Μετονομασίες οδών

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ την επικείμενη μετονομασία της οδού Ακρωτηρίου σε “οδό Κ. Μητσοτάκη”, κάτι που είχε προειπεί ο Μιχ. Γρηγοράκης εδώ και πολλά χρόνια, αναρωτιόμαστε γιατί εφαρμόζονται δυο μέτρα και δυο σταθμά.
ΠΟΛΥ σωστά, η πόλη μας, τα Xανιά, οφείλει να αποδίδει τη δέουσα τιμή σε εκείνους που «κατά κοινή ομολογία και χωρίς αμφισβητήσεις» την έχουν τιμήσει, με τη ζωή και το έργο τους.
ΑΛΛΑ πόσο, ας πούμε ο Α. Παπανδρέου τίμησε τα Χανιά, ώστε η οδός Δημοκρατίας να μετονομασθεί με το όνομά του; Ή, πόσο ο Κ. Καραμανλής (ο πρεσβύτερος), ώστε η λεωφόρος Σούδας να πάρει το όνομά του; Θα μου πείτε, αυτοί υπήρξαν πρωθυπουργοί της χώρας και επομένως δεν χωρεί καμιά αντίρρηση. Όμως…
ΕΝΑΣ από τους εξέχοντες άνδρες που τίμησαν δεόντως την πόλη, μάλιστα πολύ περισσότερο από κάποιους άλλους, είναι ο Γ. Μανουσάκης- ο “ποιητής των Χανίων”. Κι αν μεν η μετονομασία της οδού Ακρωτηρίου σε Κ. Μητσοτάκη γίνεται με το επιχείρημα(!) ότι η λέξη Ακρωτήρι είναι τοπωνύμιο, ενώ ο Κ. Μητσοτάκης είναι φορέας ιστορίας, τότε γιατί δεν γίνεται το ίδιο και για την οδό Πειραιώς στην οποία έμεινε σε όλη του τη ζωή ο Γ. Μανουσάκης που πρόσφερε τα μέγιστα με την ποίησή του; Στο κάτω κάτω, πόση σχέση έχει η οδός Πειραιώς με την ιστορία των Χανίων;
ΚΑΠΟΤΕ θα πρέπει να μάθουμε να τιμούμε όπως τους πρέπει τους ανθρώπους που αγάπησαν με πάθος τον τόπο, πολύ περισσότερο από κάθε πολιτικό.