Hθελα καιρό να γράψω ένα κείμενο για τα τροχαία δυστυχήματα. Eχω γράψει αρκετά τα προηγούμενα χρόνια. Έψαχνα έναν τίτλο να είναι ερεθιστικός. Να προκαλέσει τον αναγνώστη για να διαβάσει τις παρακάτω σκέψεις μου. Θα ήθελα ένα κείμενο μαχαιριά στον καθωσπρεπισμό, στην ευκολία, στον ωχαδερφισμό, στο δημοσχετικισμό μιας εκπνέουσας κοινωνίας που ταλανίζεται και βομβαρδίζεται καθημερινά από ασύμμετρες ανοησίες. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω.
Δεν θέλω να πω για τους αριθμούς των θανατηφόρων τροχαίων που αθροιζόμενοι γίνονται καρφωμένα σπαθιά στην καρδιά της κοινωνίας μας, υψώνοντας ένα σταυρό μαρτυρικό σε κάθε γειτονιά και σε λίγο σε κάθε σπίτι. Σίγουρα όμως σε κάθε χωριό.
Δε θα μιλήσω για τα ανεκπλήρωτα όνειρα των αδικοσκοτωμένων στην άσφαλτο.
Δεν μπορεί οι τραγωδίες από τα τροχαία δυστυχήματα να αποτελούν το κατάλληλο υλικό για τροφή στα κάθε είδους μεσημεριανάδικα ή πρωινάδικα μετά από κάθε θανατηφόρο τροχαίο ενός διάσημου. Και όλα αυτά σε αντίθεση με τα δεκάδες ανώνυμα θύματα που καθημερινά αθόρυβα αποχαιρετούν τον κόσμο αυτό.
Δεν θα ψελλίσω τίποτα για την ηλιθιότητα των σκηνοθετών να εκπέμπουν εν είδη εμπέδωσης και εκμάθησης στην τηλεόραση κατ’ επανάληψη τα τελευταία δευτερόλεπτα της PORSCHE. Με αφήνουν αδιάφορο η ευκολία αναπαραγωγής των λογιών-λογιών σχετικοάσχετων blogs και ιντερνετικών εμφανίσεων μόνο σε ότι αφορά τους επώνυμους.
Θα σταθώ στο βουβό κλάμα της μάνας και το στεγνό δάκρυ του πατέρα στα παγωμένα μάτια για όλα αυτά που πλημμυρίζει η ψυχή τους, μετά την οδύνη που βιώνουν στον χαμό ενός δικού τους ανθρώπου.
Θα ‘θελα να μιλήσω για την μοναξιά των ανθρώπων που απλωμένη στο πολύβουο πλήθος των συρρεόντων σε βασανιστικές τελετές μνήμης, αφορίζουν τους αδικομένοντες στην τρέχουσα ζήση.
Σε όλα εκείνα τα γιατί, που η οικογένειά μας, η κοινωνία μας, εμείς ατομικά, προσπερνάμε στην καθημερινότητά μας ενώ ψάχνουν ουσιαστική απάντηση, μόνο τότε όταν είναι άχρηστα και έχει συμβεί το μοιραίο.
Χιλιάδες άχρηστα και αναποτελεσματικά μηνύματα για την πρόληψη των τροχαίων δυστυχημάτων εκπέμπονται από πολλούς και χάνονται στην απίθανη αναζήτηση μιας χαμένης και ανούσιας καθημερινότητας.
Έχω πεισθεί απόλυτα ότι η κοινωνία μας για να έχει υγιείς αντιδράσεις οφείλει να επανεκπαιδευτεί. Γιατί όχι να επαναρρυθμιστεί. Στα θέλω της, στην κοινή ανθρώπινη μοίρα, στο δημιουργικό μέλλον. Για όσους μονοσήμαντα λένε να αυστηροποιηθούν οι νόμοι για να περιοριστεί το πρόβλημα. Η απάντηση είναι: Λύνεται το πρόβλημα; Όχι.
Επιβάλλεται να εισαχθεί μάθημα οδηγικής και κοινωνικής συμπεριφοράς από την πρώτη δημοτικού να διδάσκεται η υπεράσπιση της αξιοπρέπειας του ατόμου και ο αυτοσεβασμός που αναγκαστικά εμπεριέχει τον σεβασμό του διπλανού μας.
Οι ηγήτορες μας να ξεπαστρέψουν το σαράκι της κοινωνίας μας, τον λαϊκισμό. Δεν θέλουμε ″δεκάρικους″ που να χαϊδεύουν τα αυτιά των υπηκόων (όπως μας αντιλαμβάνονται) πολιτών. Θέλουμε Ιαβέρηδες να λένε τα σύκα-σύκα και την σκάφη-σκάφη, κατά τον ποιητή.
Μια ειρηνική επανάσταση χρειαζόμαστε. Μια επανάσταση του αυτονόητου. Γιατί αυτό που νομίζουμε ότι δεν θα συμβεί σε εμάς είναι εμπρός μας και δεν το βλέπουμε.
Ο Μινώταυρος των τροχαίων, το πογκρόμ που συντελείται καθημερινά, μια θανατηφόρα επιβουλή που όμως συμβαίνει, τα καθημερινά φέρετρα και το βουβό κλίμα των μανάδων πάνω σε παγωμένα μάρμαρα δεν θα τελειώσουν ποτέ αν δεν το θελήσουμε εμείς. Ως άτομα, ως σχολείο, ως οικογένεια, ως κοινωνία. Η ευθύνη είναι δική μας. Όπως και τα φέρετρα είναι δικά μας.
* Ο Ευτύχης Μαυρογένης είναι Δικηγόρος Χανίων και Διαπιστευμένος Διαμεσολαβητής
