Μια καμήλα και ένα άλογο

Υπάρχουν δυο λογιών άνθρωποι: αυτοί που βάζουν τον λαιμό τους στο σχοινί και αυτοί που τραβάνε το σχοινί.
Ποτέ μέσα σε μια τόσο μεγάλη κρίση πανδημίας, δεν θα μπορούσα να προβλέψω ότι θα μπουν τα Χανιά στο ικρίωμα.
Επιμένω ότι από τις κλαίουσες ηγεσίες δεν έχει εκτιμηθεί το μέγεθος της ζημιάς.
Και δεν μπορεί να γίνει ασφαλής πρόβλεψη του μεγέθους της ζημιάς γιατί όλα αυτά τα χρόνια οι ένδοξες επιτροπές τουρισμού δεν εισηγήθηκαν, δεν έκαναν κάτι για να αναβαθμίσουν erga omnes το τουριστικό προϊόν.
Είχαν κάτσει στα αβγά τους (τρώγε – πίνε – ξάπλωσε) και τα Χανιά αγωνιζόταν στον αυτόματο.
Παρότι ένας Αγγλος λόρδος έλεγε για τις “επιτροπές” ότι «η καμήλα είναι ένα άλογο που επινόησε μια επιτροπή», στα Χανιά όλοι οι αυτοδιοικητικοί άρμεγαν την “παχιά αγελάδα”, πηγαινοέρχονταν τα καλοκαίρια στις δεξιώσεις και στα μπιτσόμπαρα (τελευταία) και ο αιφνιδιασμός της Covid-19 ήταν ολοκληρωτικός και τελειωτικός.