«Μη σπέρνεις γύρω σου σκοτάδι, γίνε φως
Εδώ, στις γειτονιές του ανθρώπου»
Διονύσης Καψάλης
Σελίδα εφτά, η ευαισθησία του τρυφερού ποιητή, εν είδει αφιέρωσης. Εντός, εκτός και επί τα αυτά!
Αυτό τον τίτλο επιλέγει η ποιήτρια Έλενα Σταγκουράκη, για την πρώτη της ποιητική απόπειρα! Επιτυχής απόπειρα. Μου άρεσε πολύ. Η Έλενα, ένα κορίτσι νέο, με σκέψη σύγχρονη, βαθύ στοχασμό, αγωγή και ευγένεια (το πως είναι πανέμορφη, είναι άσχετο), εκφράζεται σε στίχο, ανθρωποκεντρικό, θα ‘λεγα. Πάλλεται, συγκινείται στις εικόνες, τα λεκτικά σχήματα, στους “ιδεολογικούς σηματωρούς” και στη βάσανο του στίχου, με την ειλικρίνεια και τη συνέπεια της ιδεαλιστικής αγνότητας.
Χρησιμοποιεί ευφυώς τη λεκτική της σκευή λιτά, γενναιόδωρα ωστόσο, εντυπωσιάζοντας τον αναγνώστη, με τον “χώρο”, που του προσφέρει. Για τη δική του ανάγνωση. Αν και νέα δημιουργός, κομίζει μιαν ωριμότητα εμπειρική -σε πείθει τουλάχιστον- με τις παραπομπές σε σταθμούς πραγματικότητας, κοινωνικότητας, Ελληνικότητας… και παγκοσμιότητας, ναι! Γλωσσομαθής -μεταφράστρια με τόσες επιτυχίες- το πνεύμα της εκτείνεται ως “φτερωτή οντότητα” στα γλωσσικά τοπία άλλων πατρίδων, και οξυγονώνεται ζωτικά από την “ιερή αναπνοή” λυρικών ή ρεαλιστικών ή ερωτικών ή πολυπολιτισμικών ανέμων!
Αξίζει να σκεφτούμε τώρα, ότι δέκα πέντε ολόκληρα χρόνια… σιγά σιγά και σταθερά, ζει έμπλεη εμπνεύσεων την “πνευματική αγιότητα” της δημιουργίας της!
Με ενδοσκόπηση, με αναζήτηση επίμονη σχολαστική στα έσω της, ανθισμένα, μυρωδισμένα και “φλύαρα” μελωδικά, κι ανασύρεται ακριβά νοήματα για την ψυχούλα της… Ύστερα “ανοίγει” την οπτική της εκτός… Για ν’ αγκαλιάσει το γενικό, το παγκόσμιο, το Παναθρώπινο το διαχρονικό!
Επιστρέφει θεωρώ η ποιήτρια στις γωνιές από την τομή της στις παραλλήλους, και απαντάται με το συμπαντικό και “λαβώνει” ερωτικά. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτό το ερωτικό κι “ερωτεύσιμο” το γράφω ολόκληρο.
Ας πέθαινα.
“Αφού τρόπος πια άλλος δεν μένει” για την αγάπη μου να σε πείσει, ας πέθαινα κι αντάμωνα στο επέκεινα, όσα έχω εδώ και μ’ έχουνε αφήσει. Στο αλλού, στο μακριά, σε άλλο ουρανό τις μάταιες ελπίδες μας ξορκίζω, αφού δεν έχω αέρα να τραφώ, δεν έχω τρόπο ούτε δικαίωμα να σε δω και στης μνήμης τα νερά το νου βυθίζω.
Πώς να ξεδιψάσει το κορμί; Το δέρμα μου πώς ταχα να το υδατώσει, τα χείλη μου πώς να τα κοκκινίσει, τα μάτια μου πώς να τα ξανανιώσει της μνήμης το ελιξήριο; Δίχως το δέρμα σου, τα χείλη σου, τα μάτια σου, η μέρα και η νύχτα, η αιώρηση και η πτώση αιμάτινο της άρνησης αργύριο».
Υ.Γ. Σε υπότιτλο το όνομα της Ιδέα Βιλαρίνο, ποιήτρια της οποίας το βιβλίο, με εκπληκτικά ερωτικά ποιήματα, το οποίο παρουσίασα, αλλά και πάντα ανατρέχω σ’ αυτό.
Καλοτάξιδο Έλενα…
Ευχαριστούμε.
Η Έλενα Σταγκουράκη, είναι μεταφράστρια Λογοτεχνίας, από τα Ισπανικά, τα Γερμανικά και τα Αγγλικά (ΙΕΤΜΔ Κέρκυρας, 2006- Χαϊδεμβέργη Γερμανίας, 2009). Διδάκτωρ στις μεταποικιοκρατικές και πολιτισμικές σπουδές της Λατινικής Αμερικής (Μάιντς Γερμανίας 2020) και δις υπότροφος της DAAD.
Έχει ανθολογήσει και μεταφράσει την Ουρουγουανή Ιδέα Βιλαρίνο (Το άνθος της στάχτης) καθώς και άλλους δημιουργούς από άλλες χώρες. …Έχει δημοσιεύσει πολλές μεταφράσεις, δοκίμια, ποιήματα, θεματικά αφιερώματα και κριτικογραφία…
