“Μη Βασανίζεστε για Μικροπράγματα γιατί είναι όλα μικροπράγματα”

Λίγο μεγαλύτερο από βιβλιαράκι τσέπης, το διάσημο πλέον βιβλίο του Αμερικανού συγγραφέα, ομιλητή και ψυχοθεραπευτή, έφτασε στα χέρια μου ως πρωτοχρονιάτικο δώρο, υποδηλώνοντας ενδεχομένως την πρόθεση του προσφιλούς δωρήτου, να μου/μας στείλει ένα  απλό, αλλά ηχηρό μήνυμα. Και πραγματικά ύπηρξε ένα δώρο που το καταχάρηκα! Το βιβλίο απαρτίζεται από εκάτο σύντομα, αλλά εξαιρετικά συμπυκνωμένα νοηματικώς κείμενα- μαθήματα, γραμμένα με τρόπο εύχαρη και εύληπτο, διανθισμένα με χιούμορ, αλλά και με προσωπικές εμπειρίες, τόσο του ίδιου του συγγραφέα, όσο και του συγγενικού και κοινωνικού του περίγυρου, προλογισμένα με ευφάνταστους συχνά τίτλους, όπως για παράδειγμα ο ιδιαίτερα αγαπημένος μου, νούμερο 89 “Αν κάποιος σας πετάξει το μπαλάκι, εσείς δεν είναι ανάγκη να το πιάσετε”. Οχι αναίτια, σε μία εποχή που το άγχος έχει πάρει τις διαστάσεις πανδημίας, ενώ το αναγνωστικό κοινό αναζητεί απεγνωσμένα λυσιτελείς και γρήγορες λύσεις-αναγνώσματα, δεν είναι τυχαίο ότι το εν λόγω πόνημα έγινε μπεστ σέλερ και εκδόθηκε σε 135 χώρες.
Ωστόσο, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι πρόκειται για ένα βιβλίο που δεν πρέπει απλά να το διαβάσει κανείς, αλλά μάλλον… να το ζήσει! Και τι εννοώ; Παραθέτω την αφήγηση μιας σχετικά πρόσφατης επίσκεψής μου στο τοπικό ταχυδρομείο, η οποία μου πρόσφερε μια μοναδική ευκαιρία για να κάνω… πρακτική εφαρμογή των διδαγμάτων του Κάρλσον.
Οπως είθισται σε επισκέψεις σε τέτοιου είδους υπηρεσίες, η πρώτη κίνηση είναι να εκδόσεις το πολύτιμο χαρτάκι σου με το ακόμα πολυτιμότερο νούμερο προτεραιότητας. Δεύτερη κίνηση; Να σκανάρεις τον χώρο για τυχόν παρατημένα χαρτάκια με έλλασονα αριθμό. Η τύχη φαίνεται πως ήταν με το μέρος μου, καθώς δεν είχα προλάβει καλά-καλά να εκδώσω το χαρτάκι μου, όταν μια φιλέσπλαχνη ψυχή μού προσφέρε αυθόρμητα το περισσευούμενο δικό της. Και για να συμπληρωθεί το ευχάριστο σκηνικό,  άμεσα βρήκα και μια ωραιοτάτη θέση, απ’ όπου θα μπορούσα με άνεση να αναμένω τη σειρά μου. Ωρα για να τεθούν σε εφαρμογή τα διδάγματα του Κάρλσον! Νούμερο 34: “Εξασκηθείτε σε τυχαίες πράξεις καλοσύνης”. Τι πιο εύκολο από το να προσφέρω, με τη σειρά μου, το αχρείαστο πλέον χαρτάκι μου σε κάποιον από τους υπόλοιπους παριστάμενους, παίρνοντας και εγώ τη θέση μου σ’ αυτήν την εξαίσια αλυσίδα αγάπης και αλληλοβοήθειας. Εξαίφνης όμως, εκεί που όλα έβαιναν καλώς, ηθικά διλήμματα υψίστης σημασίας και πολυπλοκότητας άρχισαν να παρεισφρύουν εις την κεφαλήν μου. Μήπως η εντιμότητα απαιτούσε να δώσω το μικρότερο νούμερο και όχι να το κρατήσω για τον εαυτό μου; Τότε όμως πάλι, δεν θα ήταν σαν να ακύρωνα και να απαξίωνα την φιλέσπλαχνη πράξη του ευγενικού μου αγνώστου ευεργέτη; Αρκετά! Μάθημα νούμερο 58: “Χαλάρωσε”. Και ευθύς αμέσως νούμερο 1: “Μη βασανίζεστε για μικροπράγματα”. Αφησα το χαρτάκι μου στην άδεια διπλανή καρέκλα και κατευθύνθηκα στο ταμείο μου. Το ταχυδρομείο άλλωστε δεν είναι ο κατάλληλος χώρος για βαθυστόχαστες ηθικοφιλοσοφικοπολιτικές αναζητήσεις!
