Μία φιλία διαχρονική των Ασηγωνιωτών και των Παπαδολάμπηδων του Αποκόρωνα

1 από 3

O σημερινός εκπρόσωπος της οικογένειας, ο Γιώργος Παπαδάκης, πάνω απ’ όλα είναι ο άσος πιλότος. Αυτή του την ιδιότητα πιστεύω πως τη θέτει πάνω από την ιδιότητα του επιτυχημένου μεγαλοξενοδόχου. Υποπτέραρχος “εν προσγειώσει”, όχι εν αποστρατεία!
Εχει στον νου του πάντα και ειδικά τα βράδια που κοιμάται, στα όνειρά του, το F86E, που σαν αρχηγός των τεσσάρων Ελλήνων αεροπόρων κατάφερε κάτι που έμεινε σαν ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της Πολεμικής μας Αεροπορίας, εκείνη την εποχή της δεκαετίας του ’60.
Με δέχθηκε στο επιβλητικό γραφείο του. Ευθυτενής, σαν να πέρασε ο χρόνος ξυστά από πάνω του και να μην τον έχει αγγίξει. Προφανώς συμβαίνει αυτό που είπε κάποτε ο επισμηναγός Μποντάρ στον σμηναγό Τσολάκη. «Εμείς, οι χειριστές των Τζετ ξαναγεννιόμαστε κάθε φορά επάνω στη στρατόσφαιρα».
Πίσω από το γραφείο δεσπόζει μια μεγάλη φωτογραφία με τους αεροπόρους εκείνης της εποχής και ανάμεσά τους και ο ίδιος.
Εγώ, του υπενθύμισα τη φιλία που συνδέει την Ασηγωνιά με την οικογένειά του, από τότε που ζούσε ο πατέρας του ο Παπαδολάμπης, που προφανώς θα καταγόταν και αυτός, πιο παλιά, από κτηνοτροφική οικογένεια, πριν να κατηφορίσουν και να πιάσουν τα παχιά χώματα της Γεωργιούπολης. Ετσι, όταν έρχονταν οι Ασηγωνιώτες βοσκοί να ζητήσουν να “παχτώσουν” ένα κομμάτι γης για να ξεχειμωνιάσουν τα οζά τους, τους το έδινε και… όντε ν’ έχεις τσοι παράδες μου τσοι δίνεις! Απαντούσε. «Ότινα πουλήσεις ταχιά την άλλη το τυρί γή τα αρνιά σου, μην με ξεχάσεις…». Και ο Ασηγωνιώτης βοσκός δεν ξεχνούσε βέβαια τη μεγάλη εξυπηρέτηση και πάντα εξοφλούσε το χρέος!..
Θυμούνται, λοιπόν, οι παλιοί Ασηγωνιώτες βοσκοί τον Παπαδολάμπη, μα και τον νεότερο πανάξιο συνεχιστή του, τον υποπτέραρχο Γιώργη Παπαδάκη, τον μεγαλοξενοδόχο, που, όταν κάθε χρόνο έρχονται τα αδέλφια μας από τη Μάνη, τους φιλοξενεί αφιλοκερδώς για κάμποσες μέρες στο υπερπολυτελές ξενοδοχείο του.
Πιστεύω πως, όταν ακούει τον εκκωφαντικό θόρυβο των F16 που απογειώνονται από τ’ Ακρωτήρι, θα πετάγεται έξω από το γραφείο του και με το βλέμμα του θα τα παρακολουθεί και νοερά κάθεται στο πιλοτήριο και με το χέρι του ανεπαίσθητα θα κάνει τις κινήσεις που έκανε τότε με το F 86E για να πάρει ύψος το αεροπλάνο ή να στρίψει!
Κουβεντιάσαμε αρκετά και στο τέλος μου  ενεχείρησε ένα πολυσέλιδο βιβλίο: ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΣΜΗΝΟΣ Γ. ΜΑΡΜΑΡΙΔΗ.
