Υπάρχει µία πραγµατικότητα η οποία στην αντίληψη των πολιτών καλπάζει και αφορά στην εγκληµατικότητα. Υπάρχουν φωνές που µιλάνε για αύξηση της µετά την περίοδο Κορονοϊού. Άλλες φωνές κάνουν λόγο για έξαρση της εγκληµατικότητας στην µετά µνηµονίων Ελλάδα. Η αλήθεια ξεπερνάει τα σενάρια και τις υποθέσεις. Αφορά στα θύµατα που είναι όλων των ηλικιών ενώ παράλληλα έχουν προστεθεί στην καθηµερινή ειδησεογραφία τύπου εγκληµάτων που παρουσιάζουν αυξητικές τάσεις όπως η βία στους νέους, οι ληστείες από νεαρά άτοµα, οι κακοποιήσεις έως και δολοφονίες γυναικών τα τροχαία µε εγκατάλειψη. Σε όλα τα παραπάνω το ”παρών” δίνουν οι υπηρετούντες στην ΕΛ.ΑΣ οι οποίοι το τελευταίο διάστηµα δέχονται πλήθος ενστάσεων και αντιδράσεων. Η αλήθεια είναι πως παρατηρούνται και συµβαίνουν αρκετά λάθη από τους αστυνοµικούς τα οποία κλονίζουν σε κάποιο βαθµό την εµπιστοσύνη στο έργο τους και την αποστολή τους. Υπάρχει όµως ένα σηµείο το οποίο η κοινωνία δεν πρέπει να ξεπεράσει και αυτό είναι ο καταµερισµός ευθυνών που οδηγούν στα όποια λάθη. Το σίγουρο είναι ένα. Η υποστελέχωση της ΕΛ.ΑΣ σε συνάρτηση µε το αίσθηµα εγκατάλειψης που αισθάνονται και καταµαρτυρούν οι αστυνοµικοί από πλευράς της επίσηµης πολιτείας, έχουν ως αποτέλεσµα τη διαρκή ολίσθηση της υπευθυνότητας και αµεσότητας – από αρκετούς – που οφείλουν να δείχνουν προς κάθε πολίτη σε κάθε συµβάν.
Βρέθηκε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στη Μαλάξα προχθές το πρωί, ενηµερώθηκε για τα σχέδια του Α∆ΜΗΕ, τους πυλώνες υπερύψηλης τάσης, έδειξε ότι ήταν αρκετά ενηµερωµένος για το όλο ζήτηµα µεταφοράς και δικτύων όµως συνεχώς λοξοκοίταζε προς τα κάτω. Στην αρχή έδινε την αίσθηση ότι κοιτούσε τις βάσεις των εκεί Πυλώνων… όµως το βλέµµα του κεντρίστηκε από το σκουπιδαριό που υπήρχε, εν είδει µιας µικρής χωµατερής. Στα µάτια όλωΝ απλώνονταν τα Χανιά, το ενδιαφέρον έγερνε προς τα αρνητικά του σχεδιασµού των δύο γραµµών µεταφοράς ρεύµατος, αλλά την παράσταση -συναισθηµατικά- σίγουρα έκλεψε το σκουπιδοµάνι της αδιαφορίας και του εµπαιγµού. Γιατί όταν τα σκουπίδια, είτε σηκώνεις το χαλάκι είτε ψάχνεις πλαγιές στη φύση για να τα κρύψεις… ένα να ξέρεις. Πάλι µπροστά σου θα βρεθούν.
Η Μαρία Χίνου γραµµατέας της Νοµαρχιακής ΣΥΡΙΖΑ Χανίων, βρέθηκε µπροστά στον ρόλο της να υποδεχτεί και να ενηµερώσει τον πρόεδρο του κόµµατος της για πρώτη φορά. Κλήθηκε να δείξει τη δυναµική της Νοµαρχιακής και την οργάνωση των στελεχών του κόµµατος στα Χανιά. Αυτό που όµως αντιλήφθηκε, που εισέπραξε ο κ. Κασσελάκης, ήταν οι θετικές αναφορές προς το πρόσωπο της κας Χίνου, από αρκετούς που τον πλαισίωναν. Η ίδια προσπαθούσε να έχει χαµηλό προφίλ κατά τη διάρκεια της επίσκεψης Κασσελάκη, ο Στέφανος όµως την ζητούσε συνεχώς να είναι δίπλα του.
