Σταθήκαμε τυχεροί όσοι παρακολουθήσαμε την παρουσίαση του ογκώδους ποιητικού έργου -έξι ποιητικές συλλογές 600 σελ., ενοποιημένες σε ένα τόμο, με γενικό τίτλο “Γέλιο και Δάκρυ”- της δασκάλας ποιήτριας Ελισάβετ Διαμαντάκη – Κωνσταντουδάκη, την προηγούμενη Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου στην καλαίσθητη αίθουσα εκδηλώσεων του Ι.Ν. Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Νέας Χώρας. Πολύς ο κόσμος, κυρίως συνάδελφοι δάσκαλοι και αρκετοί νέοι. Χαιρετισμούς απηύθυναν ο ιερατικός προϊστάμενος του ναού πρωτ/ρος Αντώνιος Σαπουνάκης, ο συμφοιτητής της Πέτρος Πανηγυράκης, ο εκδότης Χρήστος Μαχαιρίδης, ο δε Σήφης Μιχελογιάννης αντιπρόεδρος του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Ενωσης Φίλων Νίκου Καζαντζάκη, έκαμε μιαν εμπεριστατωμένη και κατατοπιστική παρέμβαση. Συντονιστής ήταν ο ειδικός στο είδος δάσκαλος – λογοτέχνης Βαγγέλης Κακατσάκης. Το ποιητικό έργο της Ελισάβετ παρουσίασε η φιλόλογος – συγγραφέας Ρούλα Βουράκη, με τρόπο μοναδικό και περίτεχνο. Αναρωτήθηκα πού βρίσκομαι, μήπως σε πανεπιστημιακό αμφιθέατρο! «Τα ποιήματα που την κοσμούν διακονούν στην Ποίηση ως αποτύπωμα ευαισθησίας που βιώνεται ατομικά για να δράσει συλλογικά. Προνόμιο βίου εσωτερικού ήταν και παραμένει το “άνθος της σιωπής” ανθρώπων εκλεκτών που τρέφει με τη γύρη του ξεχωριστά τους ποιητές», είπε μεταξύ άλλων!! Υποδειγματική διδασκαλία επιπέδου, για φοιτητές της Φιλοσοφικής…
Το Σάββατο 19 του περασμένου Δεκέμβρη, είχα γράψει κείμενο στα φιλόξενα “Χανιώτικα νέα” για τις ποιητικές συλλογές της ποιήτριας Διαμαντάκη, “Το χαμόγελο του Ηλιου” και “Γράμματα σ’ ένα φίλο”. Η ρομαντική πορφυρή σύνθεση του εξωφύλλου της τελευταίας της συλλογής “Ηλιόγερμα”, τράβηξε το ενδιαφέρον μου να γράψω πάλι δυο λόγια για την αστείρευτη πηγή τόσων ποιητικών εμπνεύσεων. Η ποίησή της είναι απλή, όπως και η ίδια είναι απλή, σεμνή και ανθρώπινη, έχει όμως βαθιά νοήματα αγάπης, ειρήνης, συμπόνιας, δικαιοσύνης, αλτρουισμού, αγάπης για τη φύση. Τα ποιήματά της κατατάσσονται σε όλες τις κατηγορίες και ο τόνος της ποίησής της είναι προσωπικός, εξομολογητικός, παραινετικός ή προφητικός. Διακρίνεται για την αγάπη της στον Θεό, την οικογένεια, την πατρίδα, στους ανθρώπους. Παραθέτω αποσπάσματα χαρακτηριστικά, από δυο ποιήματά της:
Ως πότε πια;
«Τρεκλίζοντας σκυφτός ανηφορούσε/ με το βαρύ Σταυρό Του φορτωμένος/ για ν’ ανεβεί στον του κρανίου τόπο(ν)/ την “οφειλή” της Εύας να πληρώσει/ και να σωθεί το γένος των ανθρώπων…/ Πάθους ολόπικρο άδειασε ποτήρι/ σηκώνοντας τις αμαρτίες όλων/ και πάνω στο Σταυρό του μαρτυρίου/ στην αψηλότερη κορφή του Πόνου,/ μοναδική παρηγοριά κι ελπίδα/ την πλέρια είχε νίκη της Αγάπης!/ Μα γνώριζε, η νίκη πως θ’ αργήσει,/ πως ο Σταυρός εκεί, δεν πήρε τέλος!..»
Στο ποίημα “Ο καθρέπτης” βλέπομε με τι αλληγορικό τρόπο εμβαθύνει ψυχαναλυτικά στο είναι μας, ώστε να αγγίζει τις πιο ευαίσθητες χορδές μας.
«Ω, μην κοιτάς τι δείχνει ο καθρέπτης/ γιατί βαθιά μας δεν μπορεί να δει/ και γίνεται αθέλητά του ψεύτης…/ Την όψη ας αλλάξει όσο θέλει/ μα την κρυμμένη μέσα ομορφιά,/ δεν την αγγίζουν τα δικά του βέλη!../ Αλλ’ όταν από μόνοι στην καρδιά μας/ αφήνομε να πέφτει “παγωνιά”/ και θάβουμε σ’ αυτή τα Ονειρά μας,/ όταν απ’ της ψυχής την άγια βρύση/ όπου ποτίζει αισθήματα, καρδιά/ δεν στέργουμε το νάμα να κυλήσει,/ τ’ ανοίγουμε το δρόμο αγάλι – αγάλι/ το μέσα μας να κάμει κατοχή,/ βαθιά μας τη σφραγίδα του να βάλει…/ Και τότε, επιφάνεια και βάθος,/ δε θα ‘χουνε καμιά διαφορά…/ Μήτ’ ο καθρέπτης πια θα κάνει λάθος!
Εύχομαι υγεία στην αγαπητή μας Ελισάβετ, ώστε να συνεχίσει να μας προσφέρει τις τόσο πολύτιμες πνευματικές της δημιουργίες.
