Μέσα σε λίγες μέρες την περίοδο των εορτών έφυγαν ξαφνικά από κοντά μας, προδομένοι από την καρδιά τους, μία 47χρονη ιδιαίτερα αγαπητή παλιά συμμαθήτριά μου και ένας 45χρονος από τους πιο γνωστούς Χανιώτες με πλούσιο φιλανθρωπικό έργο. Σκέφτομαι, λοιπόν, ότι εδώ και 6-7 χρόνια όλοι λίγο πολύ έχουμε μέσα μας ένα σαράκι που μας τρώει, ένα καρκίνωμα που έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας. Οι αμαρτίες των κυβερνήσεων των τελευταίων 20-30 χρόνων και η διαφαινόμενη ανικανότητα των σημερινών κυβερνώντων που υποτίθεται θα ξεμπέρδευαν με το παλιό, αλλά που κάθε μέρα του μοιάζουν όλο και περισσότερο, γαντζωμένοι σε καρέκλες και οφίτσια, δεν διέλυσαν μονάχα τη χώρα, αλλά παράλληλα το ανοσοποιητικό σύστημα των κατοίκων αυτής…
Ακόμα και εκείνων που δείχνουν να βρίσκονται σε καλύτερη μοίρα και να έχουν επηρεαστεί λιγότερο από την κρίση. Το άγχος και η αβεβαιότητα που προωθεί η Ε.Ε. με αυτές τις κυβερνήσεις που φαίρονται σα να αδιαφορούν για τους πολίτες της Ευρώπης, αλλά κοιτάνε μονάχα πώς θα κάνουν τα χατίρια των ισχυρών του πλανήτη, μας τρώνε τις σάρκες και μας καθιστούν όλο και πιο ευάλωτους, μία αφανής φθορά που σε ανύποπτη στιγμή μας εξαϋλώνει…
Υ.Γ.: Φυσικά οι λαοί έχουν τις κυβερνήσεις που τους αξίζουν και ειλικρινά δεν νομίζω ότι μας άξιζαν ή μας αξίζουν καλύτερες από αυτές που είχαμε μέχρι τώρα. Ολοι μιλάνε για την ανάγκη να αλλάξουν πολλά πράγματα στον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας, αλλά χωρίς να κοιτάξουν τον… καθρέφτη και να αλλάξουν τον δικό τους τρόπο σκέψης. Ενώ οι πιο φανατισμένοι “επαναστάτες” που ουρλιάζουν κατά δικαίων και αδίκων μέσα σε χρόνο – ρεκόρ για μία καρέκλα ξεπουλούν τα πάντα και κυρίως τη συνείδησή τους…
