«Για τη δύναμη, την τιμή και την κρίση» της ζωγραφικής μιλά, κατά δήλωσή του, στο 528 μεγάλου σχήματος σελίδων βιβλίο του “Μια ιστορία της ζωγραφικής – Από το Βυζάντιο στην Αναγέννηση και από τους Ιμπρεσιονιστές στον Πικάσο” που κυκλοφορεί σε έκτη έκδοση από τον “Καστανιώτη”, ο και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών διακεκριμένος κριτικός Τέχνης Μάνος Στεφανίδης. Για τις αισθητικές μορφές, «για τη λυδία αυτή λίθο που διαφοροποιεί το καλλιτεχνικό από το εμπορικό αντικείμενο». Για «την τεράστια παράδοση της δυτικής εικονογραφίας» δίνοντας, ωστόσο, έμφαση στην οπτική γωνία απ’ την οποία «βλέπει ένας Έλληνας ολόκληρο τον πολιτιστικό ορίζοντα με σημείο εκκίνησης αυτήν εδώ την εσχατιά της Ευρώπης». Για την “γοητευτική” δηλαδή, “ιστορία της ζωγραφικής” έχοντας κατά νου «ότι κι εμείς ως Ελληνες μετέχουμε έμμεσα ή άμεσα στην εξέλιξή της, καθορίζοντας τη στάση μας, όχι μέσα από εισαγόμενα ερμηνευτικά σχήματα, αλλά εξερευνώντας αυτό τον κόσμο ισότιμα και εξαρχής».
Κι αν δικαιούται να ομιλεί ως Έλληνας περί τέχνης και ειδικότερα περί ζωγραφικής ο γεννηθείς το 1954 στον Πειραιά εκ Βώρων Ηρακλείου καταγόμενος φίλος μου, που περάν της όντως εντυπωσιακής συγγραφικής του παραγωγής, που καλύπτει χιλάδες σελίδες, σε βιβλία, περιοδικά και εφημερίδες, έχει οργανώσει εντυπωσιακές εκθέσεις – παρεμβάσεις ανά την Ελλάδα, έχει επιμεληθεί πολυάριθμα εικαστικά ντοκιμαντέρ, κι έχει μεταδώσει τα “φώτα του” τον τρόπο του “σκέπτεσθαι” του δηλαδή, σε εκατοντάδες μαθητές – φοιτητές. Στο ευρύ, στο ευρύτατο κοινό, κι όχι μόνο στους “περί την τέχνην της ζωγραφικής” για τους οποίους αποτελεί ένα είδος “ευαγγελίου”, απευθύνεται με την “Ιστορία” του ο Μάνος Στεφανίδης. Εκ των ων ουκ άνευ, αυτό. Και γιατί όπως υπογραμμίζει στο τελευταίο με τίτλο “Σαν συμπέρασμα” κεφάλαιο του βιβλίου, η τέχνη είναι θεσμός έξω από τους θεσμούς και λειτουργεί σαν τους έρωτες, οπότε όλοι δικαιούμαστε αλλά και υποχρεούμαστε, να είμαστε μαζί της ερωτευμένοι. Αλλά και γιατί το περί ου ο λόγος βιβλίο, όπως και όλα τα γραφτά του άλλωστε, διαβάζεται ευχάριστα. Κατέχει καλά και την τέχνη του “συγγράφειν” ο Στεφανίδης. Τη συν-κινησιακή χρήση της γλώσσας δηλαδή…
Επιμένει ασηγωνιώτικα
Επιμένει ασηγωνιώτικα, και θα επιμένει «ενόσω ζει, αναπνέει και σωφρονεί», για να χρησιμοποιήσω τη γνωστή φράση του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη στον “Λαμπριάτικο ψάλτη” του σε τρίτο πρόσωπο, ο και τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας μας, βραβευμένος και από την Ακαδημία Αθηνών συγγραφέας και λαογράφος Σήφης Ιωαν. Πετράκης. “Μαδαρίτικα αναστορήματα τσ’ ασηγωνιώτικης ρίζας” ο τίτλος του τελευταίου βιβλίου του που κυκλοφορήθηκε πρόσφατα και που ήρθε να προστεθεί στα προηγούμενα: στις “Ιστορίες τσ’ Ασηγωνιώτικης Ρίζας”, στις “Ιστορίες της ορεινής μαδαρίτικης γης” και στις “Ορεινές Μαδαρίτικες Αθιβολές τσ’ Αση – Γωνιώτικης Ρίζας”. Με σκίτσα και εξώφυλλο του αδερφού του, του Χρήστου, που επίσης επιμένει ασηγωνιώτικα. Στους «παλιούς Ασηγωνιώτες που έχουν “φύγει”, σ’ αυτούς που πάλαιψαν παλληκαρίσια σε δύσκολες παλιές εποχές», αφιερώνει τις διανθσιμένες και με επίσης ομιλητικές σχετικές φωτογραφίες, καινούργιες αληθινές ιστορίες του ο φίλος μου ο Σήφης. Κατά δήλωσή του, αφού πρωτίστως ο δικός τους κόσμος ανασταίνεται σ’ αυτές.
Ο μικρός μα και ταυτόχρονα μέγας κόσμος της Αση-Γωνιάς, που επιμένει, ωστόσο, κόντρα στους απειλούντες να ξερριζώσουν τα πάντα, ενάντιους ανέμους, ν’ αντιστέκεται, δημιουργώντας ακόμα και σήμερα δημώδη πολιτισμό. «Ο Σήφης Πετράκης, ωστόσο, δεν είναι ο ψυχρός και αδιάφορος καταγραφέας των λαϊκών δρώμενων, ούτε βέβαια ο αποστασιοποιημένος από τον χώρο και τα πρόσωπα ανταποκριτής που μας μεταδίδει τις εντυπώσεις του, είναι ένα κομμάτι του χώρου, ένα απ’ τα πρόσωπα που συμμετέχουν στο σημερινό καθημερινό κοινωνικό – πολιτιστικό ασηγωνιώτικο γίγνεσθαι», είχα πει παρουσιάζοντας το προηγούμενο βιβλίο του πριν από δυο περίπου χρόνια (16.09.2012) στο Κοινωφελές Ίδρυμα “Αγία Σοφία”. Το διαπίστωσα ιδιαίτερα έντονα στο νέο του βιβλίο, πολλές απ’ τις 43 ιστορίες του οποίου είναι σημερινές κι έχουν να κάμουν με παντοίου είδους εκδηλώσεις, εντός αλλά και εκτός Αση-Γωνιάς, όπως, για παράδειγμα “οθέ ντω Σφακιώ τα μέρη”, στη “χώρα των Ευρυτάνων” και “στου Μωριά τις στράτες και με τον Κολοκοτρώνη πίνοντας κρασί”… Πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα, πάντα σε ρόλο συδαυλιστή της μνήμης, που εξακολουθεί να καίει “άκαυτη βάτος”, για να χρησιμοποιήσω μια φράση του Οδυσσέα Ελύτη απ’ το “Άξιον εστί”, με τη βοήθεια του αδερφού του, του Χρήστου, ο συγγραφέας μας. Και στην επόμενη σειρά των ασηγωνιώτικων ιστοριών σου με το καλό, Σήφη!