Το Μουσείο Τυπογραφίας, κόσµηµα για µας τους δηµοσιογράφους και πηγή γνώσης για ερευνητές και επιστήµονες, φωτίστηκε από την επίσκεψη του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι λόγω του ότι πρόεδρος Κόµµατος αποφάσισε να το επισκεφθεί. Αλλά διότι όλοι αντιλήφθηκαν πως όταν έχεις ένα διαµάντι στο σπίτι σου (Χανιά Κρήτη) δεν είναι ό,τι καλύτερο να το κρατάς σε µία µπιζουτιέρα. Τα κοσµήµατα πρέπει να τα θαυµάζουν όλοι και να τα επιµελούνται ως τους πρέπει, εκείνοι που πληρούν τις προϋποθέσεις αλλά και την υποχρέωση να τα κοινωνούν. Κι ο νοών νοείτω…
Τα Χανιά είναι όλα εκείνα που “ζηλεύουν” όσοι δεν κατοικούν στον τόπο αυτό.
Είναι όλα εκείνα για τα οποία, εµείς που ζούµε σε τούτη τη γη, δεν µπορούµε να τα αποτινάξουµε απλά και µόνο διότι, είµαστε εµείς οι ίδιοι. Τα Χανιά έχουν ψυχή, έχουν αισθήσεις, έχουν αναπνοή, έχουν µυρωδιές. Τα Χανιά είναι τόσα πολλά, που αν πάρεις µία σταγόνα Θάλασσας και ένα πετραδάκι από τα όρη, τα βάλεις στο µικροσκόπιο, τα µεγεθύνεις, θα διαπιστώσεις πως µέσα τους έχουν… σπλάχνα. Καρδιά που χτυπάει και µία µατιά που σε σκλαβώνει. Αυτά είναι τα Χανιά και όχι όλα εκείνα που ως γοµολάστιχα µε άτσαλες κινήσεις προσπαθεί να σβήσει το αποτύπωµα τους.
Τα Χανιά δεν είναι συνεχόµενη γκρίνια. ∆εν είναι λακκούβες επικίνδυνες στους δρόµους. ∆εν είναι η υπερφορτωµένη οδός Καραµανλή στην οποία την τουριστική περίοδο, όλοι αναστενάζουν. Τα Χανιά δεν είναι ο δρόµος του Βλητέ στον οποίο µπερδεύεται η ζωή µε το θάνατο. Τα Χανιά δεν είναι τα διπλοπαρκαρίσµατα, µήτε τα παρµπρίζ των αυτοκινήτων µε τις απανωτές κλήσεις κάτω από τον υαλοκαθαριστήρα. Χανιά δεν είναι στοιβαγµένες σκουπιδοσακούλες και χαρτοκιβώτια στους πεζόδροµους που οδηγούν στο όνειρο… στο Παλιό µας Ενετικό Λιµάνι. Τα Χανιά δεν είναι λουκέτα σε καταστήµατα που δεν άντεξαν µεταξύ άλλων, την αδιαφορία τη δική µας. Χανιά δεν είναι τα ανασηκωµένα πεζοδρόµια, ούτε τα τουβλάκια στους πεζόδροµους που κροταλίζουν… Και τόσα άλλα που τα κουβεντιάζουµε γιατί τα ζούµε.
Εµείς πιστεύουµε στα Χανιά που θα υπάρχουν, όταν εµείς… θα έχουµε πει το προσωπικό µας αντίο. Πιστεύουµε στα Χανιά, τη µάνα πόλη ενός νοµού, που σε κάνει να ξεχνιέσαι. Αυτά τα Χανιά κρατάµε σφικτά. Για τα άλλα, τώρα αντιδρούµε, σε λίγο θα ουρλιάζουµε.
