Τρίτη Λυκείου. Το σχολικό έτος που έχει στιγµατίσει τη ζωή πολλών ανθρώπων µε διάφορους τρόπους. Άλλοι περνούν τη χρονιά αυτή διαβάζοντας αδιάκοπα, άλλοι διασκεδάζοντας µε τις παρέες τους, γενικά ο καθένας µε τον δικό του τρόπο.
Κάθε έφηβος καλείται σ’ αυτή την ηλικία -µια δύσκολη, µεταβατική περίοδο, µε σκαµπανεβάσµατα στην ψυχολογία του- να πάρει σηµαντικές αποφάσεις για τη ζωή του και για την επαγγελµατική του πορεία. Τελικός στόχος για πολλούς, οι πανελλήνιες εξετάσεις ζωής. Φυσικά υπάρχουν και εκείνοι που δεν θέλουν να συνεχίσουν τις σπουδές. Θα σας µιλήσω ως µαθήτρια και θα γίνω η φωνή όσων νέων έχουν τις ίδιες σκέψεις και τους ίδιους προβληµατισµούς αυτή τη χρονιά.
Όπως ανέφερα παραπάνω, οι µαθητές υποχρεούνται να ανακαλύπτουν σε µικρή ηλικία τις προτιµήσεις τους και να βρουν επαγγέλµατα που τους ενδιαφέρουν ώστε να επιλέξουν κατευθύνσεις (από ΓΕΛ ή ΕΠΑΛ), στις οποίες κάνουν συγκεκριµένα µαθήµατα ανάλογα µε την επιλογή τους. Όσοι επιθυµούν να δώσουν πανελλήνιες πρέπει να προετοιµάζονται από τις αρχές του λυκείου, κάνοντας αρκετές φορές από τη ∆ευτέρα τάξη προετοιµασία σε µαθήµατα της Τρίτης. Το πρόβληµα όµως είναι, ότι για τους περισσότερους από µας είναι πάρα πολύ δύσκολο να κατασταλάξουµε. Υπάρχουν παιδιά που δέχονται υπερβολική πίεση από το σπίτι ή τον περίγυρο, άλλα που τους απασχολούν διάφορα θέµατα και άλλα που αγχώνονται υπερβολικά. Επιπλέον, η καραντίνα άφησε πολλά κενά στις γνώσεις µας αλλά και προβλήµατα στην ψυχολογία µας. Χάσαµε δύο χρόνια από τη ζωή µας και πρέπει τώρα να τα καλύψουµε και να σκεφτόµαστε σαν να µην περάσαµε ποτέ από τη δύσκολη αυτή κατάσταση. Επίσης είναι λογικό να θέλουµε να τα πάµε καλά µε τους συνοµηλίκους µας, άρα αν κάποιος δέχεται εκφοβισµό ή απόρριψη στο σχολείο πώς να µπορέσει να συγκεντρωθεί στο διάβασµα;
Προσπαθούµε να βάλουµε τα δυνατά µας και ταυτόχρονα να ευχαριστιόµαστε τη ζωή και τα τελευταία παιδικά µας χρόνια. Το να συνδυάσεις όµως αυτά τα δύο δεν είναι καθόλου εύκολο και πολλοί δεν καταφέρνουν να το κάνουν. ∆εν χρειάζεται να χάσουµε την παιδικότητα µας για να µεγαλώσουµε, αρκεί απλά να ωριµάσουµε για να έχουµε καλύτερο έλεγχο της ζωής µας. Το βασικότερο όµως που θεωρώ ότι επιβαρύνει ακόµα περισσότερο αυτήν την κατάσταση είναι η στάση των ενηλίκων απέναντι µας. Ό,τι απόφαση και να πάρουµε, πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα πει πως κάναµε λάθος. Ότι έπρεπε να βρούµε κάτι που θα έχει καλύτερη οικονοµική αποκατάσταση. Θα εκφράζει απόψεις όπως «Έπρεπε να συνεχίσεις τη δουλειά των γονιών σου, έχεις στρωµένη επιχείρηση», ή ότι «τα χόµπι δεν γίνονται επαγγέλµατα». Αν ασχολείσαι µε την τέχνη, ακούς ειρωνικά «Θα τρως τους πίνακές σου µεγαλώνοντας». Ακόµα κι αν κάποιος έχει κατασταλάξει στο τι θέλει να σπουδάσει, αρχίζει η ανησυχία για το αν θα βρει δουλειά µετά το πτυχίο του ή αν θα πάνε χαµένοι οι κόποι του. Μπορεί όλα αυτά να έχουν µια δόση αλήθειας, ωστόσο κανείς δεν µπορεί να σου καταστρέφει τα όνειρα. Πάντα θα έχουν να πουν κάτι, όµως θα πρέπει να έχουµε εµείς τη δύναµη να αποφασίζουµε για τη ζωή µας!
