Η τέχνη δεν είναι περιττή πολυτέλεια. Είναι ανάγκη του ανθρώπου. Και του καλλιτέχνη δημιουργού, αλλά και του απλού ανθρώπου που αισθάνεται την ευεργεσία της στο σμίλεμα της ψυχής, στην αισθητική, στην ενσάρκωση των χαρακτηριστικών των διάφορων πολιτισμών. Άλλωστε η τέχνη γίνεται μια αποκάλυψη που μας παρασύρει πέρα από τα όρια της καθημερινής μας ζωής. Και επειδή καμιά περιγραφή δεν μπορεί ν’ αντικαταστήσει την άμεση επαφή του ματιού μας με κάποιο έργο τέχνης, στις 11 Σεπτεμβρίου επισκέφθηκα στο Μεγάλο Αρσενάλι έκθεση με «Αφίσες του Ε.Ο.Τ.» από το 1929 έως σήμερα.
Η επαφή αυτή και μόνο αυτή μπορεί να μας ξυπνήσει τον ψυχικό κραδασμό της ευαισθησίας μας. Και ναι! Μπήκα σε μια αίθουσα μουσείου, θα ‘λεγα, όπου έργα τέχνης ήταν εκτιθέμενα σε αρμονία και τάξη, με κατατοπιστικά στοιχεία. Εν τέλει ένα θέαμα ελκυστικό, γιατί η τέχνη είναι και ωραία και ελκυστική. Τα χρώματα και η τεχνική της κάθε περιόδου ήταν στοιχεία που σου επέβαλαν μία αναδρομή στα περασμένα και φώτιζαν συνειρμούς και σκέψεις σε γεγονότα και καταστάσεις του παρελθόντος. Αναμνήσεις σημαντικές και περασμένες μέρες που ήταν κάποτε… το σήμερα. Ας φυλάξουμε το σήμερα «σαν των φρονίμων τα παιδιά που πριν πεινάσουν μαγειρεύουν». Κάτι τέτοιο μας χρειαζόταν απολύτως. Ήταν από αυτά τα φωτεινά διαλείμματα που μας θυμίζουν ότι πέρα από την ασχήμια των δύσκολων καιρών που βιώνουμε, υπάρχει η ομορφιά μιας πολυσέβαστης τέχνης.
Μ’ αυτές τις σκέψεις, η ωραία παραμονή μου σ’ αυτήν τη γεμάτη φως έκθεση που διαλαλούσε τις ομορφιές της Ελλάδας, σκόρπισε ως δια μαγείας τη φθινοπωρινή μελαγχολία.
Ευγνώμων για ό,τι απελάμβαναν τα μάτια μου και χαιρόταν η ψυχή μου, συνέλαβα τον εαυτό μου να ψιθυρίζει… Μπράβο!!! Ευχαριστώ… Και βέβαια απευθυνόμουν στον συλλέκτη και δημιουργό αυτού του εγχειρήματος. Έναν καλλιτέχνη πολύπλευρο, πολυσήμαντο, έναν πολυσχιδή άνθρωπο της πρόβλεψης, και ως εκ τούτου συλλέκτη της όποιας μορφής τέχνης.
Πολέμιος της λήθης που σημαίνει θάνατο. Υπέρμαχος της μνημοσύνης που τον καταργεί.
Δεν είναι η πρώτη έκθεση του κι ούτε η τελευταία του πιστεύω. Είναι συγγραφέας οκτώ και πλέον βιβλίων που αφορούν στην τέχνη και τους ανθρώπους της. Είναι ηθοποιός που σημαίνει φως και μάλιστα του εθνικού θεάτρου. Μανιώδης συλλέκτης. Είναι ο Λευτέρης Λαμπράκης. Τύχη αγαθή επεφύλαξε στα Χανιά μας η εγκατάσταση του εδώ, ώστε να προσφέρει στη γενέτειρα του το ταλέντο, τις γνώσεις, τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες και δυνατότητες. Όσοι παρακολουθούμε τις πολιτιστικές δράσεις στη λατρεμένη μας πόλη, τον βλέπουμε συχνά- πυκνά να πρωτοστατεί, να είναι ο εμπνευστής και η «μπαγκέτα».
εΘέλω εδώ ν’ αναφέρω και τη συνεργάτιδα του στο στήσιμο της έκθεσης αυτής, την κόρη του αγαπητού φίλου μου κ. Σήφη Μιχελογιάννη, τη Μαρία, μια Χανιώτισσα ενεργή και δραστήρια. Υγεία και χαρά σε όλους. Μπράβο και πάλι μπράβο!! Ευχαριστώ και πάλι ευχαριστώ!!
