Μη κρατική, μη κερδοσκοπική παιδεία!

Όταν άρθρο νόμου, κυρίως συνταγματικού, δεν μπορεί η κυβερνητική πλειοψηφία να το καταργήσει, το παρακάμπτει· που σημαίνει σταδιακή υποβάθμιση, στην ουσία κατάργησή του. Αυτό συμβαίνει με το νομοσχέδιο περί δημιουργίας ιδιωτικών ιδρυμάτων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, που κατά τη γνώμη συνταγματολόγων η παραβίαση του άρθρου 16 του Συντάγματος ενδέχεται να περιπλέξει τα πράγματα.
Ο υπουργός Παιδείας Θρησκευμάτων και Αθλητισμού δήλωσε ότι η ίδρυση παραρτημάτων πανεπιστημίων στην Ελλάδα θα γίνει με κριτήρια αυστηρότερα από όσο σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, θα είναι δε μη κερδοσκοπικά. Πώς αυτό το αφήγημα θα επιτευχθεί δεν εξηγείται πρακτικά και δεν εξασφαλίζεται δημόσια εγγύηση, που θα ισχύσει στην Ελλάδα που η παιδεία ταλαιπωρείται ανάλογα με τις προθέσεις του εκάστοτε υπουργού. Τούτο δυσχεραίνεται ακόμα περισσότερο λόγω αντισυνταγματικότητας, που είναι επόμενο ξένα πανεπιστήμια να μη ρισκάρουν την ίδρυση παραρτημάτων τους στη χώρα μας.
Πώς μπορεί ένα μεγάλο ξένο πανεπιστήμιο να ιδρύσει ένα τέτοιο παράρτημά του στην Ελλάδα, αυτό δεν εξηγείται λογικά. Με ποιο τρόπο θα εξασφαλιστεί η λειτουργία του σε μια χώρα, που ο χώρος της παιδείας “ταλανίζεται” σ’ όλες του τις φάσεις; Εκτιμάται ότι επώνυμα αλλοδαπά πανεπιστημιακά ιδρύματα δεν θα ρισκάρουν να δραστηριοποιηθούν στην Ελλάδα, εκτός και αν έρθουν κολέγια άσημα για λόγους προβολής και μάρκετινγκ.
Η κατάσταση στη δημόσια παιδεία τελματώνεται, υποχρηματοδοτείται, υποβαθμίζεται, υποστελεχώνεται σκοπίμως, αλλοιώνεται συνειδητά, λοιδορείται και υπονομεύεται σταδιακά, ώστε ν’ απαξιωθεί απ’ την κοινή γνώμη και να δημιουργηθεί ο κατάλληλος χώρος για την πρόσβαση του ιδιωτικού τομέα. Το ίδιο πάει να γίνει και με το σύστημα Υγείας, στο οποίο το νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό αντιστέκεται, όπως και οι εκπαιδευτικοί, ανεξάρτητα αν οι νέες νομοθετικές ρυθμίσεις δοκιμάζουν την ευσυνειδησία τους.
Αυτά είναι μηνύματα της “δήθεν αναγκαίας, δήθεν ιστορικής μεταρρύθμισης” με επιχείρημα την αποτροπή της εξόδου των φοιτητών να σπουδάσουν σε ξένα πανεπιστήμια αλλά στη χώρα τους, χωρίς να ξοδεύεται το οικογενειακό εισόδημα στο εξωτερικό. Ο πραγματικός, όμως, στόχος είναι η ιδιωτικοποίηση και της παιδείας, που υλοποιείται σταδιακά. Οι εραστές της ιδιωτικής μόρφωσης είναι άνθρωποι του επιχειρείν. Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, διάβαζε κολέγια, δεν διαθέτουν χρόνο και κατάλληλο προσωπικό για έρευνες και ανέλιξη των φοιτητών τους, είναι δε ηλίου φαεινότερον ότι σ’ αυτά όλα έχουν μόνο τιμή αλλά αμφισβητούμενη αξία.