Και να, που για δεύτερη φορά, μέσα σε λίγους μήνες, βρισκόμαστε σε καραντίνα, μέσα στα σπίτια μας, υπό την “ομηρεία” ενός ύπουλου ιού.
Ζώντας σε… μερική απομόνωση, υπό τον φόβο του κορωνοϊού και με την μελαγχολία που φέρνει όλο τούτο το σκηνικό -βοηθούντος και του χειμωνικού σκηνικού- η αίσθηση ότι ο «κόσμος έχει αρχίσει να χάνεται κάτω από τα πόδια μας», μας “τυλίγει” όλο και περισσότερο.
Κάθε μέρα, περιμένουμε εναγωνίως να ακούσουμε τον αριθμό των νέων κρουσμάτων, τον αριθμό των νεκρών, των διασωληνωμένων.
Περιμένουμε να δούμε πόσο ακόμη θα αντέξει αυτό το έρμο το σύστημα Υγείας, αλλά πόσο θα αντέξει και το ψυχικό σύστημα του καθενός μας.
Περιμένουμε να δούμε επίσης, αν και πώς θα ξεφύγουμε από αυτήν την πρωτόγνωρη υγειονομική κρίση.
Μία κρίση ωστόσο, που έχει καταφέρει να ενώσει την ανθρωπότητα, απέναντι στην τρόμο του θανάτου.
Οι ώρες είναι κρίσιμες και απαιτείται υπομονή και σύνεση από όλους. Για να βγούμε “όρθιοι” και δυνατοί.
