“Μια μέρα που φεύγει…”

Δειλινό στο παλιό λιμάνι  μας…
Κι η διαδικτυακή εικόνα απλώνεται κάτω απ’ τα μάτια μας μαγική, παλλόμενη, ζωντανή.
Στη βάση της μια θάλασσα ταραγμένη στις χίλιες μια αποχρώσεις του μπλε, σπάει μ’ ορμή όπου βρει…
Πέρα στο βάθος, σ’ όλο της το μήκος, μια λουρίδα καφέ, ο μόλος!
Μοναχικός αυτός…
Βλέπει πολλά!
Διαμεσολαβητής μεταξύ γης και ουρανού, ξέρει όλα τα μυστικά του ατέλειωτου πελάγους…
Να και μια λουρίδα ούλτρα μαρίνα, απλωμένη νωχελικά πάνω στο καφέ τής φθαρμένης πέτρας του μόλου.
Πιο πάνω η τρικυμία τ’ ουρανού!
Πυκνά, μαβιά σύννεφα…
Κινούμενα ακατάπαυτα.
Αλληλο-συμπλεκόμενα σε μύριους συνδυασμούς…
Δεξιά μας το παλιό τζαμί ξαφνιάζει με τη ασπράδα και την αντοχή του.
Πίσω του χλωμό, βαριά ανασάνει απ’ τα πολλά του χρόνια το παλιό το τείχος…
Ψηλά στη κορυφή του αιωνόβια  κτήρια ανήσυχα ατενίζουν το φουρτουνιασμένο πέλαγος. Τι θα φέρει άραγε απόψε ο δυνατός ο άνεμος; Τι θα φέρουν οι  απανωτές αστραπές που κάθε λίγο και λιγάκι αυλακώνουν το λίγο μπλε τ’ ουρανού;
Βαρέθηκαν πια να βλέπουν τα πολύχρωμα σπιτάκια στα χαμηλά, αραδιασμένα πάνω στον μόλο το ένα δίπλα στο άλλο, αλύπητα να τα χτυπά το κύμα κάτι τέτοιες μέρες! Να σπάζει τζάμια, βενετσιάνικους φεγγίτες, να διαλύει σκεβρωμένες πόρτες, να διαβρώνει τις παλιές τις αντηρίδες…
Αλύγιστα ωστόσο! Πάντα εκεί!
Στο κέντρο της εικόνας, ψηλή στήλη, ο φάρος, ο αιωνόβιος.
Αδιάφορα ακοντίζει το μουντό ουρανό…
Αλεξικέραυνο σε κάθε λογής μπόρα, καταιγίδα και κακοτυχία!
Δεν φοβάται πια αυτός τίποτα!
«Μια μέρα που φεύγει!» λέει η λεζάντα της κινούμενης ανάρτησης που ετούτη εδώ τη μοναχική βραδιά  ζωντανεύει στην οθόνη μας επάνω θάλασσα, γη και ουρανό.
Μια μέρα χειμωνιάτικη, βροχερή, παγερή, που φεύγει…
Τρικυμισμένη θάλασσα, ανταριασμένοι ουρανοί, αγριεμένες ψυχές…
Όπου να ’ναι το σκοτάδι θα σκεπάσει τη σκληρότητα του χειμώνα, η νύχτα θα πέσει, θα έλθει ο ύπνος ανακουφιστικός, θα κρύψει πόνους κι ανησυχίες….
Φύση και ψυχές για λίγο θα ηρεμήσουν…
Αύριο πάλι!
Μια καινούργια μέρα ξημερώνει…