Μια υποψηφιότητα

Πολλές φορές το σκέφτηκα, νωρίς από το θέρος
στις εκλογές που έρχονται να λάβω κι εγώ μέρος.
Να κατεβώ για Δήμαρχος ή Περιφερειάρχης
να δωσ’ αγώνα δύσκολο σ’ ένα πεδίο μάχης.
Στους ψηφοφόρους θα ‘ταζα λαγούς με πετραχήλια
έστω κι αν ήταν εφικτό το ένα ‘πο τα χίλια.
Πως θα ‘βγαζα το Δήμο μας γρήγορ’ από την κρίση
και σαν ταχυδακτυλουργός εχ’ έτοιμη τη λύση.
Στους αφελείς θα έταζα γεφύρια και ποτάμια
και ότι τα γραμμάρια θα ξανακάνω… δράμια.
Θα καταργήσω το κιλό τσ’ οκάδες θα γυρίσω
και με καμπόσ’ ακόμα “θα” πιστεύω θα τους πίσω.
Νερό πως θα ‘χουν μπόλικο, να πίνουνε κι οι κότες
πάντα θα βρίσκουν ανοικτές του Δήμου μας τις πόρτες.
Προβλήματα δεν θα ‘χουν στο μέλλον με σκουπίδια
και θα μοιράζω στις γιορτές μύγδαλα και καρύδια.
Πως δεν θα ξαναδούμε πια, λακκούβες εις τους δρόμους
την πόλη θα γεμίσουμε με ποδηλατοδρόμους.
Δεν θα πληρώνουν στο εξής εις την ΔΕΗ χαράτσι
για ΕΡΤ και τηλεόραση κομμένο το… αλάτσι.
Στα τραπεζοκαθίσματα, θα δώσω κι άλλο χώρο
κι απ’ το Λιμάνι θα περνά το κάθε τροχοφόρο.
Αυτά κι άλλα παρόμοια θα τάξω στους πολίτες
την ψήφο θα μου δώσουνε ως και οι ψηλομύτες.
Κι άμα δεν βγω στα λόγια μου Δήμαρχος όταν γίνω
το σκάω αλλά Γαλλικά, και πάω στο… Πεκίνο.
Κι όποιος με βρει στο κινητό και μου ζητά τα… ρέστα
θα πάρει την απάντηση, ήθελες κι έπαθές τα.