Προ ημερών βρήκα το παρακάτω κειμενάκι που εξακολουθεί να είναι επίκαιρο και εμπνεύστηκα και το ποίημά μου που παραθέτω επίσης.
Μια διαχρονική ατάκα του Νίκου Σταυρίδη από την ταινία “Οι Παπατζήδες” (Σκην: Α. Σακελλάριος, Σενάριο: Π. Γιαννακός):
«Αμα αρπάξεις ένα 10χίλιαρο λέγεται κλοπή εις βαθμόν φταίσματος και… χραπ, τσακώνεις ένα μήνα ρε.
Αμα γραπώσεις 100 χιλιάδες λέγεται κλοπή εις βαθμόν πλημμελήματος και μπορεί να αρπάξεις μέχρι 4.
Αμα τσακώσεις 10 εκατ. λέγεται… πεξαίρεσις. Συμφωνούντος το λοιπόν εισαγγελέως και ανακριτού εξέρχεσαι απ’ την ανάκριση.
Αμα τσακώσεις 100 εκατομμύρια λέγεται κατάχρα εμπιστοσύνης με κακούργημα, να πούμε, και τέλος πάντων η δίκη αναβάλλεται και εξέρχεσαι με βούλεμα.
Αμα τσακώσεις 500 εκατομμύρια λέγεται σύμβασις και δέχεσαι συγχαρητήρια.
Κι άμα μπλεχτείς με τα δισ. και με τα τρισ. λέγεται εξαγωγή συναλλάγματος και… χραπ, παίρνεις το παράσημο».
Με το σταυρό στο χέρι
—————————-
Γονείς, παπάς και δάσκαλοι
σαν ήμουνα κοπέλι
ούλοι με δασκαλεύανε
πώς να προκόψω θέλει
μόνο με τη σκληρή δουλειά
με μάθηση και πίστη
μ’ αγάπη, τιμιότητα
με τσ’ εντολές του «Κτίστη».
Μου λέγανε ο άνθρωπος
το βιός που θ’ αποκτήσει
πρέπει να είναι διάφανο
σαν το νερό στη βρύση
κι ακόμη με προτρέπανε
με το «σταυρό» στη χέρα
να προχωρώ μες τη ζωή
για να τα βγάζω πέρα.
Μα είχα κι ένα γείτονα
λιγάκι πονηρούλη
που μού ’λεγε –«Άκου κι εμέ
το γέρο, τον παππούλη».
«Δούλευε να μπορείς να ζεις
μα κλέβε κάτι να ’χεις
αυτά με δίδαξ’ η ζωή
κι οι πονηριές της… μάχης».
Δούλευα,πάλευα σκληρά
να βγάλω το «ψωμί» μου
και να τ’ αποτελέσματα
η άξια πλερωμή μου.
Εχει η ζωή μου βάσανα
δεν είδα άσπρη μέρα
τη φτώχεια έχω συντροφιά
στην τσέπη πάντα ξέρα.
Τον διάλεξα το δρόμο μου
και τώρα το πλερώνω
ένα σταυρό πολύ βαρύ
φορτώθηκα στον ώμο.
Αυτοί που χοντροκλέβανε
με παίζουν και γελούνε
κι απ’ τα κλεμμένα πληρωμές
κάνουν σαν ζοριστούνε.
Τους βλέπω πάντα στο αφρό
και στο λευκό κολάρο
κι εγώ πεινάλας, αγαθός
μα… τίμιος μοστράρω.
*λογοτέχνης – ποιητής