Πιστεύω πως το βιβλίο αυτό είναι ολόκληρη η ζωή του αντιπτεράρχου Γιώργη Παπαδάκη και διαβάζοντάς το θα φέρνει μπροστά του αυτό το υπεράνθρωπο κατόρθωμα των πέντε Ελλήνων αεροπόρων.
Διάβασα το καλογραμμένο βιβλίο και πραγματικά εντυπωσιάστηκα!
Σε αρκετά σημεία του είναι αυτοβιογραφικό για τον Γιώργη Παπαδάκη και εγώ επέλεξα μερικά κομμάτια που ιδιαίτερα με εντυπωσίασαν…
Και κατά πρώτον, πώς έγινε πιλότος. Οταν ο πατέρας του ο Χαράλαμπος (Λάμπης), τον άφησε στην απλώστρα να ζυγώνει (διώχνει) τους κοράκους από τα απλωμένα να ξεραθούν φιστίκια.
Εκείνη τη στιγμή ένα Γιούνκερ πέρασε από πάνω του. «Κοιτούσε το αεροπλάνο και δεν το χόρταινε, και εκείνη τη στιγμή… βλάστησε μέσα του η σκέψη να γίνει αεροπόρος».
Δεν το έλεγε όμως σε κανένα, επειδή φοβόταν την άρνηση του πατέρα του. Ελεγε πως θα γίνει αξιωματικός. «Χωρίς να πει ψέματα, δεν φανέρωνε την αλήθεια». Μπροστά στην αμετακίνητη αποφασιστικότητα του Γιώργη, τελικά… υποχώρησε ο πατέρας Χαράλαμπος, αφού τον απείλησε… πως θα φύγει από την Κρήτη!
Περιγράφει στη συνέχεια τη σκληρή εκπαίδευση και τα σκαλοπάτια που ανέβηκε ο Ικαρος Γιώργος Παπαδάκης για να έρθει το 1964 που ο άσος πιλότος επελέγη μαζί με τους άλλους τέσσερις, τον Κατζηλιεράκη, Λεδάκη, Μπέλια και Ητουνα, που ήταν το  ξαδέρι της Πολεμικής Αεροπορίας εκείνη την εποχή.
Μέχρι να φθάσουμε, όμως, εδώ, θα διαβάσουμε για την εξέλιξη της ιστορίας του αεροπλάνου και όχι μόνο.
Γράφει για το αλεξίπτωτο πως πρώτος ένας Γάλλος, ο Ανδρέας Ιάκωβος Γκορνερόν, το 1797 πήρε τον σκύλο του, τον έβαλε σε ένα κοφίνι που το κρέμασε με ένα αλεξίπτωτο δικής του κατασκευής. Ανέβηκε με ένα αερόστατο στα χίλια μέτρα και αφού τον φίλησε, τον πέταξε έξω. Ο σκύλος με το αλεξίπτωτο κατέβηκε σιγά – σιγά κάτω και ήταν ο πρώτος αλεξιπτωτιστής!
Για τον πρώτο Ελληνα αεροπόρο γράφει πως ήταν ένας Ελληνας θεατρικός επιχειρηματίας, ο Λεωνίδας Αρνιώτης, που με ένα μικρό αεροπλανάκι στο Τατόι, κατάφερε να πετάξει περί τα 50 μέτρα, σε ύψος 2 μέτρων. Οι πραγματικές όμως πτήσεις στην Ελλάδα έγιναν από τον Αργυρόπουλο, έφεδρο ανθυπολοχαγό της Αεροπορικής Υπηρεσίας Στρατού.
Εντύπωση μου προκάλεσε η γλαφυρή περιγραφή μιας πτήσης με ένα Τ33, που το λέγανε και “Δασκάλα”. Ηταν ένα εκπαιδευτικό τζετ, μονοκινητήριο, με χειριστές τον Παπαδάκη και τον Δαμασκο.
Κάποια στιγμή που περνούσαν σύρριζα από κάποια κορυφή της Πάρνηθας, σβήνει ο κινητήρας.
