Μια φορά κι έναν καιρό στα Χανιά….

» Θυμάμαι εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’90 στα Χανιά που σηκώναμε όλοι πλαστικές κομματικές σημαίες στις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Θυμάμαι ακόμη τη μωρότητα των κομματικών χρισμάτων, τα “κομματικά στρατά” (που θα ’λεγε και η αείμνηστη η Μαλβίνα), τον στείρο πολιτικαντισμό, την αέναη φθορά της τοπικής κοινωνίας από την αδιαφορία ορισμένων.
Θυμάμαι ακόμη πως λίγες αντρίκες φωνές είχαν τολμήσει τότε να σηκώσουν το ανάστημά τους στην “πολιτική νύχτα” των κομματανθρώπων.
Τότε η Τοπική Αυτοδιοίκηση έκανε ουσιώδη βήματα (ας μην είμαστε άδικοι!), αλλά δεν έκανε τολμηρές τομές. Μετά θυμούμαι τα νεόκοπα σουλτανάτα μιας εκσυγχρονισμένης βέβαια κομματικής αράχνης, που… δάγκωνε πιο μαλακά, αλλά περίπου είχαμε μια από τα ίδια. Στα Χανιά, όπως και στην υπόλοιπη χώρα, ήμασταν μακαρίως αμέριμνοι.
Μετά ήλθαν τα Μνημόνια, ο George, οι παλαιοί “θυρωροί” της νέας πολυκατοικίας, το “φταις και δεν φταις”, το συντριπτικό σοκ μιας Ελλάδας που ενδοσκοπούταν δραματικά.
Και μετά το 2009 έγιναν βήματα στα Χανιά.
Τα λεφτά ήταν λίγα, η κοινωνία μελαγχολούσε, οι αιρετοί προσπαθούσαν και κατάφερναν να προχωρήσουν μαζικές αλλαγές.
Τώρα τον ερχόμενο Μάιο θα έχουμε τοπικές εκλογές με νέο θεσμικό πλαίσιο.
Το εγχείρημα δεν πρέπει να αξιολογηθεί βιαστικά.
Εχει μία ζωογόνο πνοή, έναν ρηξικέλευθο προσανατολισμό, αλλά ίσως στερείται πολιτικής χροιάς.
Οταν σταυρώνονται τα κόμματα, Βαραββάς είναι η πολιτική σκέψη. Ας μην βιαστούμε· να δούμε το νομοθέτημα Μιχελάκη και μετά να το αξιολογήσουμε…