Μια μέρα που δεν είναι σαν τις άλλες

Κι είμαστε, ολ’ αυτά που δεν είπαμε. Και ‘γω γυρεύω να χαρίσω του νου και της καρδιάς τα ξέτελα. Μα κι αυτά, δανεικά τα έχω. Κι είναι τα πάθη που έχω, που τ’ αγαπώ. Που τα μισώ. Γιατί μ’ έχουν δικό τους. Μα εγώ αλλού ανήκω. Άκου μόνο τη φωτιά σου. Που σιγοκαίγοντάς σε, τραγουδά. Της ψυχής σου τα μπλούζ. Πέρασα χίλιους δυό δράκους. Για να βρω την καρδιά των αγγέλων. Μιά μέρα που δεν είναι σαν τις άλλες. Είναι η δική σου μέρα. Είναι η δική μου μέρα. Είναι η ανάσα, που κάθε φορά είναι διαφορετική. Αυτό κάνει τα πάντα να είναι διαφορετικά. Τίποτε δεν είναι το ίδιο με το άλλο. Και όλα, είναι μαζί. Κάτω από μιά ηλιαχτίδα. Νιογέννητη. Που φτεροκοπά. Σα μικρής γερακίνας, το πέταγμα. Μου είπες,”θα τα πούμε μετά”. Μα τι είναι το μετά για να το φτάσω ; Μα που είναι το μετά για να ανταμωθούμε. Το μετά κι η στιγμή. Όσο υπάρχουν στιγμές, ο μετά ακυρώνεται. Γιατι κάθε στιγμή είναι εδώ. Στιγμή τη στιγμή λοιπόν, θα διαβώ. Σα μικρό παιδί. Που παίζει κουτσό με το αύριο. Στο τώρα. Κι ύστερα λες. Το λιόγερμα, μοιάζει με κόκκινη υφαντή βούργια. Που τα χρώματα της ψυχής έχει. Γιατί κάποιος, με ψυχή, της έβαλε τη ψυχή του. Κι αν είναι χίλιοι οι δρόμοι, εγώ τον ένα ψάχνω. Κι είναι λες, πως έχεις τους πολλούς. Μα λείπει πάντα ο ένας. Και θέλω να σου πω κάτι ακόμα. Να εκπλήσσεσαι. Η έκπληξη, είναι το γκρέμισμα της μυθολογίας του εαυτού μας. Και πρέπει να γίνει αυτό το γκρέμισμα. Για να φανεί το καθαρό. Και τότε θα φανεί και αυτό το ένα, που πάντα λείπει. Αλλά πρόσεξε. Άλλο γκρέμισμα, άλλο ακύρωση. Η ακύρωση, ε΄χει ένα είδος ματαιοδοξίας. Παίζεις άμυνα όταν ακυρώνεις κάτι.

Όταν ακυρώνεις κάποιον. Κι αυτό, δεν είναι διόλου ευγενικό. Το φως θα σε αρνηθεί. Και θα ‘ρθει το σκοτάδι να σε ειρωνευτεί. Για την ανημπόρια σου. Και εν κατακλείδι, την αγένειά σου. Μα σήμερα είναι μιά μέρα, που δεν μοιάζει με τις άλλες. Γιατί είδες τη βροχή με άλλα μάτια. Κι αυτά τα μάτια, έψαξες για να τα βρεις. Ξεκινώντας λάθος. Μα αυτό το λάθος, ήταν η αρχή. Που σε οδήγησε να γίνεις, δύτης. Βουτώντας, πέρα από το μύθο που είχες φτιάξει. Κι όποιος σου λέει πως δεν είσαι έτοιμος, είναι γιατί ο ίδιος δεν υπήρξε ποτέ έτοιμος. Έχει το μειδίαμα του μύθου. Που χαμένος είναι. Στα συντρίμμια της αλαζονίας. Το μόνο που πρέπει να κάνεις, είναι να βρεις το βλέμμα. Αυτό το χαμένο. Αυτό που θα διακρίνει πίσω από την ομίχλη, τον καθαρό ορίζοντα. Αυτό που θα δει στη βροχή, το δάκρυ των αγριμιών. Γιατί κάθε μέρα, είναι μιά μέρα, που δεν είναι σαν τις άλλες.