Μετέωρο το ιταλικό ζήτημα

Η συνεχιζόμενη πολιτική αστάθεια στην Ιταλία, μετά τις εκλογές δημιουργεί κλίμα ανησυχίας που μεταδίδεται στον κόσμο με ταχύτητα. Το γεγονός προκαλεί αναταραχές στις αγορές, επιφέροντας πανικό στους επενδυτές από την ιδέα και φόβο μήπως ξεσπάσει οικονομική κρίση μεταξύ Ιταλίας και Ευρωζώνης, όπως με την Ελλάδα.
Απ’ τις εκλογές ανεδείχθησαν δυο κόμματα που θα μπορούσαν να σχηματίσουν κυβέρνηση. Το “Κίνημα των Πέντε Αστέρων” και η “Λέγκα του Βορρά” πρότειναν για πρωθυπουργό τον Τζουζέπε Κόντε, τον οποίον δεν ενέκρινε ο ΠτΔ Σέρτζιο Ματαρέλα κατόπιν ασυμφωνίας του Ευρωιερατείου και του Βερολίνου, ούτε και ως υπ. Οικονομικών τον ευρωσκεπτικιστή Πάολο Σαβόνα, διόρισε δε πρωθυπουργό τον εξωκοινοβουλευτικό τεχνοκράτη καθηγητή Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου Κάρλο Κοταρέλι, τέως υπάλληλο του Δ.Ν.Τ. και της Τράπεζας Ιταλίας.
Ο Κοταρέλι σε δηλώσεις του τόνισε, ότι η κυβέρνησή του θα είναι ουδέτερη, αν πάρει ψήφο εμπιστοσύνης «θα χειριστεί με σωφροσύνη τη δημόσια οικονομία» και θα πάει σε εκλογές στις αρχές 2019, αν όχι μετά το Καλοκαίρι.
Η πράξη του ανωτάτου πολιτειακού άρχοντα Σέρτζιο Ματαρέλα, θεωρείται πραξικόπημα, ότι παραβίασε το Ιταλικό Σύνταγμα διορίζοντας πρωθυπουργό μη προερχόμενο από τα κόμματα που συμμετείχαν στις εκλογές και διότι δεν ενέκρινε ως υπ. Οικονομικών τον προταθέντα από το Κίνημα Πέντε Αστέρων και τη Λέγκα του Βορρά Πάολο Σαβίνα, δεδηλωμένο Ευρωσκεπτικιστή.
Οι Γερμανοί φοβούμενοι τους “Ευρωσκεπτικιστές”, επιμένουν να επηρεάζουν την πολιτική στην Ιταλία και να επιχειρούν τη συνταγή οικονομικής τρομοκράτησης των Ιταλών, όπως έκαναν και στους Ελληνες.
Τα κόμματα, όμως, της Ιταλίας αμφισβητούν έξω από τα δόντια τη Γερμανική κυριαρχία στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη, θεωρούν δε το Βερολίνο υπεύθυνο για την μη ανταγωνιστικότητα της ιταλικής βιομηχανίας.
Εχουμε, λοιπόν, τους Ιταλούς, να γυρίζουν μισό αιώνα πίσω, αντιγράφοντας την ελληνική πολιτική κατάσταση, όταν το 1965 ο τότε ανώτατος άρχοντας καθόριζε τον δικό του υπουργό Αμυνας, στερώντας το δικαίωμα του εκλεγμένου πρωθυπουργού, να καθορίζει την κυβέρνησή του, ή να αναλαμβάνει ο ίδιος το επίμαχο Υπουργείο. Στην ουσία τον καταργούσε. Ο Ματαρέλα ακύρωσε την “αρχή της δεδηλωμένης” επιλέγοντας ένα τεχνοκράτη πρωθυπουργό με πιστοποιητικά να τον κάνουν ικανό ως “φρουρό της Ευρωζώνης” ανεξάρτητα αν έχει σχέσεις με την πολιτική πραγματικότητα και εμπειρία στους δύσκολους καιρούς, που διέρχεται η ιταλική οικονομία.
Εμείς, μπορεί να ’χουμε τα δικά μας οικονομικά, τις εσωτερικές φαγωμάρες, να είμαστε ζωσμένοι με εξωτερικά προβλήματα, δεν μπορούμε ωστόσο να μην παρακολουθούμε το πολιτικό σύστημα στην Ιταλία, που την οδηγεί σε αβεβαιότητα.