεί, δίχως να εισφέρει (χρόνο, χρήμα, ιδέες κλπ);
2. Θα σας άρεσε εσάς να μαζευτούμε όλοι εμείς, και να αποφασίσουμε τι θα κάνετε με το ΔΙΚΟ ΣΑΣ ακίνητο, και μάλιστα με ΔΙΚΟ ΣΑΣ κόστος;
3. Αν βάλουμε σήμερα σε δημοψήφισμα “Να μας δώσει σε όλους τους Έλληνες Πολίτες το Κράτος 500 εκατομμύρια Ευρώ στον καθένα μας”, πόσοι λέτε θα ψήφιζαν ΝΑΙ;
Με εκτίμηση,
Μάρκος Δασκαλάκης
Το ΔΙΚΟ μου κτήριο είτε το αγόρασα με χρήματα που εγώ έβγαλα με τον ιδρώτα μου, είτε οι γονείς μου/παππούδες μου. Το Πολυτεχνείο δεν αγόρασε το κτήριο με χρήματα δικά του από τον προϋπολογισμό του. Του δωρήθηκε από όλους εμάς ώστε να το χρησιμοποιήσει για συγκεκριμένο σκοπό. Εφόσον ΔΕΝ ήταν προκομμένο αρκετά για να το κάνει δεν μπορεί να πηγαίνει να το ξεπουλά για ξενοδοχείο.
Φανταστείτε ο παππούς σας να σας παραχωρούσε ένα χωράφι για να βγάζετε το λάδι σας και εσείς να το παρατούσατε για 20 χρόνια. Νά’μπαινε μετά ένας γείτονας, να το καθάριζε, να το κλάδευε και να άρχισε να μαζεύει το λάδι μαζί με άλλους γειτόνους για να το μοιράζεται όλο το χωριό. Ξαφνικά εσείς θυμάστε το χωράφι ύστερα από 16 επιπλέον χρόνια και το πουλάτε σε μια ισραηλινή εταιρεία για να κάμει γήπεδο γκόλφ….Στο παράδειγμα μιλάμε για ιδιωτική περιουσία. Κι όμως το αίσθημα αδικίας και αλαζονείας θα περίσσευε.
Λοιπόν να γιατί η Ρόζα νερα είναι ότι καλύτερο μπορεί να συμβεί στο κτίριο της 5ης Μεραρχίας Χανίων…
Η προσπάθεια δημιουργίας του κτιρίου σε ξενοδοχείο εδώ και 3 χρόνια στην ουσία προσκρούει πάνω στις έντονες αντιδράσεις ενός μεγάλου κομματιού της πόλης. Οι λόγοι πολλοί -κεντρικότερος- ότι ο μέσος Χανιώτης δε θα ωφεληθεί μιας και δε θα έχει πρόσβαση πλέον εκεί. Η δημιουργία ενός ξενοδοχείου για λίγους και πλούσιους δεν αποτελεί σε καμιά περίπτωση προταιρεότητα σε μια πόλη που έχει πολλά ξενοδοχεία.
Ακόμη ένα μεγάλο ερώτημα υπάρχει γύρω από το εάν το πολυτεχνείο ( με την εταιρία αξιοποίησης της περιουσίας του ) μπορεί να παίζει ρόλο real estate agent, καθώς και σε τι βαθμό η ακαδημαική κοινότητα πρόκειται να ωφεληθεί από μια τέτοια εξέλιξη.
Η ρόζα νέρα όπως έχει υπωθεί, δε διεκδικεί την ιδιοκτησία του κτιρίου αλλά τη χρήση του. Και μάλιστα με ένα τρόπο που να επιστρέφει στη κοινωνία τα μέγιστα. Δε θα επεκταθώ στη δράση της , αυτή είναι γνωστή, ιδιαίτερα σε αυτούς και αυτές που εισέπραξαν την αγάπη και την αλληλεγγύη όταν κάθε θεσμικός φορέας τους έκλεινε την πόρτα. Και είναι και ένας χώρος ανοιχτός σε όλους ( εκτός από φασίστες ρατσιστές βέβαια).