Αυτό όµως που µε ενοχλεί περισσότερο είναι ότι ακούµε από πολλούς ενήλικες να µιλάνε για το πόσο δύσκολη είναι η ζωή εκεί έξω. Να µιλάνε για την καθηµερινότητα πεζά, ότι δεν έχει ενδιαφέρον και ότι όλοι θα προσπαθούν να µας βλάψουν. Να λένε ότι οι παρέες, οι σχέσεις που έχουµε τώρα, δεν θα κρατήσουν µετά το σχολείο. Ναι, θα χαθούµε, αυτό δεν σηµαίνει όµως ότι δεν θα ξαναβρεθούµε. Η πραγµατική φιλία και αγάπη µπορεί να κρατήσει κάτω από κάθε δυσκολία.
Μας λέτε ότι δεν είναι όλα τόσο ρόδινα… Αν νοµίζετε ότι µε αυτόν τον τρόπο θα µας συµβουλέψετε, κάνετε λάθος! ∆εν µας προσγειώνετε στην πραγµατικότητα, απλώς µας αγχώνετε. Και τις περισσότερες φορές άδικα. Μας λέτε να ευχαριστιόµαστε την ηλικία µας, να περνάµε ωραία και να ανυποµονούµε για το αύριο. Πώς όµως να µη φοβόµαστε για το τραγικό µέλλον που µας περιγράφετε; Έχουµε καταλήξει να αγχωνόµαστε καθώς µεγαλώνουµε γιατί νοµίζουµε ότι η ζωή σταµατάει. Ενώ θα πρέπει να είµαστε αισιόδοξοι ότι θα γίνεται όλο και καλύτερη, θα έχουµε το µυαλό µας σε αυτές τις φράσεις που ακούσαµε ως παιδιά να επαναλαµβάνονται στο κεφάλι µας. Όταν δεν επηρεαζόµαστε τόσο από αυτά που ακούµε και διασκεδάζουµε, µας λέτε να σοβαρευτούµε. Γιατί να σοβαρευτούµε εµείς και να µην δείτε εσείς τη ζωή πιο χαρούµενα;
Σταµατήστε! Σταµατήστε να µας λέτε ότι η ζωή µας θα είναι όπως η δική σας επειδή δεν έγινε όπως τη θέλατε. Επειδή χαθήκατε µε τους φίλους και τις σχέσεις σας. Επειδή η δουλειά σας δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες σας. Υπάρχουν άλλοι τόσοι άνθρωποι στους οποίους τα πράγµατα πήγαν καλά. Είναι δικαίωµά µας να πιστεύουµε στην 0,0001% πιθανότητα! Τόσο που µας καταπλακώνετε, στο τέλος δεν θα µπαίνει κανείς νέος στον κόπο να προσπαθήσει να φτιάξει τη ζωή του και να βελτιώσει τον κόσµο. Άρα εµείς που είµαστε το µέλλον της χώρας πώς περιµένετε να το κάνουµε καλύτερο; Αν θέλετε πραγµατικά να βοηθήσετε, να µας δίνετε απλά συµβουλές και να µην τα ισοπεδώνετε όλα. Επειδή εσείς δεν το κάνετε, µη µας σβήνετε τη φλόγα της ελπίδας που έχει αποµείνει στον σκοτεινό κόσµο που µας παρουσιάζετε! Ελπίζω πραγµατικά κάποιος να µε ακούσει, για το καλό όλων των παιδιών που θα βγουν σε λίγο καιρό στην κοινωνία.
Ειρήνη Καραντωνάκη
Μαθήτρια Γ΄ Λυκείου
(3ο ΓΕΛ ΧΑΝΙΩΝ)
