Μία καταδικασμένη απόπειρα

Νέο κύκλο “αλλαγής” ξεκίνησε ο Γεώργιος Β’ Παπανδρέου ο Γ’ από το Ηράκλειο Κρήτης στον εκθεσιακό χώρο ξενοδοχείου της πόλης με θέμα “Από τον Ανένδοτο στην Αλλαγή” όπου εξετέθη ανέκδοτο υλικό, σκίτσα, αφίσες και χειρόγραφα των Παπανδρέου από την εποχή της Ε.Κ., του ΠΑΚ, έως το ΠΑΣΟΚ. Ο,τι απέμεινε απ’ το γερασμένο και σημαντικά εξαντλημένο σωματικά και ψυχικά ΠΑΣΟΚ, ξύπνησε από τον λήθαργο, νοστάλγησε τα περασμένα μεγαλεία και συγκρότησε μια ομάδα, που έπεισε τον τέως αρχηγό ότι τίποτα δεν χάθηκε. Οτι ως πρώην πρωθυπουργός επετέλεσε το καθήκον του μέσα στις πιο χειρότερες συγκυρίες και ότι έχει χρέος να συνεχίσει να προσφέρει στη χώρα!
Από τη μια μεριά οι περιθωριοποιημένοι πολιτικοί, μαζί με τους εβδομηντάρηδες και άνω απομένοντες αθεράπευτα Πασόκους και από την άλλη η οικογένεια, θέλουν να βάλουν ξανά τον Γιώργο στο παιχνίδι. Πιστεύουν ότι ο κ. Βενιζέλος, ο οποίος ως “τέλειος” κριτικάρει τους πάντες με λόγια, που μέσα από ευτελή σοφίσματα μακράν πάσης δημοκρατικότητος χάνεται η έννοιά τους, ταλαντεύεται σε περίπτωση εκλογών να συμπεριλάβει ή όχι αυτόν και τους φίλους του στα ψηφοδέλτια. Γι’ αυτό τους έπιασε η “πρεμούρα” να τον ξανακάνουν αρχηγό, όχι βέβαια του ΠΑΣΟΚ, αλλά κάποιου άλλου πασοκογενούς σχηματισμού.
Ο συνομιλητής, λοιπόν, του Στρος Καν, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, πριν γίνει πρωθυπουργός, ο οποίος τον απέτρεπε να φέρει το Δ.Ν.Τ. στην Ευρώπη, αλλά δεν τον άκουσε και δίχως να ρωτήσει ούτε τη Βουλή ούτε να πάρει την απόφαση του Υπ. Συμβουλίου το ανακοίνωσε απ’ το Καστελόριζο, αυτός που υπέστη ευτελισμό στις Κάννες για το δημοψήφισμα, ο πρωθυπουργός μιας ισχυρής κυβέρνησης, που ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης, την πήρε και κατόπιν έφυγε, υποστηρίζοντας το δικό του μνημόνιο και του Παπαδήμου και ως βουλευτής πλέον υποστήριξε τα πολυνομοσχέδια και τους εφαρμοστικούς νόμους της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, έρχεται τώρα να δηλώνει παρών, να κρίνει, να προκαλεί και να οραματίζεται μια αλλαγή. Δεν τον ενδιαφέρει, λέει, η εξουσία, αλλά θέλει να είναι χρήσιμος στον τόπο και στους Ελληνες.
Ξεκίνησε την “αλλαγή”, τον “ανένδοτο” απ’ το Ηράκλειο, όπως το 2009, που άρχιζε με τη λέξη «ας ξαναβρεθούμε» και τελείωνε με ψηλά το χέρι φωνάζοντας, «πάμε»! «Το έργο μας, είπε, δικαιώνεται (;) μέρα με τη μέρα». «Διψάμε για αναγέννηση του κινήματός μας». «Να αποφασίσουμε όλοι μαζί τι κίνημα θέλουμε, τι έχει ανάγκη ο τόπος». Εριξε το γάντι στον Ευάγγελο, θεωρώντας τον εαυτό του ως γνήσιο εκτελεστή ενός σχεδίου, που έχει ανάγκη η χώρα, που μόνον αυτός θα το φτιάξει, ως ο μόνος διαθέτων υγειές πολιτικό κεφάλαιο κληρονομικώ δικαιώματι. «Πάρε στα χέρια σου, απαίτησε απ’ τον κρητικό λαό, αυτήν την υπόθεση. Ο Σοσιαλισμός μπορεί να εξελιχθεί και να βοηθήσει τη χώρα. Δεν αποζητώ δικαίωση, το θέμα είναι να σταθεί η χώρα περήφανα στα πόδια της κι ας μην έρθει η δικαίωση ποτέ. Να χαραχθεί εθνική στρατηγική». Τώρα αν ομιλεί για δικαίωση των θυσιών του, αυτό μόνον αφελείς μπορεί να το εξηγήσουν.
Ποιος μιλάει! Ο κατ’ επίφασιν επικεφαλής της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, δήθεν ότι προσφέρει στη χώρα, χωρίς να του το ζητήσει καμία αρχή, ο περιφερόμενος να διδάσκει σε διάφορα Πανεπιστήμια επί πληρωμή, πώς να χρεωκοπήσετε τη χώρα σας, ο πρωταγωνιστής της οικονομικής κρίσης, που απαιτεί «εθνική στρατηγική, που θα γεφυρώσει τις διαφορές των κομμάτων», που ανησυχεί, επειδή «ελάχιστοι αποφασίζουν, (!) ουδείς ενημερώνει», ο άνθρωπος που παρά το στραπάτσο, που έχει πάθει, αντί να προσγειωθεί, όπως όλοι θα περιμέναμε, “ξεσαλώνει” διατυμπανίζοντας ότι «μέσα σε δύο χρόνια ξεκινήσαμε πραγματική επανάσταση στο Δημόσιο και την Αυτοδιοίκηση». Ούτε επίγνωση των αδυναμιών του έχει ούτε αυτοσυνειδησία των πράξεών του ούτε το γνώθι σ’ αυτόν. Ας περίμενε να ξεχάσουμε φυσιολογικά. Τόση βιασύνη!