Μια γκρίζα χώρα

Κανείς ποτέ πάνω από τον ανθρώπινο πόνο, δεν έβαλε την επικοινωνιακή διαχείριση. Οσοι το επιχείρησαν αυτό, απλά έχασαν τις… επόμενες εκλογές. Θυμίζω τη ρητορεία του 2007 περί “ασύμμετρης απειλής” (δάνειο από την καταστροφή των Δίδυμων Πύργων, μαζί με το μπουφάν στο κέντρο επιχειρήσεων) και άλλα διάφορα εδώδιμα και αποικιακά που εξανεμίστηκαν στον “στρατηγό άνεμο”. Ποτέ δεν σκεφτήκαμε ποιος κερδίζει, ποιος χάνει το παιχνίδι των εντυπώσεων. Εμείς βλέπουμε και μετράμε το πένθος, την οικολογική και οικονομική καταστροφή, τα μικρά παιδιά που έχασαν το χαμόγελό τους. Στο τέλος πάντα κάτι μένει, βέβαια, πολιτικά. Οι μέρες θα περάσουν, οι πληγές θα χάσκουν, οι πολίτες θα κάνουν το “ταμείο” τους. Αυτό δεν είναι απειλή… Είναι η πεμπτουσία της Δημοκρατίας, όπως εκφράστηκε κάποτε από έναν πρωθυπουργό που έλεγε: “Οι πρωθυπουργοί δε φυγαδεύονται, λογοδοτούν”. Τώρα, όμως, έχουμε ακόμη αγνοούμενους, τρισάγια, βαριά σύννεφα, πάνω από τη χώρα. Δεν “πολεοδομείται” η ηθική ευθύνη γιατί είναι προνόμιο των προηγμένων κοινωνιών. Ούτε ο συνταγματάρχης Βαρτάνης του Φώσκολου θα δώσει λύση. Λύση από δω και κάτω θα δώσουν οι ηγεσίες. Για να μετριαστεί ο πόνος…