Σαν σήμερα, έφυγε από τη ζωή, ο Ιταλός βιομήχανος και κατασκευαστής των πολυτελών αμαξιών που φέρουν το όνομά του, ο Φερούτσιο Λαμποργκίνι.
O ίδιος ήθελε ένα σήμα για τα αυτοκίνητά του που να συμβολίζει την ορμή, τη δύναμη, την κυριαρχία. Σκοπός του ήταν να ανταγωνιστεί την αντίπαλη Ferrari, με μπροστάρη το καλπάζον άλογο. Άνθρωπος πρακτικός και χωρίς μεγάλη επαφή με την τέχνη, αλλά με εξαιρετικό ένστικτο και μυαλό για επιχειρήσεις, όπως λένε.
Η αντιπαλότητα με τη Ferrari ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του ‘50 όταν ο νεαρός βιομήχανος Φερούτσιο απαίτησε να δει τον Έντζο Φερράρι στο εργοστάσιό του. Τον επισκεπτόταν πιο συχνά απ’ όσο θα έπρεπε για επισκευές στους συμπλέκτες και τα κιβώτια ταχυτήτων. Την επίμαχη μέρα ήταν εξοργισμένος τόσο με τα μηχανικά προβλήματα και τα φτωχά εσωτερικά τους όσο και από τον περιττό θόρυβο που έκαναν. Όταν συναντήθηκαν οι δύο άντρες για να εκφράσει ο ένας τα παράπονά του στον άλλο, ο Έντζο έδωσε την αφορμή για τη δημιουργία της Λαμποργκίνι, με τη φράση: «Ασχολήσου εσύ με τα τρακτέρ σου και άσε εμένα να ασχοληθώ με τα αυτοκίνητα μου!».
Ξέρετε, πολλές φορές η αγένεια κάποιων ανθρώπων είναι λυτρωτική. Μετατρέπει τον θυμό σε έναν αδύναμο σύμμαχο και εκτοξεύει τη δημιουργικότητά μας. Εκείνη την ώρα γνωρίζουμε ότι τίποτε δεν θα του αλλάξει τη γνώμη και τη στάση του απέναντί μας, παρά μόνο τα αποτελέσματά μας. Έχει νόημα να τον ξανασυναντήσουμε μόνο όταν θα έχει κάτι διαφορετικό να δει.
Παλαιότερα με ενοχλούσε η αγένεια των ανθρώπων. Πολλές φορές μάλιστα με έκανε να αντιδράω τόσο που έχανα το δίκιο μου. Όμως πλέον έχει μετατραπεί σε ένα τεράστιο κίνητρο και όχι για να τους αποδείξω ότι έκαναν λάθος. Σε καμία περίπτωση. Αλλά για να τους απαντήσω με τον τρόπο που θα επιλέξω εγώ και όχι με τον τρόπο που θα ήθελαν εκείνοι για να καλύψουν το αίσθημα του δικαίου τους.
Ουσιαστικά, αν το σκεφτούμε λίγο καλύτερα, αντιδράμε στις κριτικές και στα σχόλια των ανθρώπων που μας τα απευθύνουν, γιατί δεν είμαστε ακόμη εκεί που θέλουμε. Νιώθουμε μέσα μας ότι αδικούμαστε. Ενώ αν είχαμε κατακτήσει αυτά που επιθυμούσαμε ή έστω κάποια από αυτά, οι λέξεις θα έβγαιναν δυσκολότερα από το στόμα τους και σίγουρα όχι μπροστά μας.
Γι’ αυτό κάθε φορά που θα φτάνει κάτι στ’ αυτιά μας, ας λέμε: “Μία Λαμποργκίνι στον κύριο” και ας θυμόμαστε αυτή την ιστορία. Γιατί κάποια στιγμή εμείς θα ζούμε με τη “Λαμποργκίνι” μας και εκείνοι με τις κριτικές τους!
Τις καλύτερες ευχές μου!
www.meaformhtagegonota.com