Αν εκτινάσσονταν, λόγω του μικρού ύψους, θα έσκαγαν στο έδαφος, πριν ν’ ανοίξει το αλεξίπτωτο. Με παροιμιώδη ψυχραιμία ενεργεί ο Παπαδάκης και επανεκκινεί τον κινητήρα, που έπρεπε να γίνει σε χρόνο από 3 – 8 δευτερόλεπτα. Αυτό σώζει τη ζωή τη δικιά του και του επισμηναγού Δαμάσκου!!
Αυτό το περιστατικό, όπως εξομολογείται ο επισμηναγός, ήταν η αιτία να ανατεθεί στον Γιώργο Παπαδάκη η ηγεσία του σμήνους των τεσσάρων άσων πιλότων των F86 E.
«Ναι, συλλογιέται ο Δαμάσκος, θα είναι ένας άξιος αρχηγός». Ομως έπρεπε να πείσει τους άλλους τρεις να δεχθούν τον νεότερο στην ιεραρχία Παπαδάκη σαν αρχηγό του σμήνους.
Σκέφθηκε να τους πει: «Να τον βάλουμε αρχηγό για να την πατήσει και να του κόψουμε το κεφάλι να γλυτώσουμε από τον Κρητικό».
Ετσι, λοιπόν, ο Γιώργος Παπαδάκης οδηγεί τους συναδέλφους του σαν Team Captain στο PAIM64 που θα γινόταν στην Αθήνα.
Το PAIM είναι ένα σύνολο αθλημάτων εδάφους, όπως σκοποβολή, ξιφασκία, κολύμβηση, μπάσκετ και αέρα.
Η κεντρική ιδέα είναι πως θα πιστοποιηθεί η ικανότητα του μαχητή αεροπόρου να επιβιώσει μέσα από τις σκληρότερες δοκιμασίες σε έναν πόλεμο.
Ξεκίνησε, λοιπόν, το ΡΑΙΜ64 στην Αθήνα και στον Γιώργο Παπαδάκη είχε καρφωθεί στο μυαλό του η προφορική εντολή που του έδωσε ο σκληρός Team Captain, επισμηναγός Δαμάσκος: «Να πάρει την πρώτη θέση»!
Εδώ, εμβόλιμα, ο συγγραφέας, ανάμεσα στις σελ. 231 – 246 περιγράφει τον τρόπο που ο Γιώργος Παπαδάκης έκτισε το Pilot Beach.
Στην αρχή, η φύτευση των ελαιοδέντρων στα εκατό στρέμματα του κτήματος. Αργότερα, σκέφθηκε να φυτέψει αβοκάντο, που λόγω εδάφους, δεν πήγαν καλά. Ευτυχώς, γιατί στη θέση τους έκτισε το Pilot Beach!
Αφού υπήρχε η γη με την καταπληκτική αμμώδη παραλία, με έξυπνο τρόπο και ξεπερνώντας αρκετά εμπόδια, βρήκε και τα χρήματα από τον Ντελόρ, την τράπεζα και το Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας!!
Εδώ η παροιμία “απού φελά, παντού φελά!”. Ετσι, σήμερα, από πρώην άσος και μαγκιόρος πιλότος, έγινε μεγάλος ξενοδόχος στη Γεωργιούπολη.
Πάντα, όμως, θα θυμάται τους συντρόφους στο ΡΑΙΜ64, που τους “έδεσε με ατσαλένια δεσμά” και την καταπληκτική επιτυχία να αποσπάσουν την πρώτη θέση που έκανε περήφανους τους Ελληνες!
Θα τελειώσω το σημείωμά μου αυτό με τα λόγια του συγγραφέα: «Η εθνική περηφάνια που έκαναν τους Ελληνες να ζήσουν οι Παπαδάκης, Μπέλιας, Κατζηλιεράκης και Ητουνας, είχε ξεχαστεί».
ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ!

Υ.Γ. «Τα F86 Ε, τα σπαθιά -τα sabre- δίνουν την εντύπωση πως κατευθύνονται όλα μαζί από ένα μόνο χειριστήριο. Από το stick του αρχηγού (leader). Λες και η μοίρα έχει ενώσει τους άσους αυτούς των αιθέρων, τούτη τη μοναδική μέρα. Για να χαρίσουν στη χώρα του μια μοναδική επιτυχία!».