Η παρουσία της κατάληψης 16 χρόνια τώρα, είναι πού δεν έχει επιτρέψει να το κάνουν ξενοδοχείο, και είναι και η καλύτερη προστασία για αυτό, γιατί το κρατάει ζωντανό και όχι αποστειρωμένο. Απόδειξη αποτελεί η ποσότητα του κόσμου που εμπλέκεται και αντιστέκεται στις βίαιες προσπάθειες εκκένωσης και τουριστικοποίησης. Εκεί στο λόφο υπάρχει ο τελευταίος ελεύθερος χώρος στη πόλη. Ελεύθερος από τη βαριά βιομηχανία του τουρισμού, από τις φθηνά εμπορευματικές σχέσεις, από το ξεπούλημα κ.α. . Έτσι παρόλες τις επιμέρους διαφωνίες του καθένα εξασφαλίζεται η ελεύθερη πρόσβαση και ο δημόσιος χαρακτήρας – όχι με τη δημιουργία ενός ακόμη ξενοδοχείου.
Άλλες προτάσεις όπως δημιουργία βιβλιοθήκης στο κτίριο κ.α. , έρχονται σαν πυροσβεστικές λύσεις προσπαθώντας να ”καλμάρουν” το κόσμο που αντιδρά. Αλλά ο σκοπός ήταν ένας και παραμένει αυτός. Να γίνει ξενοδοχείο. Ξέρουμε άλλωστε ότι αυτός ο κόσμος που ζούμε ξέρει να φτιάχνει ερήμους του κεφαλαίου και τίποτε άλλο.
Περιπτώσεις σαν τη Ρόζα νέρα είναι φωτεινές αντιστάσεις για ένα νέο κόσμο. Μη τις πνιγούμε λοιπόν, είναι αυτοκτονία
Κύριε Δασκαλάκη η ιδέα να γίνει δημοψήφισμα για το λόφο Καστέλι,στα πλαίσια της δημοκρατίας,μου φαίνεται σωστή.
Να μην είμαστε απληροφόρητοι ούτε μισαλλόδοξοι,να είμαστε μόνο
υπεύθυνοι και ως κοινωνία να δούμε πως θα καλυφθεί το κόστος.
Προτάσεις έχουν γίνει αρκετές. Είναι όμως επί πραγματικής βάσεως ή απλά για να αποπροσανατολίσουν και να θρέψουν “φρούδες” ελπίδες στο Χανιώτικο κόσμο; Αν πρόκειται για το πρώτο και αν συμφωνούν οι συμβαλλόμενοι, τότε ας “προχωρήσουν” οι ιδέες με σύντομες διαδικασίες, γιατί όπως λέει ο λαός, στη βράση κολλάει το σίδερο. Αλλιώς ίσως το κτήριο αν γυρίσει στο προηγούμενο καθεστώς, της κατάληψης, να φτάσει σε σημείο που η κατάστασή του να είναι από θέμα συντήρησης χωρίς επιστροφή. Φαντάζομαι ότι η αλόγιστη χρήση του, τόσων ετών, από τους καταληψίες μπορεί να έχει προκαλέσει, εκτός από τη φθορά του χρόνου, φθορές που μπορεί να είναι καταστροφικές γι’ αυτό. Το συντηρει κανείς; Στις φωτογραφίες φαίνεται ότι τόσα χρόνια ΔΕΝ έχει πέσει ούτε μία πινελιά, τουλάχιστον απ’ έξω, για το μέσα φαντάζομαι ότι ΔΕΝ γίνεται λογος . Έχει ελεγχθεί η κατάστασή του από ειδικούς ή θα χρειαστεί ριζική επισκευή και αποκατάσταση προκειμένου να ΜΗΝ “πέσει”; Ο στρατός το συντηρούσε, οι καταληψίες το έκαναν;