Ολοκλήρωνα την συναλλαγή μου, όταν πονηρά αλώπηξ, φερόμενη το ιμάτιον και το προσωπείο αθώας ηλικιωμένης κυρίας, πλεύρισε υπούλως και πλαγιομετωπικώς το ταμείο στο οποίο εξυπηρετούμουν, ισχυριζόμενη ότι απλά ήθελε να κάνει μια ερώτηση! Και εκεί που ήμουνα έτοιμη να αποδυθώ σε ένα μοναδικής -ας μου επιτραπεί- δικανικής  ευγλωττίας λογίδριο προκειμένου να αποδείξω την αυταπόδεικτη -κατά τη γνώμη μου- θέση, ότι δηλαδή, δεν πρέπει να παίρνουμε τη θέση του άλλου, θυμήθηκα το Κεφάλαιο 97: “Να κοιτάτε τη δουλειά σας”. Αλήθεια, δεν ήταν καθόλου δική μου δουλειά να ανακατευτώ με τη συγκεκριμένη υπόθεση. Αν κάποιος έπρεπε να πει κάτι στην κατά τ’ άλλα συμπαθεστάτη γηραία κυρία, ήταν σίγουρα η υπάλληλος πίσω από το ταμείο και όχι εγώ!
Παρελθόντων πέντε μόνο λεπτών, εξήλθα από το ταχυδρομείο περιχαρής, καθώς αφενός είχα φέρει εις πέρας την εργασία μου σε λιγότερο χρόνο απ’ ό,τι υπολόγιζα αρχικά και αφετέρου είχα κατορθώσει να εφαρμόσω αρκετά από τα μαθήματα του  Κάρλσον. Αλλά επειδή, όπως όλοι γνωρίζουμε, οι κακές εξαρτήσεις και οι κακές συνήθειες  δεν κόβονται εύκολα, προτείνω κάθε πρωί, μαζί με τον καφέ και τα χάπια μας, να “παίρνουμε” και… καναδυό κεφάλαια από το βιβλίο! Ετσι για να μην ξεχνιόμαστε…
Υ.Γ. Και για να μιλήσουμε σε ένα τόνο πιο σοβαρό, αναζητώντας τα βιογραφικά στοιχεία του συγγραφέα,  πληροφορήθηκα τον αιφνίδιο θάνατό του από πνευμονική εμβολή σε ηλικία μόλις 45 ετών, κατά τη διάρκεια μιας πτήσης με προορισμό τη Νέα Υόρκη και με σκοπό την προώθηση ένος από τα βιβλία του! Τραγική ειρωνία ή απλά περίτρανη επαλήθευση των λεγομένων του; Γιατί αν ανατρέξει κανείς στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου θα συναντήσει τον τίτλο: «Ζήσε τη σημερινή μέρα σαν να είναι η τελευταία. Μπορεί και να είναι». Σκοπός του συγγραφέα, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει είναι απλά να μας υπενθυμίσει πόσο πολύτιμη είναι η ζωή για να την αναλώνουμε σε ασημαντότητες. Ελπίζω ο ίδιος να κατόρθωσε να ξεπεράσει τις προσωπικές του προκλήσεις -στις οποίες ανενδοίαστα αναφέρεται σε όλη την διάρκεια του βιβλίου- και πραγματικά να έζησε μια ζωή με νόημα. Αλλά και εμείς οι ίδιοι στην καθημερινότητά μας, να τολμήσουμε θαρρετά να έρθουμε αντιμέτωποι με την θνητότητά μας και να μάθουμε να αντικρίζουμε τη ζωή σαν ένα ανάλαφρο παιχνίδι, όπου τα πάντα
-φαινομενικά σοβαρά και ασήμαντα εξίσου- δεν παύουν να είναι παρά απλά μικροπράγματα!