Οι πολιτικοί, όσοι έζησαν την εµπειρία της εξουσίας, όχι όλοι, δεν αποστρατεύονται. Αποµακρύνονται µόνο από την πρώτη γραµµή της πολιτικής σκηνής, αποστασιοποιούνται, δεν παρεµβαίνουν στα δηµόσια πράγµατα, κρατούν αποστάσεις απ’ τα πολιτικά δρώµενα και περιµένουν την κατάλληλη ευκαιρία να επαναδραστηριοποιηθούν.
Ένας τέτοιος πολιτικός χειρισµός βρίσκεται εν εξελίξει απ’ τον αποσυρθέντα κ. Τσίπρα της προεδρίας του ΣΥΡΙΖΑ. Εγκατέλειψε την “αιδήµονα σιγή” του και αποπειράθηκε να λειτουργήσει, έστω καθυστερηµένα, µε πνεύµα αυτοκριτικής όσον αφορά σφάλµατα και αβλεψίες, που κατέληξαν στη διπλή πανωλεθρία δύο απανωτών βουλευτικών εκλογών.
Εντύπωση έκανε τελευταίως η ηχηρή παρέµβασή του, προκαλώντας τον κ. Κασσελάκη να προσφύγει σε εκλογές προκειµένου να επιβεβαιωθεί από τα µέλη του κόµµατος ότι απολαµβάνει της εµπιστοσύνης τους. ∆εν παρέλειψε να παραδεχτεί κάνοντας αυτοκριτική για τους χειρισµούς της κυβέρνησης του στην υπόθεση της NOVARTIS και στο ζήτηµα των τηλεοπτικών αδειών. Τέλος, είναι άγνωστο αν επεδίωξε ο ίδιος την εκλογή του ως προέδρου της Επιτροπής Συµβουλίου της Ευρώπης για τα ∆υτικά Βαλκάνια. Στη θέση αυτή υπερψηφίστηκε έναντι του αντιπάλου του, προσκείµενου στον Όρµπαν, Ούγγρου Ζολτ Νέµεθ. Τον υποστήριξαν το 80% των ψηφοφόρων ευρωβουλευτών εκ των Σοσιαλιστών, των Αριστερών, των Φιλελεύθερων Γάλλων του Μακρόν και πολλοί απ’ το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόµµα (Ε.Λ.Κ.).
Η εν λόγω Επιτροπή συνεκροτήθη από την Κοµισιόν, για να αναδείξει τη σηµασία που δίνει η Ευρωπαϊκή Ένωση για τη λίαν ευπαθή και ευπρόσβλητη περιοχή των ∆υτικών Βαλκανίων. Αυτές οι εξελίξεις προκαλούν εντάσεις και ακούγονται σενάρια για το ποιοι θα είναι οι µελλοντικοί στόχοι του. ∆ηλαδή η επιδίωξη του να επιστρέψει στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ή στην ίδρυση νέου κόµµατος, πράγµατα που δεν φαίνεται να έχουν ρεαλιστικές προσεγγίσεις.
Πάντως η επικρατέστερη εικόνα που δείχνει είναι ότι θέλει να κάνει αισθητή την παρουσία του στο πολιτικό σκηνικό εντός Ελλάδος και επί ευρωπαϊκού επιπέδου, εργαζόµενος για τη συνεργασία των διεσπαρµένων προοδευτικών δυνάµεων. «Πιστεύω, λέει ο κ. Τσίπρας, ότι η αδυναµία του προοδευτικού χώρου και της αντιπολίτευσης δηµιουργεί συνθήκες ενίσχυσης ενός αντιπολιτευτικού ρεύµατος. ∆ηµοκρατία χωρίς ισχυρά θεσµικά αντίβαρα µε ασθενή τη ∆ικαιοσύνη είναι σίγουρα πάσχουσα».
