Μια ασυνείδητη γυναίκα…

Πόσο της  άρεσε να κάθεται  σ΄ αυτό ακριβώς το απάνεμο σημείο και ν’ αγναντεύει!
Όλη αυτή η κίνηση στο τοπίο μπρος του τη γαλήνευε…
Της έδινε την αίσθηση του ατέλειωτου και την ψευδαίσθηση -απ’ την οποία δεν μπόρεσε ποτέ ν’  απαλλαγεί- πως θα βγάλει φτερά και  θα πετάξει μακριά απ’ όλους κι όλα!
Γιατί είν’ αλήθεια, πως τώρα πια που σπάνια βγαίνει απ’ το σπίτι, νοιώθει το μυαλό της θολό και τις δυνάμεις της να την εγκαταλείπουν, έχει ανάγκη τούτη εδώ τη νοερή φυγή πέρα απ’ τον ορίζοντα…
Αυτό εδώ το μέρος -το μοναχικό κι απόλυτα δικό της- ήταν ανέκαθεν ένα καταφύγιο κι ένας τόπος περισυλλογής….
Εδώ συνήθιζε να κάθεται, όταν γύριζε απ’ τη δουλειά, να κάνει απολογισμό και ν’ αφήνεται!
Μια ζωή πλύστρα σε ξένα σπίτια, με τη μέση σπασμένη στα δυο, με τα πονεμένα χέρια  ολοκόκκινα απ’ το τρίψιμο, καμένα απ’ τα ζεστά νερά, ξυλιασμένα απ’ τα κρύα, εδώ ξαπόσταινε για  να πάρει μια ανάσα απ’ τη σκληρή δουλειά, και να σχεδιάσει ονειρεμένα ταξίδια σ’ άλλους κόσμους πιο δίκαιους και ξεκούραστους…
Ανασηκώθηκε απ’ το καναπεδάκι, τέντωσε το λαιμό και  κοίταξε με ύφος απελπισμένο το  απέραντο γαλάζιο μπρος της που κοβόταν σε λουρίδες, με και το πιο καλό κομμάτι του -αυτό με τα βραχάκια, που τη μάγευε και της άρεσε πολύ- να χάνεται ολότελα πίσω απ’ τη βαριά σιλουέτα εκείνης της γριάς…
Είναι βλέπεις τούτες εδώ οι γυναίκες οι μαυροφόρες!
Αμίλητες και στυγνές απ’ την ώρα που ήλθαν, πρόλαβαν κι έπιασαν την πιο καλή θέση, της κρύβουν τώρα τη μισή θέα και της χαλούν την ευχαρίστηση….
Σήκωσε λιγάκι το δεξί της χέρι κι έκανε νόημα στην πιο μεγάλη να μετακινήσει λίγο την καρέκλα της. Της έκανε και αυτή σινιάλο,  μα μάλλον δεν κατάλαβε τι ήθελε να της πει, γιατί δεν κούνησε ρούπι απ’ τη θέση της! Στο μεταξύ η άλλη σκυθρωπή γυναίκα γύρισε και κοίταξε αδιάφορα την ενοχλητική, ύστερα έριξε ένα βιαστικό βλέμμα στη τρίτη της άγνωστης παρέας  που έδειξε κι αυτή ν’ αναστατώνεται!
Μα τι έχουν οι κατσούφες μια τέτοια ώρα την ήσυχη του δειλινού, τη πιο καλή της μέρας, που ο ουρανός ξάστερος ακόμα -ένα με τη γαλήνια θάλασσα- άφηνε τον ήλιο να ρίχνει τις τελευταίες ζεστές  ακτίνες  του στους ταλαίπωρους όλης της γης;
Τι έχουν;
Και τούτη εδώ η  πιο μεγάλη γιατί την κοιτά έτσι παράξενα;
Είπε… έκανε τίποτα κακό;
Μόνο την άκρη του χεριού της κούνησε λιγάκι κι εκνευρίστηκαν…
Όχι δεν θα τους περάσει…
Σήκωσε τώρα και τα δυο χέρια ψηλά και τα έτεινε απειλητικά προς το μέρος των αδιάφορων γυναικών, δείχνοντας με τους δείκτες τη θάλασσα μπροστά της…
Κι η γριά δεν έχασε χρόνο!
Ανταπέδωσε κι αυτή τη χειρονομία…
Ένοιωσε να φουντώνει ο γνωστός θυμός μέσα της…
Πάλι κάποια καλοζωισμένη θα κάθεται στο καλύτερο σημείο, θα τρώει το καλό φαΐ, θα ντύνεται μ’ όμορφα ρούχα  και θα την υπηρετούν οι άλλοι;
Πάλι θα την αδικήσουν;
Βάλθηκε να κουνά με οργή χέρια και πόδια …
Το ίδιο κι η άλλη εκεί στο βάθος!
Α! Αυτή η ασυνείδητη, τη κοροϊδεύει!!
Άρχισε τώρα να ξεστομίζει βαριές κουβέντες, η άλλη απέναντι δεν έχασε την ευκαιρία, σαν τρελή άνοιγε το στόμα της και πολλά της έλεγε, αλλά έτσι μακριά που βρισκόταν δεν μπορούσε να την ακούσει.
Θα σηκωθεί τώρα και να της δώσει μερικές, μπας  και τη συνεφέρει!!
Έκανε να μετακινηθεί, αλλά είδε τις δυο αλαφιασμένες κεράδες που ήταν μαζί με την άγνωστη να σηκώνονται, να περνούν απ’ την πίσω πλευρά της καρέκλας της και να προσπαθούν να την ξεκουνήσουν…
Νοιώθει κι αυτή τέσσερα χέρια να την ακουμπούν…
«Όχι εμείς δεν φεύγουμε», είπε μ’ όλη τη δύναμη της ψυχής της, καθώς οι συνοδοί της την σήκωναν και τη μετακινούσαν βίαια προς την κάμαρα.
«Να πάνε στα τσακίδια αυτές που καλόκατσαν έξω απ’ την τζαμαρία και μου τρων τη θέα!!», φώναζε, καταχτυπιόταν και κοίταζε πίσω της την ξένη γυναίκα, που την τραβούσαν οι άλλες δυο και την πήγαιναν στον…αγύριστο.
«Άντε δρόμο!! Και να μην σε ξαναδώ μπροστά μου…», συνέχισε να ουρλιάζει, ακόμα κι όταν δεν μπορούσε πια να διακρίνει το θαμπό είδωλό της  στην παλιά τη τζαμαρία…