«Είµαι πολεµιστής, έτσι ώστε ο γιος µου να µπορέσει να γίνει έµπορος, έτσι ώστε ο γιος του να µπορέσει να γίνει ποιητής».
John Quincy Adams (Αµερικανός πρόεδρος 1825)
Η 21η Μαρτίου είναι η παγκόσµια ηµέρα ποίησης. Η ποίηση είναι το αρχαιότερο λογοτεχνικό είδος. Πριν την ανακάλυψη της γραφής ο άνθρωπος ήταν αδύνατον να αναπτύξει την τέχνη του πεζού λόγου και να αποµνηµονεύσει ένα πεζογράφηµα. Ποιήµατα όµως -όπως επιφωνηµατικές επικλήσεις και ύµνους στους θεούς, θρήνους και ξεσπάσµατα χαράς- έπλασε πολύ νωρίς ο πρωτόγονος άνθρωπος συνδυασµένα µε µουσική και χορό. Αυτό το αρχαιότερο λογοτεχνικό είδος λοιπόν είναι που παρηγορεί και οδηγεί στη ψυχική ανάταση τον άνθρωπο. Ο ποιητής στην εποχή µας, ως αντιπροσωπευτικός τύπος του ψυχισµού του ανθρώπου, ωθείται θα λέγαµε σε ένα κενό χώρο ανάµεσα στον κόσµο της βιοµηχανίας και τον κόσµο της διανοητικής δραστηριότητας και είναι καταδικασµένος σε ασφυξία.
Επειδή µοναδικό έργο και µοναδική αποστολή του ποιητή είναι να είναι υπηρέτης, ιππότης και συνήγορος της ψυχής, γι’ αυτό βλέπει τον εαυτό του σε αυτή τη τωρινή στιγµή της οικουµένης καταδικασµένο σε µία εγκατάλειψη και µια οδύνη που δεν είναι υπόθεση κανενός.
Όλοι αντιστεκόµαστε στην οδύνη, ο καθένας µε το δικό του τρόπο. Η πλειοψηφία των ποιητών (έτσι κι αλλιώς είναι πολύ µικρός ο αριθµός τους ) κατά κάποιο τρόπο προσαρµόζεται στην εποχή και το πνεύµα της. Ακριβώς αυτοί οι ποιητές σηµειώνουν τις µεγαλύτερες επιτυχίες στην επιφάνεια. Άλλοι πάλι, σιωπούν και ήρεµα χάνονται στον κενό χώρο αυτής της κόλασης. Άλλοι πάλι αποδέχονται τον πόνο, υποτάσσονται στη µοίρα και δεν αντιστέκονται όταν βλέπουν πως το µετάλλιο του ποιητή έγινε πια µαχαίρι.
Πνιγόµαστε στον αέρα του κόσµου και της βάρβαρης ανάγκης για επιβίωση που µας περιβάλλει. ∆εν µπορούµε να αναπνεύσουµε µα δεν διαχωριζόµαστε από το σύνολο, αποδεχόµαστε αυτή την οδύνη και αυτό το πνίξιµο σαν τον µερίδιο µας στην οικουµενική µοίρα, σαν την αποστολή µας, σαν την δοκιµασία µας.
∆εν πιστεύουµε σε κανένα απ’ τα ιδανικά αυτής της εποχής. Όµως, πιστεύουµε πως ο άνθρωπος είναι αθάνατος και πως η εικόνα του θα ξαναπροβάλλει θεραπευµένη από κάθε παραµόρφωση και εξαγνισµένη από κάθε κόλαση. Πιστεύουµε στην ψυχή της οποίας τα δικαιώµατα και οι ανάγκες στο τέλος θα νικήσουν. Πιστεύουµε στον άνθρωπο, στην αθανασία και την ακεραιότητα της ψυχής που µας χάρισε ο δηµιουργός.
«Ξηµερώνει η µέρα
Μέσα στις βουβές ιστορίες της ψυχής
Μέσα στον ήλιο και τον άνεµο
Που τρυπώνει ανάµεσά µας.
Μας έταξαν να υπάρχουµε
∆ίχως µοίρα
Να ζούµε στα στενά δροµάκια
Της θλίψης
Να βγαίνουµε στις µικρές αυλές
Της ζωής µας τα απογεύµατα
Και ως το σούρουπο να’ ναι όλα ξεχασµένα».
Απόσπασµα από την ποιητική συλλογή “Πολιορκηµένες Αγάπες”. Ρ. Τζιγκουνάκη, 2010.
