Ο πόνος σβήνει. Με το νοιάξιμο για τον πόνο του άλλου και τις δικές του πληγές. Από τις δικές του ατέρμονες μάχες. Στον δύσβατο δρόμο της δικής του φωτιάς. Ενα λυκόφως – μεθυσμένο τραγούδι. Που μιλά για μακρινές Πρωτομαγιές μέσα στο θάνατο του φθινοπώρου. Ισως οι φωνές που περιμένεις να έχουν χαθεί, σε μια ομιχλώδη ηχώ.
Καθώς η μέρα παίρνει την τελευταία ανάσα της. Καθώς το σκοτάδι αναδύεται από τα τρίσβαθα της αθιβολής σου. Και ύστερα, μια τσιγγάνα λύπη, που όλο περιπλανιέται μέσα στην πάχνη της ψυχής σου, ανασηκώνει την ποδιά της. Και τη γεμίζει με καρύδια, μέλι και κανέλα.
Σε ξεχασμένες μυρωδιές, χρόνων μακρινών. Που περπατάς ολημερίς, να τους φτάσεις. Για να νιώσεις ξανά. Τις αγκαλιές που χάθηκαν στην πάχνη. Και ’συ, δίχως πανωφόρι, να ξεπαγιάζεις στη σιωπή. Ισως μετά, όταν γυρίσουν οι καιροί και ξεχαστούν οι χρόνοι, να σταματήσει να τρίζει το βήμα σου. Καθώς το βλέμμα σου κοιτά μέσα από το πειρατικό σου μάτι. Που βλέπει ότι φαντάζεται. Που σε ταξιδεύει. Μα εσύ, θέλεις να πάρεις τις αποστάσεις σου από την τσιγγάνα αθιβολή. Μα αυτή επανέρχεται.
Σα μουσική σε παλιό γραμμόφωνο, που κόλλησε η βελόνα και επαναλαμβάνει τη μελωδία, σχεδόν επιταχτικά. Αυτή την πειρατική μελωδία. Με ένα θιαμπόλι, να σε αρπάζει από το σπήλιο που είχες βρει καταφύγιο. Μια μέρα που είχε θύελλα. Για να γλείψεις τις πληγές σου. Λύκος βρεγμένος ο καιρός σου. Και ύστερα από το μετά του πόνου σου, η σιωπή του ψιχαλίσματος. Να καλύπτει τη σκέψη σου.
Ενα αμφίβολο άγγιγμα. Περαστικό αδιάκριτο βλέμμα, που σε ξαφνιάζει η ζεστασιά του. Τότε που άνοιξε η καρδιά, ήταν η σιωπή αιτία. Και είδες τις διπλανές σου πληγές. Μέσα απο την ομίχλη σου. Και άρχισες το ψιθύρισμα. Μια παλιά πειρατική μελωδία. Βότανο – νανούρισμα του διπλανού σου πόνου. Άκουσες τότε ανάσα μικρή. Που σε ευγνωμονούσε. Για το περαστικό σου άγγιγμα. Στο πόνο τον ξένο.
Που ήταν και δικός σου πόνος. Όταν γυρίζεις, είναι, πάντα όλα εκεί.
