ΜΕΓΑΛΟΣ δάσκαλος, ο Μανόλης Ανδρόνικος. Oχι μόνο στον τομέα της Αρχαιολογίας, όπου, με τις ανασκαφές στη Βεργίνα (1977) απέδειξε με ατράνταχτα επιχειρήματα την (αμφισβητούμενη σήμερα ακόμη κι από μας!) ελληνικότητα της Μακεδονίας. Eτρεφε μια απέραντη αγάπη για τη νεολαία και την τύχη της στο θέμα της Παιδείας της. Eγραφε πριν 44 χρόνια (1975):
«…Αν αγαπούμε αληθινά αυτόν τον τόπο, είναι καιρός να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, υλικές και πνευματικές, για την παιδεία των νέων. Στο μυαλό των παιδιών μας μπορούμε να στηρίξουμε το μέλλον και την προκοπή της Ελλάδας. Και τα παιδιά αυτά είναι έτοιμα να κάνουν κάθε θυσία όταν βεβαιωθούν πως αυτή γίνεται για το καλό όχι μονάχα το δικό τους, αλλά και το καλό του συνόλου. Αλλά, για να βεβαιωθούν, απαιτούν από μας πρώτα και κύρια τιμιότητα και ειλικρίνεια· απαιτούν σοβαρότητα και προπάντων απαιτούν να σταματήσουμε τις υποκρισίες και τις δημαγωγίες. Είναι έτοιμα να ακούσουν και να συζητήσουν την κριτική, φτάνει να κάνουμε και εμείς το ίδιο. Δε θέλουν τη συγκατάβαση ούτε το χειροκρότημα· δέχονται τη σκληρή διαλεκτική αντιμετώπιση και την ανταποδίδουν με ικανοποίηση…» (Μανόλης Ανδρόνικος, “Παιδεία ή Υπνοπαιδεία”, εκδ. Iκαρος, Αθήνα, 1975).
ΑΛΗΘΕΙΑ, πόση “τιμιότητα” και “ειλικρίνεια” ενέχουν οι προθέσεις των ατέλειωτων “αριστερών”
-και όχι μόνο- μετασχηματισμών στον τομέα “εθνική Παιδεία”; Πόση “δημαγωγία” δείχνουν τα εκάστοτε μέτρα, αλλά και πόση ψηφοθηρία προς άγραν πελατείας μεταξύ των νέων δεν κρύβουν οι υποσχόμενοι διορισμοί ή οι αλλαγές στον τρόπο πρόσληψης; Oσο για την πραγματική παιδεία των νέων ο καημός του Μ. Ανδρόνικου -και όλων μας- θα παραμένει ανεκπλήρωτος, όσο δεν υπάρχει ένα ακομμάτιστο συμβούλιο “Εθνικής Παιδείας”…
