Μη μιλάς άλλο για… παραχώρηση

«Να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι!». Μια ακόμη παροιμία που πάει γάντι στην περίπτωσή μας όσον αφορά στο θέμα του στρατοπέδου Μαρκοπούλου!
Πριν όμως μπω στο προκείμενο, ας παραθέσω εδώ την έννοια της παραχώρησης όπως τη συναντούμε στο Λεξικό του Μπαμπινιώτη: «παραχώρηση: 1. (α) η εκούσια μεταβίβαση πράγματος ή δικαιώματος (σε κάποιον): (παραχώρηση) γης/περιουσίας/οικοπέδου (β) η εκχώρηση τμήματος χώρας ή δικαιωμάτων σε άλλο κράτος, με συνθήκη ή με καταναγκασμό: εδαφικές (παραχωρήσεις)[…].
Ξεκινώντας λοιπόν, ας ξεκαθαρίσουμε: παραχώρηση με ενοίκιο δεν υφίσταται. Παραχώρηση σημαίνει μας το δίνουν χωρίς αντίτιμο ενώ αυτό που βρίσκεται σαν πρόταση στο τραπέζι, είναι ενοικίαση. Δηλ. τα 80.000 ευρώ ετησίως σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι το νοικιάζουμε με 6.666 (Κύριε ελέησον) και κάτι ψιλά το μήνα.
Τουτέστιν ο κοινός νους για μια ακόμη φορά σκέφτεται ότι έχουμε μια ηθελημένη(;), ακούσια(;), εκούσια(;) αλλοίωση εννοιών όπως αυτές που μας έχει εξάλλου συνηθίσει η παρούσα Κυβέρνηση.
Εδω ακριβώς κολλάει η παροιμία της εισαγωγής!
Ωστόσο για ακόμη μια φορά εμείς έχουμε το δικαίωμα να θέσουμε ερωτήματα…
Για την υπόθεση του Σρατοπέδου και την κατά τη δική μας Δημοτική Αρχή «συμφέρουσα πρόταση», η κα Νανώ Σπανουδάκη – Κουτσάκη πολύ ωραία στοιχειοθετημένα και αναλυτικά εξέφρασε τις εύλογες απορίες και έθεσε ερωτήματα προς υπευθύνους μέσω των “Χ.Ν” (βλ. 12-2-18 σελ. 22) από τη στήλη της “Περί τοπικών και άλλων Δαιμονίων”, επισημαίνοντας η ίδια -όπως φαντάζομαι και πολλοί άλλοι αντιλήφθηκαν- ότι παραχώρηση δεν υφίσταται αλλά πρόκειται περί ενοικίασης.
Στο τέλος μάλιστα και αφού απευθύνει ερωτήματά ε[ισημαίνοντας παράλληλα τη… βιασύνη μας να κλείσουμε τώρα το θέμα του στρατοπέδου, (που τελικά εάν αποδεχθούμε την πρόταση, θα το χρυσοπληρώσουμε και δεν θα μας παραχωρηθεί όπως είχε εξαγγείλει ο κ. Τσίπρας), μας ερωτά ο… Ραν ταν πλαν: «εσείς τι καταλαβαίνετε».
Για να μιλήσω για τον εαυτό μου Ραν ταν πλαν, εμείς καταλαβαίνουμε όλα όσα οι αρμόδιοι διαπραγματευτές φαίνεται ότι δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Κι επειδή το συγκεκριμένο θέμα όπως φαίνεται έχει πολύ ψωμί ακόμη, θεωρώ ότι εδώ ταιριάζει εξίσου -ολίγον τροποποιημένο- το λεχθέν: «φοβού τους Συριζανέλ και δώρα φέροντας». Πόσες και πόσες φορές εξάλλου δεν μας έχουν παραμυθιάσει αφήνοντας μας κατόπιν στα κρύα του λουτρού!