Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα!

1 από 6

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
Στην κεντρική θέση του σημερινού Παιδότοπου, το γνωστό τετράστιχο ποίημα του Κωστή Παλαμά για την 28η Οκτωβρίου 1940 που τελειώνει με τον στίχο: “Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα”. Γύρω απ’ αυτό τέσσερα ακόμα ποιήματα σπουδαίων ποιητών μας (του Aγγελου Σικελιανού, του Σπ. Παναγιωτόπουλου, του Τίμου Μωραϊτίνη, του Σωτήρη Σκίπη) για την ημέρα εκείνη και τις ημέρες που ακολούθησαν, διανθισμένα με ζωγραφιές παιδιών, της Στ2 τάξης του 5ου Δημ. Σχ. Χανίων. Παραμονή της Εθνικής μας Επετείου σήμερα και… όταν οι ποιητές μας εμπνέονται από το Eπος του Σαράντα… Μα και όταν τα σημερινά Ελληνόπουλα εμπνέονται απ’ τα ποιήματα των ποιητών μας για το Eπος του Σαράντα…
Εκ βαθέων οι ευχαριστίες μου στη δασκάλα της τάξης καλή μου συναδέλφισσα, Τόνια Σκουλά, όπως και στη διευθύντρια του αγαπημένου μου Σχολείου της Νέας Χώρας Δωροθέα Μαζοκοπάκη.

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος

ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΟΓΟ
«Αυτό κρατάει ανάλαφρα μεσ’ την ανεμοζάλη
το από του κόσμου τη βοή πρεσβυτικό κεφάλι,
αυτό το λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλο κανένα:
Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα!»

Κωστής Παλαμάς

ΞΑΝΑΝΘΙΣΑΝ ΟΙ ΔΑΦΝΕΣ
Της δάφνης ξανανθίσαν τα κλωνάρια
απάνω στης Ηπείρου τις πλαγιές,
τα νέα για να στολίσουν παλληκάρια,
που απ’ όλες της Ελλάδος τις μεριές
τραβούν μ’ ορμή, με θάρρος και μ’ ελπίδα
για να δοξάσουν τη γλυκιά Πατρίδα.

Ο βάρβαρος εχθρός τώρα ας το μάθη
κι ας φύγει ντροπιασμένος, ταπεινός!
Η δάφνη στην Ελλάδα δεν ξεράθη,
της Λευτεριάς δε σβήστη ο αυγερινός.
Κρατεί η Ελλάδα κλώνο ελιάς, μα ξέρει
να σπέρνη κεραυνούς με το άλλο χέρι.
Σπ. Παναγιωτόπουλος

Η ΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ
Χτυπάει η καμπάνα… Πόλεμος! Βουίζει το χωριό.
Περήφανες υψώνουνται σημαίες στον αγέρα.
Σκύβουν λεβέντες και φιλούν το χέρι το δεξιό
της μάνας, του πατέρα.

Το τρέμουλο απ’ τη φωνή να κρύψουν οι γονιοί
μάταια πασκίζουν, όταν λεν: «Παιδιά με την ευχή μας».
Κι αυτοί αποχαιρετώντας τους ξεσπούν σε μια ιαχή:
«η Νίκη είναι δική μας!»

Σωτήρης Σκίπης

ΕΜΠΡΟΣ
Για τη νίκη εμπρός
είν’ ο δρόμος λαμπρός.
Νά η Δόξα που ανοίγει στη μάχη
τα χρυσά της φτερά
σαν μιαν άλλη φορά,
στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη.

Και αν είν’ σκοτεινιά
και βαρειά καταχνιά
κι αν η νύχτα δεν έχει φεγγάρι,
λαμπρό φως οδηγεί
στην δαφνόσπαρτη γη,
ο δαυλός του Κανάρη.
Τίμος Μωραϊτίνης

ΟΜΠΡΟΣ
Ομπρός!
Με ορθή μεσούρανη
της λευτεριάς τη δάδα,
ανοίγεις δρόμο,
Ελλάδα,
στον Ανθρωπον!
Ομπρός!

Ορμάνε πρώτοι
οι Έλληνες,
κι όλοι οι λαοί σιμά σου
-μεγάλο τ’ όνομά Σου-
βροντοφωνάν:
«Ομπρός!»

Ομπρός
να γίνουμε ο τρανός
στρατός που θα νικήση
σ’ Ανατολή και Δύση
το μαύρο φίδι, ομπρός.

Ομπρός,
κ’ η Ελλάδα σκώθηκε
και διασκορπάει
τα σκότη…
Ανάστα η Ανθρωπότη,
κι ακλούθα την!
Ομπρός!
Αγγ. Σικελιανός