Μια μοναχή παρηγοριά
εις τη ζωή μου μπήκε
μέσα βαθιά μου άραξε
και ησυχία βρήκε.
Εις τσι καρδιάς τα πέλαγα
τσ’ αρέσει το σεργιάνι
γιατί δε βρίσκεται ποτές
κιανείς να τη πικράνει.
Εξερευνά χωρίς στεμό
σιαβίσου φτερουγίζει
χτίζει φωλιές σε ομορφιές
στσι τόπους που γυρίζει.
Μονάκριβη παρηγοριά
πάντα θα σε προσέχω,
και στο παλάτι τσι καρδιάς
βασίλισσα θα σ’ έχω.
Μα και η πόρτα τση ψυχής
πάντα θα σ’ απαντίχνει
που παραδείσιες στιγμές
σαν τη βροχή θα ρίχνει.
Γιατί έχει μέσα ουρανούς
στεριές ανθολουσμένες
και θάλασσες καμιά φορά
πούναι φουρτουνιασμένες.
Μια μοναχή παρηγοριά
γλυκοπασιχαριάζω
και στη ζεστή τσ’ αγκαλιά
χαρές αμπελωνιάζω.
