Μια μελέτη για τις δαπάνες υγείας του ΟΟΣΑ σε αρκετές Ευρωπαϊκές Χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, πραγματοποιήθηκε πριν από αρκετά χρόνια (2009) με στόχο την πρόβλεψη δαπανών για την υγειονομική περίθαλψη. Αν και η οικονομική ύφεση την τελευταία δεκαετία είχε κρίσιμη επίδραση σε πολλές οικονομικές δραστηριότητες και στο κόστος που συνδέεται με την υγεία, τα συστήματα υγείας συνεχίζουν να αναπτύσσονται ακολουθώντας την πρόοδο στην έρευνα στον τομέα της υγείας και στις τεχνολογίες που σχετίζεται με την υγεία. Οι τελευταίες προκάλεσαν νέες προόδους στις υπηρεσίες υγείας με αναπόφευκτο αυξανόμενο κόστος.
Ένα άλλο σημείο σχετίζεται με τη μακροζωία και τη σταθερή αύξηση του προσδόκιμου ζωής μαζί με το προσδόκιμο υγιούς ζωής, τα έτη δηλαδή που αναμένεται να ζήσει ένα άτομο σε καλή κατάσταση υγείας. Μετά από αρκετές μελέτες, το προσδόκιμο υγειούς ζωής μετατράπηκε σε ένα σημαντικό μέτρο των βελτιώσεων της κατάστασης υγείας σε μια χώρα ή έναν πληθυσμό. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) παρέχει μια τυποποιημένη εκτίμηση του προσδόκιμου ζωής που ορίζεται ως HALE για κάθε χώρα, ενώ τα στατιστικά ινστιτούτα, όπως αυτά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Eurostat, παρέχουν και τις δικές τους εκτιμήσεις. Το κύριο συμπέρασμα είναι ότι τα έτη μη-υγιούς ζωής, δηλαδή η διαφορά ανάμεσα στο προσδόκιμο ζωής και το προσδόκιμο υγειούς ζωής, τείνουν να αυξάνονται, καθώς το προσδόκιμο ζωής αυξάνεται με αποτέλεσμα την υπέρβαση των δαπανών για την υγεία καθώς επεκτείνεται η διάρκεια της ζωής. Καθώς ζούμε περισσότερο, χρειαζόμαστε περισσότερα χρόνια θεραπείας και υγειονομικής περίθαλψης κατά τη διάρκεια των ετών μη-υγιούς ζωής που χάνονται από την αναπηρία. Κατά συνέπεια, τα συστήματα υγειονομικής περίθαλψης, τόσο από το κρατικό όσο και από τον ιδιωτικό τομέα, θα αντιμετωπίσουν σταδιακά αυξανόμενο κόστος το οποίο θα πρέπει να αντισταθμιστεί με νέα χρηματοδότηση.
Λόγω των περιορισμένων χρηματοδοτικών πόρων, η κατανομή του κόστους υγείας είναι πολύ σημαντική τόσο από δημόσιους όσο και από ιδιωτικούς φορείς. Η τυποποιημένη μεθοδολογία περιλαμβάνει την κατανομή του κόστους ανά ηλικιακή ομάδα που αποτελείται συνήθως από πέντε έτη, όπως παρουσιάζεται στο επόμενο γράφημα για την Ελλάδα το 2009.
Το ποσοστό της δαπάνης ανά κάτοικο και ηλικιακή ομάδα ξεκινά από το πρώτο έτος της ηλικίας, όπου ένα πρόσθετο κόστος σχετίζεται με τα νεογνά. Ακολουθεί ένα μειωμένο κόστος για τα έτη 5-9 και 10-15 και στη συνέχεια το κόστος αυξάνεται σταθερά με μια απότομη εκθετική ανάπτυξη μετά την ηλικία 55-59 και 60-64 ετών φθάνοντας σε ένα μέγιστο επίπεδο στα 85-85 και 90-94 έτη. Ένα σημαντικό σημείο σχετίζεται με το ελάχιστο επίπεδο κατά κεφαλήν δαπάνης στο 1,46% που αντιστοιχεί στην ηλικιακή ομάδα 10-14 ετών, όπου εμφανίζεται και η ελάχιστη θνησιμότητα.
Η κατά κεφαλήν και ηλικιακή ομάδα εκτίμηση θα πρέπει να πολλαπλασιάζεται με τον πληθυσμό ανά ηλικιακή ομάδα για να παρέχει τις δαπάνες για την υγεία ανά ηλικιακή ομάδα το ίδιο έτος. Το γράφημα του πληθυσμού το 2009 έχει μέγιστο όριο ηλικίας 30-34 έτη με παραπλήσια μεγέθη για τις ηλικιακές ομάδες 35-39 και 40-44, ενώ στη συνέχεια, ακολουθεί μια σταδιακή μείωση. Ο πληθυσμός της ηλικιακής ομάδας 65-69 ετών παρουσιάζει μια ακανόνιστη πτώση.
Το ποσοστό της συνολικής δαπάνης ανά ηλικιακή ομάδα αρχίζει από το πρώτο έτος της ηλικίας, όπου ένα πρόσθετο κόστος σχετίζεται με τα νεογέννητα. Ακολουθεί μειωμένο κόστος για τα επόμενα χρόνια με ελάχιστο όριο ηλικίας 10-14 ετών και στη συνέχεια το κόστος αυξάνεται σταθερά με μια απότομη εκθετική ανάπτυξη μετά την ηλικία 45-49 ετών φθάνοντας σε ένα μέγιστο επίπεδο στα 75-79 έτη. Στη συνέχεια, παρατηρείται μείωση του κόστους λόγω του μειούμενου αριθμού ατόμων για τις ακόλουθες ηλικιακές ομάδες. Σημαντικό σημείο αφορά το ελάχιστο επίπεδο δαπάνης ανά ομάδα ηλικιών στο 1,95% που αντιστοιχεί στην ηλικιακή ομάδα 10-14 ετών όπου εμφανίζεται η ελάχιστη θνησιμότητα. Αυτή είναι και η εκτίμηση του ελάχιστου επιχειρησιακού κόστους του συστήματος υγείας της Ελλάδας.
