Μία γουλιά ουράνιο τόξο

Ο ήλιος γίνεται πιο δυνατός, τώρα που μεσημεριάζει. Ενα φως που καθαρίζει τη σκέψη. Που καθορίζει τη σκέψη. Και ένα ουράνιο τόξο φάνηκε μέσα στο ποτήρι σου.
Το γεμάτο απο προσδοκίες. Το γεμάτο απο την ανυπομονησία του εν δυνάμει εφικτού. Είσαι μιά ανάσα τώρα μακριά απο την πηγή. Εκει που βρίσκεται. Δίπλα στον χωματόδρομο της σκέψης σου, που είναι όλο φως. Και συ, με σκονισμένα τα βήματά σου προχωράς ακάθεκτος. Πίνεις μια γουλιά ουράνιο τόξο και γεμίζεις χρώματα. Το γκρίζο έφυγε τώρα. Πηδάς πάνω στο άλικο, σαν ινδιάνος που ιππεύει με περίσσεια χάρη, το πολεμικό του άλογο. Το λευκό άτι με δυο μαύρες βούλες στο σώμα του. Σαν η ματιά να του έκανε ενα νοητό τατουάζ. Η ματιά σου, η πρώην ασπρόμαυρη. Μα πολύχρωμη τώρα. Δύο σύννεφα μέσα στη σκέψη, χάθηκαν. Όπως χάνεται η πραγματικότητα, μέσα στο όνειρο. Καθώς ο πολεμιστής με τα μακριά μαλλιά σε χαιρετά. Λες και εχει βγεί , μόλις, απο τις τοιχογραφίες της Κνωσσού. Πάντα νέος μέσα στους αιώνες και τις χιλιετηρίδες. Ξέφυγε απο θύελλες, κατακτητές που είχαν την ύβρη στα μάτια, ταξιδιώτες που ξαπόστεναν στο χορτάρι, αγνοώντας την ύπαρξή του, φωτιές που άναψαν σηκωμοί, απο το ίδιο το φως ξεφεύγοντας. Πάντα νέος. Παρές με τα δελφίνια που παίζουν αιώνια μέσα στο γαλάζιο. Σώζοντας τους ναυαγούς, από τις δικές τους θύελλες. Κι ύστερα πάλι το φως. Αυτός ο χειμωνιάτικος ήλιος, ο γεμάτος υποσχέσεις, οτι η άνοιξη είναι κοντά. Ενα βήμα αρκεί για ν’ ανθήσουν οι πρωτοπόροι του συναισθήματος. ,έσα στις ώρες που κοιτούν αδιάφορα, τις προοπτικές των οριζόντων στους οποίους χάνεσαι. Σα γεράκι στο λιόγερμα. Το απόγευμα αργεί ωστόσο. Και συ, συνεχίζεις να είσαι ο καβαλάρης του ουράνιου τόξου, που έχεις στο ποτήρι σου. Πίνεις λοιπόν μια γουλιά ουράνιο τόξο και σε δροσίζει. Περίεργα γαλήνιες είναι οι θύελλες στο μάτι του κυκλώνα. Δίπλα σου, ομιλίες. Σε διάλεκτο της γλώσσας σου. Τραγουδιστά τα ηχοχρώματα. Στα βάθη της ανατολής, κοιμούνται οι μύθοι. Αδιάφοροι για το ξύπνημα του φωτός. Περιμένοντας τον μελλοντικό μεταφραστή της γραφής τους. Της γραμμικής γραφής τους που δεν έχει διαβαστεί ακόμα. Κι αυτά που κρύβουν, ίσως είναι ο αιώνιος έρωτας του ζευγαριού, που ήταν αγκαλιασμένο χιλιετίες τώρα. Και που μόλις στους χρόνους σου βρέθηκε. Καθώς οι αιώνες το σεβάστηκαν. Οι θύελλες το σεβάστηκαν. Ο έρωντας που νικά όλες τις μάχες. Κι ο ποιητής πάντα θα τον τραγουδά. Καθώς θα πίνει το απομεσήμερο, μια γουλιά ουράνιο τόξο.