Στην «ηµερήσια διάταξη» στο κεφάλαιο «µια µυστική σύσκεψη» ο Eric Vuillard αφηγείται µια συνηθισµένη µέρα, τον Φεβρουάριο του 1933 στο Βερολίνο, κατά την οποία λαµβάνει χώρα, στα άνετα σαλόνια του Ράιχσταγκ, η µυστική σύσκεψη είκοσι τεσσάρων βαρόνων της γερµανικής βιοµηχανίας µε υψηλόβαθµους αξιωµατούχους του ναζιστικού καθεστώτος.
Αυτή η σύσκεψη την οποία µπορεί κανείς να δει ως ένα αδιανόητο συµβάν της ιστορίας, δεν είναι για τους Κρουπ, τους Όπελ και τους Ζίµενς παρά ένα αρκετά σύνηθες συµβάν της επιχειρηµατικής ζωής.
Οι άνθρωποι αυτοί όπως γράφει «είναι τα αυτοκίνητά µας, τα πλυντήριά µας, τα απορρυπαντικά µας, τα ξυπνητήρια µας, η ασφάλεια του σπιτιού µας, η µπαταρία του ρολογιού µας. Είναι εδώ, παντού, µε τη µορφή διαφόρων πραγµάτων.
Η καθηµερινότητά µας είναι δική τους. Μας γιατρεύουν, µας ντύνουν, µας φωτίζουν, µας µεταφέρουν στους δρόµους του κόσµου, µας νανουρίζουν».
Πάµε τώρα στο βαρύ Ιανουάριο του 2025, όπου δίπλα στην οικογένεια Τραµπ βρέθηκαν οι ηγέτες επιχειρήσεων που ελέγχουν άµεσα τα εργαλεία που χρησιµοποιούν δισεκατοµµύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσµο για να επικοινωνούν, να λαµβάνουν πληροφορίες, να ψυχαγωγούνται, να πλοηγούνται και να κατανοούν τον κόσµο. Είναι τα µάτια, τα αυτιά και οι αισθήσεις µας, θα µπορούσαµε να πούµε.
Τι µας λέει η αναλογία; Ότι οι business θα είναι πάντα business.
