Μια φορά κι έναν καιρό σε μια μακρινή χώρα…

«Όλες σχεδόν οι τάξεις μας κάνουν  μάθημα κάτω απ’ τα δένδρα. Την εποχή που μαδούν και δεν έχουμε ίσκιο ή όταν προβλέπεται βροχή στέλνουμε τα παιδιά στα σπίτια τους μερικά χιλιόμετρα μακριά!» είπε η δασκάλα, έδειξε ένα μικρό δωμάτιο χτισμένο από πηλό και συμπλήρωσε αποφασιστικά: «Με δικά μας χρήματα χτίσαμε αυτόν εδώ τον χώρο, όπου κάποιες μέρες κάνει μάθημα όλο το σχολείο!»
«Δώσαμε κουνουπιέρες σ’ όσους είχαν ανάγκη, αλλά δεν είχαν… καρφιά να τις στερεώσουν στους τοίχους και στείλαμε ανθρώπους με καρφιά για να τους βοηθήσουν…», δήλωσε κάποιος υπεύθυνος.
«Δεν υπάρχει επαρκής τροφή κι οι μάνες, προκειμένου να χορτάσουν τα παιδιά τους… τρώνε τελευταίες! Μερικές φορές μόνο μια φορά την ημέρα ή μια φορά στις δυο μέρες…», είπε  με θλίψη μια εθελόντρια.
«Η λιτότητα που μας επέβαλαν οι σημερινές συνθήκες δυστυχώς κάνει φτωχότερους τους… φτωχούς!», δήλωσε μεταξύ άλλων κάποιος αναλυτής.
«Τι να το κάνεις το πετρέλαιο  ή τον πλούτο  της χώρας όταν ο λαός πεινάει;», αναρωτήθηκε κάποιος άλλος ερωτώμενος.
Κι αυτά, ενώ η αεικίνητη κάμερα ζουμάρει στην κοντινή πόλη πέρα στο βάθος σε πολυώροφα, πολυτελή κτίσματα, δείχνει και ξαναδείχνει τους γερανούς που στέκουν πάνω στ’ αμέτρητα φρούρια-μεγαθήρια που ανυψώνονται ολόγυρα με τρομακτική ταχύτητα!
Για να εξυπηρετήσουν τη λεγόμενη και πολυπόθητη… «ανάπτυξη» βεβαίως-βεβαίως!
Χώρα με πλούσιο υπέδαφος που δανείστηκε, ξανά δανείστηκε, μπήκε στον φαύλο κύκλο της εξάρτησης και  τώρα ξεπληρώνει τα χρωστούμενα με το χειρότερο τρόπο!
Αφαιρώντας δηλαδή, απ’ τον απλό πολίτη κάθε προνόμιο, κάθε δικαίωμα για μια αξιοπρεπή ζωή, κάθε ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον!
Δεν μπορεί πάρα να μην αναρωτηθεί κανείς τι έφταιξε αλήθεια;
Οι κακές συγκυρίες;
Οι αφελείς ψηφοφόροι του τόπου;
Οι αδιάφοροι  γνωστές της αλήθειας;
Ή όσοι ήταν στα πράγματα, κι είχαν προσωπικό και «αδιαπραγμάτευτο»… συμφέρον  να δανείζεται η χώρα, να είναι μονίμως υπόχρεη και να λιμοκτονεί ενώ εκείνοι  πλούτιζαν;
Ποιος μπορεί να πει;
Κλείνουμε την τηλεόραση μην αντέχοντας ν’ ακούσουμε κι άλλα στο συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ, που εδώ και ώρα παρακολουθούσαμε κυριολεκτικά συγκλονισμένοι!
Και όχι δεν βρισκόμασταν στην Ελλάδα όπως ίσως νομίζατε!
Σε κάποια χώρα… «αναπτυσσόμενη», κάπου εκεί στην Αφρική ήμασταν!
Ζώντας στο πετσί μας το… κακό το παραμύθι…