Μια φόρα κι έναν καιρό ήταν η Δ.Ε.Θ.

Τα πρώτα χρόνια στη Δ.Ε.Θ. γινόταν συνωστισμός από επιχειρηματίες να στήσουν ένα περίπτερο στον εκθεσιακό χώρο 600 θέσεων, εκτεινόμενο σε 200 στρέμματα, οι μισοί των οποίων ήταν ξένοι. Αυτό κράτησε πολλά χρόνια, οι επισκέπτες Ελληνες και από άλλες χώρες υπερέβαιναν τις 150.000 και η Δ.Ε.Θ. έζησε τις μεγάλες δόξες της από το 1960 και ύστερα που καθιερώθηκε η εβδομάδα του ελληνικού κινηματογράφου και αργότερα το φεστιβάλ ελληνικού τραγουδιού.
Οι δραστηριότητες έφθιναν χρόνο με τον χρόνο, λες και η Δ.Ε.Θ. στηριζόταν σε πύλινα πόδια. Μετά δε την αναγγελία ανάληψης της Ολυμπιάδος το 1997 η έκθεση αντί να αναβαθμισθεί, κατάντησε κρατική υπόθεση με περίπτερα Υπουργείων, ΔΕΚΟ και ελάχιστα παραγωγικών τάξεων και βιομηχανιών. Οι ξένοι επιχειρηματίες σνομπάριζαν το “επαναλαμβανόμενο πανηγύρι” που γινόταν για πολιτικές σκοπιμότητες. Εκαλλιεργείτο κλίμα υποσχέσεων που δεν επραγματοποιούντο. Ηταν προνόμιο του πρωθυπουργού να εξαγγέλλει και χρέος της αντιπολίτευσης να στηλιτεύει και να κατηγορεί περί απόπειρας υποτίμησης της νοημοσύνης του ελληνικού λαού.
Ο πρωθυπουργός ανέλυσε την πολιτική της κυβέρνησής του. Δεν ερμήνευσε τα ζητήματα που ανακύπτουν με τους δανειστές με τη σωστή τους διάσταση, γιατί θα γινόταν φανερό ότι καθοδηγείται από την τρόικα. Δεν ακούσαμε κάτι περί ματαιώσεως των μέτρων λιτότητας. Είπε ότι θα κάνουμε κουράγιο και όταν γιορτάσουμε τα 200 χρόνια της επανάστασης του 1821 τότε θα έχουν διαψευσθεί οι φόβοι ότι δεν θα ανακάμπταμε. Οχυρώθηκε πίσω απ’ τους αριθμούς και μίλησε για ανάκαμψη, χωρίς ν’ αναφέρει ότι το χρέος θα μας ακολουθεί για γενιές. Επέμενε ότι γίναμε αξιόπιστοι! Βλέπουμε τους επενδυτές να σπρώχνονται στην ουρά μην χάσουν τις… ευκαιρίες!
Ενδιαφέρθηκε για τους δοκιμαζόμενους πολίτες, τη μεσαία τάξη, τα ανυπεράσπιστα θύματα των αλλεπάλληλων φοροληστειών, οι οποίοι ακούνε υποσχέσεις, αλλά στη διαδρομή απογοητεύονται διότι δεν υλοποιούνται. Οι προγραμματισμοί αθετούνται ή μένουν στα χαρτιά. Αναφέρθηκε σε πρωτογενές πλεόνασμα, του οποίου το 70% θα διανείμε σε ενστόλους, σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες και σε χαμηλοσυνταξιούχους. Και χειροκροτήθηκε απ’ τους 500 επιλεκτικά προσκεκλημένους. Ο κόσμος, όμως, δεν χειροκρότησε, γιατί ξέρει πως το 70% του πρωτογενούς πλεονάσματος, αν υπάρξει, θα πάει για την εξυπηρέτηση του χρέους, ενώ το 30% στον Π.Υ.
Τον απασχολεί και η μείωση της ανεργίας, που οι ελληνικές αρχές τη φέρνουν σε 1,3 εκατ. σε απόλυτους αριθμούς, ενώ οι ξένες στατιστικές υπηρεσίες την υπολογίζουν πάνω από 2 εκατομ. Πρόβλεψε ότι σύντομα η χώρα θα μπει στην ανάπτυξη, να πάρουμε μια ανάσα και ότι ύστερα απ’ αυτό οι δανειστές θα υποχρεωθούν να πάρουν μέτρα για την απομείωση του χρέους. Σκιαγράφησε την αποκλιμάκωση των φόρων, κάτι σαν την ελάττωση του Φ.Π.Α. στην εστίαση!
Παρουσίασε νούμερα και εμφανίστηκε με αισθήματα ανθρωπιστικά σε θέματα που τον απασχολούν καθημερινά: “Εγώ δεν βλέπω την ανεργία, δεν νοιώθω τον πόνο, δεν ξέρω, ότι ο κόσμος ζορίζεται και υποφέρει; Αυτό, που πολεμώ, λέγεται ανεργία, φτώχεια και ανασφάλεια. Θα εξαλείψω κάθε εμπόδιο και νοοτροπία, που αφαιρεί το δικαίωμα στον Ελληνα για ανάπτυξη”.
Μετά το τέλος της ομιλίας του, μπήκε στο Φάλκον και επέστρεψε στην Αθήνα, βέβαιος, ότι ο κόσμος τον πίστεψε. Εδώ τελειώνει το παραμύθι. Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!